عصر ایران ؛ مهرداد خدیر - وقتی مجلس شورای اسلامی در بهمن 1389 حمید بهبهانی را با استیضاح برکنار کرد محمود احمدی‌نژاد به جای معرفی وزیر جدید ترجیح داد وزارت راه و ترابری را در وزارت راه و شهرسازی ادغام کند تا استاد او آخرین وزیر راه و ترابری ایران باشد.
احمدی‌نژاد در دوران شهرداری تهران نیز دکتر بهبهانی را به معاونت حمل و نقل و ترافیک منصوب کرده بود و بعد که رییس جمهور شد او به وزارت راه رفت و معاون وزارتخانه شد تا 23 تیر 1387 که به عنوان سرپرست وزارت راه و ترابری منصوب شد.
محمود احمدی‌نژاد در هر سه دورۀ لیسانس و فوق لیسانس و دکتری دانشجوی دکتر بهبهانی بود و این ادعا گزاف نیست که بدون یاری او بعید بود از عهدۀ اخذ فوق لیسانس و دفاع از پایان نامۀ دکتری برآید و اگر غیر این بود نیز چه بسا استادی که سابقۀ انقلابی و ارتباطات سیاسی خاصی نداشت و بیشتر به عنوان یک تکنوکرات شناخته می‌شد سر از دولت انقلابی درآورد.
بهبهانی حتی در دوران تدریس در دانشگاه علم و صنعت و قبل از معاونت شهرداری و سپس وزارت راه هم اصراری بر گفتار و رفتار مذهبی خاصی نداشت هر چند که در بهمن 1388 در مصاحبه با ماهنامۀ «همشهری‌ماه» گفته بود: «در سال 56 بعد از بازگشت از آمریکا در تهران و شیراز به فعالیت‌های انقلابی می‌پرداخته» اما فاش نکرد دقیقا چه کار می‌کرده زیرا هیچ‌گاه به عنوان یک چهرۀ سیاسی و انقلابی شناخته نمی‌شد.
در مجلس هشتم و روز 15 مرداد 1387 پیشنهاد وزارت او به رأی گذاشته و وزیر راه و ترابری شد. در دولت دهم یا دولت دوم احمدی‌نژاد و در کوران اتفاقات بعد از انتخابات در سال 88 نیز به عنوان وزیر پیشنهادی راه معرفی شد و رأی آورد.
یک سال بعد و در 12 بهمن 1389 اما باید به جلسۀ استیضاحی می‌رفت که با 22 امضا به جریان افتاده بود. احمدی‌نژاد اما از وزیر و استاد خود خواست در جلسه حاضر نشود و خود نیز نرفت و بدین ترتیب روشن بود نتیجه استیضاح چه خواهد شد.
درست است که اختلافات احمدی‌نژاد با مجلس تحت ریاست علی لاریجانی با استیضاح وزیر کار و در 15 بهمن 1391 به اوج خود رسید اما در واقع دو سال قبل و در 12 بهمن 1389 با استیضاح حمید بهبهانی وزیر راه و ترابری کلید خورده بود.
اولین استیضاح‌کننده مدعی شد دولتی‌ها تهدید کرده‌اند اگر نماینده‌ای به استیضاح رای دهد مردم حوزۀ نمایندگی از امکانات و بودجه محروم خواهند شد. احمدرضا دستغیب نماینده شیراز هم گفت: از وزیر راه در افتتاح آزمایشی راه آهن شیراز- اصفهان رفتاری سرزده که اهانت به خانواده شهدا بوده است.
نماینده زنجان از 220 مورد واخواهی دیوان محاسبات از پروژه های وزارت راه خبر داد که 141 مورد آن به ادعانامه منجر شده و حجم مورد ادعانامه 1205 را میلیارد تومان اعلام کرد و نماینده ارومیه نیز در موافقت با استیضاح وزیر راه گفت: سقوط توپولف کاسپین 169 کشته و 7 روز بعد سانحه دیگری 17 کشته و 5 ماه بعد هواپیمای تابان در مشهد و بعد فوکر در تبریز و نهایتاً بویینگ ایران ایر 77 کشته در ارومیه بر جای گذاشته است.
احمد توکلی هم گفت رییس جمهور (احمدی‌نژاد) به وزیر (بهبهانی) دستور داده بود در مجلس حاضر نشود. رئیس مجلس هم این رفتار را تخلف از قانون خواند. وزیر برکنار شده البته بعدها از این که در جلسه استیضاح حاضر نشده ابراز پشیمانی کرد اما گفت «در راستای منویات و سیاست های رییس جمهوری بود».
علاقۀ رییس جمهور به استادِ خود به حدی بود که بعد از استیضاح و پایان وزارت راه، او را به عنوان رییس هیأت مدیره و مدیرعامل شرکت ملی نفتکش ایران انتخاب کرد و وقتی دو سال بعد بیژن نامدار زنگنه به وزارت نفت بازگشت گفت: «آقای سوری را که در شرکت ملی نفتکش یک برند جهانی بود برداشتند و آدمی را به جای او گذاشتند که فرق نفتکش جاده پیما با نفتکش اقیانوس پیما را نمی‌فهمید.»
حمید بهبهانی را اما کسی با نفتکش اقیانوس پیما به یاد نمی‌آورد. نام او با طرح دوربرگردان‌های تهران گره خورده است و در همان مصاحبه گفته بود: «در سال 81 وقتی آقای احمدی‌نژاد شهردار تهران شد من معاون حمل و نقل و ترافیک شهردار شدم و طرح حذف تقاطع‌ها و چراغ راهنمایی را با استفاده از دو دوربرگردان ارایه دادم و اجرا شد. این کار جرأت می‌خواست و من داشتم و اگر طرح موفق نمی‌شد من باید از ایران می‌رفتم. شهردار تهران هم گفت مدیریت ترافیک تهران جرأت بالایی در این طرح به خرج داد. البته 800 نقطه را شناسایی کرده بودیم اما تنها در 35 نقطه انجام شد و ادامه نیافت چون معاون بعدی در دوره شهردار بعدی (قالیباف) علاقه‌ای به دوربرگردان نداشت. هر چند خود شهردار بعدی از من خواسته بود بمانم اما من نماندم و به وزارت راه و ترابری رفتم.»
ایده منوریل را هم برخی به او نسبت می‌دهند اما خود گفته بود آن ایده متعلق به خود آقای احمدی‌نژاد بود چون برخی می‌گفتند مترو را که کار آقای هاشمی رفسنجانی است مردم نمی‌بینند چون زیر زمین است ولی منوریل آقای احمدی‌نژاد را چون روی زمین است مردم می‌بینند و ما باید کاری کنیم به اجرا نرسد و نگذاشتند.
حمید بهبهانی روزی هم در جمع مدیران فرودگاه مهرآباد گفته بود قریب 40 سال قبل و در ایام جوانی من در نارمک سوار خط اتوبوس می‌شدم تا به میدان فوزیه ( امام حسین کنونی) برسم و از آنجا به هنرستانی در همین مهرآباد برسم که در آن زمان یک روستا بود و تازه روز اول فهمیدم هنرستان ناشنوایان است و با این حال چون جای دیگری نبود 6 ماه در همین هنرستان ناشنوایان درس می‌دادم. لابد می‌پرسید: چه درس می‌دادم؟ من بنایی درس می‌دادم ولی رؤیای خود را دنبال کردم و داشجو شدم و سال 1350 هم به آمریکا رفتم و سه سال بعد فوق لیسانس گرفتم و سه سال بعد یعنی در سال 56 دکتری گرفتم و به ایران بازگشتم.
بعدها او استاد دانشگاه علم وصنعت در همان منطقۀ نارمک می شود و دانشجویی به نام محمود احمدی نژاد را در تحصیل برمی‌کشد و او هم در کار اداری و وزارت جبران می‌کند. دکتر بهبهانی 20 سال رییس دانشکده عمران دانشگاه علم وصنعت بود و غیر از محمود احمدی نژاد نام یک دانشجوی دیگر او هم در سال‌های بعد بر سر زبان‌ها افتاد: صادق محصولی.
حمید بهبهانی را می‌توان آخرین وزیر راه و ترابری ایران دانست و بعد از ادغام آن در مسکن و شهرسازی کلمه «ترابری» از اولی و «مسکن» از دومی حذف شد و از آن پس وزارت راه و شهرسازی داریم.
این اشاره هم خالی از لطف نیست که نام حمید بهبهانی یادآور هواپیمای ایران 140 هم هست که دربارۀ آن گفته بود: «بنده چند بار سوار این هواپیما (ایران 140) شده ام و حاضرم کتبا بنویسم ایران 140 از هواپیمای فوکر بسیار بهتر است. چراکه هم نو و هم خودکفا است و اگر به تدریج در مسیر ساخت وارد شویم در آینده می توانیم با خارجی ها رقابت کنیم.»
او این را در سال 1387 و در آغاز وزارت گفته بود در حالی که همان زمان خیلی‌ها به این پروژه امید نداشتند و در نهایت ورشکسته شدحمید بهبهانی نقش خود را در راه‌اندازی دوباره پروژه آزاد‌راه تهران - شمال پررنگ می‌دانست و این در حالی بود که بنیاد مستضعفان نقش اصلی را از آن خود می‌داند.
اگر مهم‌ترین اتفاق زندگی او را ارتباط نزدیک‌تر با دانشجویی به نام محمود احمدی‌نژاد بدانیم در دانشگاه هم هیچ استادی به اندازۀ حمید بهبهانی در ارتقای همان دانشجو - تا جایی که خود در آنجا تدریس کند- نقش نداشته و بی‌دلیل نبود که هر گاه متهم به بی‌توجهی به نخبگان می‌شد به دکتر بهبهانی وزیر راه اشاره می‌کرد و این را البته از سر تواضع می‌گفت چون نخبۀ اصلی کابینه را خودش می‌دانست.
