اکثر کارشناسان و مورخان حوزهٔ خودرو، شروع عصر خودروهای عضلانی را با پونتیاک GTO سال 1964 می‌دانند هرچند که پیش‌ازاین هم خودروهای پرفورمنس بالایی با موتور V8 ساخته شده بودند. تا سال 1970، ماسل کارها به اوج رسیدند و عضلانی‌های زیادی با 400 اسب بخار قدرت در نمایندگی‌های سراسر آمریکا قابل خریداری بود.
بااین‌حال، تنها سه سال بعد، این خودروهای افسانه‌ای به دلیل مقررات سخت‌گیرانه‌تر آلایندگی، افزایش نرخ بیمه و بحران نفتی، منقرض شدند. بدین ترتیب، عصر طلایی عضلانی‌ها به ناگهان پایان یافت و جای خود را به خودروهای اقتصادی ضعیف داد.
به گزارش پدال، نزدیک به یک دهه علاقه‌مندان به پرفورمنس هیچ‌چیز هیجان‌انگیزی در نمایندگی‌های خودروسازان آمریکایی نمی‌دیدند اما در طول دههٔ 80، نشانه‌هایی از احیای خودروهای عضلانی دیده شد. هرچند از لحاظ قدرت این خودروها هیچ‌گاه به سطح دوران طلایی نرسیدند اما برخی ماسل کارهای دههٔ 80 اعداد قابل‌توجهی را در شتاب و 400 متر از خود به‌جای گذاشتند.
دوج چارجر شلبی توربو سال 1985
چارجر پس از چهار سال غیبت در سال 1982 دوباره بازگشت اما شکوه گذشتگان خود را کاملاً از دست داده و به یک کوپهٔ کوچک دیفرانسیل جلو با پیشرانهٔ چهار سیلندر تبدیل شده بود. این حتی یک خودروی مستقل هم نبود و فقط پکیج پرفورمنسی بود که برای دوج اومنی ارائه می‌شد و پیشرانهٔ 2.2 لیتری با 84 اسب بخار قدرت را به همراه داشت.
بااین‌حال، در سال 1983 شرایط کمی بهتر شد زیرا چارجر حالا به‌عنوان مدلی مستقل در نظر گرفته و نسخهٔ شلبی هم ارائه شد یعنی نامی که دههٔ 60 روی جذاب‌ترین موستانگ‌ها دیده می‌شد.
نمونه‌های اولیهٔ چارجر شلبی از نسخهٔ تقویت‌شدهٔ همان موتور 2.2 لیتری استفاده می‌کردند که حداکثر 110 اسب بخار قدرت داشت اما در سال 1985 نسخهٔ شلبی توربو ارائه شد که با 146 اسب بخار قدرت، پرفورمنس بهتری ارائه می‌کرد. چارجر شلبی توربو ظرف 7.6 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید و 400 متر را در 15.7 ثانیه طی می‌کرد.
فورد موستانگ SVO سال 1986
چشمگیرترین نسخهٔ پرفورمنس نسل سوم موستانگ یا فاکس بادی در سال 1984 توسط بخش خودروهای ویژهٔ فورد یا SVO ساخته شد. موستانگ SVO به‌جز بهره‌مندی از سپرهای متفاوت، دریچهٔ روی کاپوت و رینگ‌های جدید، شبیه یک فاکس بادی معمولی به نظر می‌رسید اما زیر این پوسته خودروی کاملاً متفاوتی پنهان شده بود.
این ماشین به تعلیق اصلاح‌شده با کمک‌فنرهای قابل تنظیم Koni، ترمزهای دیسکی بزرگ‌تر در هر چهارچرخ، دیفرانسیل لغزش محدود و مهم‌تر از همه، موتور 2.3 لیتری چهار سیلندر توربو با قدرتی بین 175 تا 200 اسب بخار بسته به سال تولید مجهز بود.
هرچند خیلی‌ها موستانگ SVO را به خاطر استفاده از پیشرانهٔ چهار سیلندر، توهین‌آمیز می‌دانند اما این خودرو می‌توانست ظرف 7.5 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت برسد و 400 متر را در حدود 15.5 ثانیه طی کند. این اعداد با چیزی که ماسل کارهای دههٔ 60 با موتورهای بسیار قوی‌تر ارائه می‌کردند فاصلهٔ چندانی نداشت.
شورلت کامارو IROC Z 1LE سال 1989
کامارو برخلاف موستانگ در دههٔ 80 به یک خودروی اقتصادی تبدیل نشد و شورلت تلاش کرد با توجه به شرایط آن سال‌ها، سطح پرفورمنس مناسبی را ارائه کند. در سال 1982 سرانجام نسل سوم کامارو بر اساس پلت‌فرم F-Body معرفی شد.
این خودرو ظاهر مدرن‌تری داشت و با وجود قدرت پایین، عملکرد نسبتاً قابل‌قبولی را ارائه می‌کرد. نسخهٔ پرفورمنس کامارو یعنی Z28 در سال 1985 با ارائهٔ پکیج جدیدی بنام IROC-Z تقویت شد. این نسخه به‌طور مداوم بهبود پیدا می‌کرد تا اینکه در سال 1989 به سطح پرفورمنس قابل‌توجهی رسید.
IROC-Z مدل 1989 به یک پیشرانهٔ 5.7 لیتری V8 مجهز بود که با سیستم انژکتور TPI، تا 230 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. علاوه بر این، پکیج 1LE هم برای IROC-Z ارائه شد که اکسل عقب پرفورمنس را ارائه و سیستم تهویه را حذف می‌کرد. در این نسخه، کامارو می‌توانست ظرف 6.5 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت برسد و 400 متر را در 14 ثانیه طی کند.
بیوک GNX سال 1987
بیوک در سال 1978 نسل دوم رگال را معرفی کرد و برای چند سال هیچ‌چیز قابل‌توجهی در این خودرو دیده نمی‌شد تا اینکه در سال 1982، بیوک برای تقویت تصویر پرفورمنس خود و گرامیداشت موفقیت در نسکار، مدل گرند نشنال را بر اساس رگال معرفی کرد.
این نسخه که با استقبال چشمگیری مواجه شد، به‌طور مداوم بهبود پیدا کرد و در سال 1987 به اوج پرفورمنس رسید اما این پایان ماجرا نبود و در همان سال نسخهٔ افسانه‌ای GNX معرفی شد.
این نسخه ارتقاءهای زیادی را تجربه کرده بود که مهم‌ترین آن‌ها تجهیز موتور 3.8 لیتری V6 به توربوشارژر سفارشی گرت و اینترکولر بهتر بود. به لطف این تغییرات، قدرت GNX به گفتهٔ بیوک به 276 اسب بخار رسید درحالی‌که قدرت واقعی حدود 300 اسب بخار بود. این شوالیهٔ سیاه در آزمایش‌های واقعی توانست ظرف 4.9 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت برسد و 400 متر را در 13.9 ثانیه طی کند.
پونتیاک ترنس ام نسخهٔ بیست‌سالگی 1989
هرچند بیوک GNX پرفورمنس فوق‌العاده‌ای داشت اما سریع‌ترین خودروی عضلانی دههٔ 80 محسوب نمی‌شد زیرا این عنوان به نسخهٔ تولید محدودی از پونتیاک ترنس ام اختصاص داشت که به مناسبت بیست‌سالگی این مدل ساخته شد. پس از کنار رفتن نسل دوم بسیار موفق فایربرد در سال 1981، نسل سوم از راه رسید و نسخهٔ ترنس ام همچنان مشعل پرفورمنس را در دههٔ جدید روشن نگه داشت.
پونتیاک اما برای ترنس ام نسخهٔ بیست‌سالگی که به‌عنوان خودروی ایمنی مسابقات ایندی 500 در سال 1989 معرفی شد، پیشرانهٔ 3.8 لیتری V6 توربوی گرند نشنال را از بیوک قرض گرفت و با طراحی مجدد سرسیلندرها، افزایش نسبت تراکم و ارتقاء سیستم توربو، آن را قوی‌تر کرد.
هرچند قدرت این موتور به‌طور محافظه‌کارانه‌ای 250 اسب بخار اعلام شده بود اما روی داینو به‌راحتی بیش از 310 اسب بخار تولید می‌کرد. به همین دلیل بود که ترنس ام نسخهٔ بیست‌سالگی می‌توانست ظرف 4.6 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت برسد و 400 متر را در 13.4 ثانیه طی کند.
