این طنزپرداز در گفت‌وگو با ایسنا درباره تأثیر گردهمایی‌ها و شب‌های شعر بر روی طنز گفت: برگزاری این برنامه‌ها خوب است اگر به درستی مدیریت و هدایت شوند. مهم‌ترین حاصلش هم این است که باعث شناساندن طنزپردازان به جوانان علاقه‌مند به طنز می‌شود و این‌که آن‌ها می‌توانند در این برنامه‌ها با طنزنویسان رودررو صحبت کنند و شاید از این طریق بتوانند به مطبوعات و روزنامه‌ها راه پیدا کنند و دیده و خوانده شوند، که از این جهت حُسن بسیار بزرگی است.
او با بیان این‌که گردهمایی‌ها و شب‌های شعر آفت‌هایی نیز به همراه دارند اظهار کرد: شب‌های شعر و گردهمایی‌ها اتوماتیک‌وار باعث می‌شود سطح کیفیت آثار پایین بیاید. این برنامه‌ها باعث سطحی شدن آثار طنز می‌شود، زیرا طنزنویس زمانی‌که رودرروی مخاطب قرار می‌گیرد برای این‌که مورد تشویق واقع شود آثاری را می‌خواند که از سطح کیفی مناسبی برخوردار نیست، و این مسئله موجب تقلیل سطح کیفی کار می‌شود.
شهیدی با تأکید بر این‌که طنزنویسان قصد کاهش سطح کیفی آثار را ندارد گفت: طنزنویسان زمانی که در مواجهه مستقیم با مخاطب قرار می‌گیرند تولید آثار بر اساس سطح سلیقه مخاطب انجام می‌شود. این عمل به صورت اتوماتیک‌وار انجام می‌شود یعنی در هر صنف دیگری هم باشد سطح آثار پایین می‌آید.
او در ادامه افزود: زمانی که در یک روزنامه کار می‌کنیم سطحی را برای خود در نظر می‌گیریم و فارغ از این‌که مخاطب چه فکر می‌کند، ما تولیدمان را داریم و این را که مخاطب دوست دارد و یا ندارد بعدا می‌بینیم. اما به جشنواره‌ها و گردهمایی‌ها می‌رویم که مورد تقدیر مخاطبان قرار بگیریم و اگر طنزنویس خود را مهار و کنترل نکند خطرناک است. اما اگر همان کاری را انجام دهد که در روزنامه انجام می‌دهد و با همان سطح کیفی، خطرناک نیست. ولی به نظرم اگر طنزپرداز میل به دست زدن و تشویق مخاطب داشته باشد این کار را خراب می‌کند.
این طنزپرداز همچنین درباره تأثیر فضای مجازی بر روی طنز گفت: زمانی که اتفاقی رخ می‌دهد، خبر آن به سرعت در فضای مجازی پخش می‌شود و مردم شروع می‌کنند به شوخی کردن با آن. این موضوع در کانال‌ها دست به دست می‌شود و این مسئله کار طنزنویس را سخت‌تر می‌کند. روزنامه‌ها با یک روز تأخیر مطالب را منتشر می‌کنند و این تأخیر باعث می‌شود مطلب شما در بین همه چیزهایی که در فضای مجازی است، تکراری شود و آن‌ها باعث سوخته شدن مطلب‌تان شوند. البته این مسئله فرصتی نیز ایجاد کرده است که طنزنویسان از زاویه دید عمیق‌تری به قضیه نگاه کنند، و در این صورت خطر تکراری شدن را پشت سر می‌گذارند.
او با بیان این که شوخی‌هایی که در این فضا می‌شود، خیلی خط قرمز و سانسوری ندارد و افق گسترده‌ای را پیش پای کسانی که کار طنز می‌کنند، باز کرده است، اظهار کرد: کسی که در این فضا می‌نویسد به این دلیل که خط قرمزی وجود ندارد دست و پایش بسته نیست و هر شوخی‌ای را می‌تواند انجام دهد که به نظرم باعث کاهش کیفیت شوخی و عوامانه‌تر شدن کارها شده است. این مسئله روی سطح فکر مخاطب تأثیر می‌گذارد و سطح سلیقه‌اش را کاهش می‌دهد. هرچقدر سلیقه مخاطبان کاهش یابد کار طنزنویس سخت‌تر می‌شود، زیرا آثار جدی طنزنویسی را برای همین مخاطب می‌خواهد عرضه کند که گرفتاری بزرگی است.
شهیدی با اشاره به این‌که خطر رفتن طنز به سمت هجو وجود دارد، خاطرنشان کرد: کسی که شوخی‌ها را انجام می‌دهد شاید ادعا ندارد که طنز می‌نویسد، دارد شوخی می‌کند و وظیفه‌ای ندارد که طنز بنویسد و مخاطب با شوخی او بیش‌تر می‌خندد. طنزنویسی که کار رسانه می‌کند و می‌خواهد به صورت فاخر به اتفاق بپردازد کارش خیلی سخت می‌شود زیرا قبلا شوخی نازلی با اتفاق شده و مخاطبان بیش‌تر خندیده‌اند و انتظار دارند طنزنویس هم آن‌ها را در این حد بخنداند. در حالی‌که طنزنویسی که نگاه فاخر و عمیق‌تری به قضیه داشته باشد، در ادبیاتش نیز این را رعایت می‌کند که به سمت هجونویسی نرود، و مخاطب این را نمی‌پسندد. مجموعا فکر می‌کنم شبکه‌های مجازی و کانال‌ها نه تنها به طنز کمکی نکرده بلکه به آن ضربه نیز می‌زنند.
او با بیان‌این‌که سال‌هاست تلویزیون نمی‌بیند گفت به دلیل این‌که تلویزیون نمی‌بیند، نمی‌تواند نظر قاطعی درباره طنزهای تلویزیونی بدهد اما آن‌چه جسته و گریخته تماشا کرده کارهای ضعیفی بوده است.
این طنزپرداز در پاسخ به این‌که تعداد لایک‌ها در طنز می‌تواند ملاکی برای خوب بودن اثر باشد یا خیر، با مقایسه تیراژ کتاب‌های محمود دولت‌آبادی و فهیمه رحمیی، با تأکید بر این‌که قصد توهین به فهیمه رحیمی ندارد گفت: این نویسنده مخاطب خود را دارد و شاید کارش از نظر ادبی قوی نباشد اما کتاب‌هایش تیراژ بالایی دارد. این هم که قشری را ترغیب به خواندن کتاب می‌کند اتفاق خوبی است اما کارهایش با ادبیات جدی قابل مقایسه نیست. مخاطبی که آثار ادبی غیرجدی را پیگیری می‌کند در حوزه طنز نیز طنز غیرجدی را پیگیری می‌کند، بنابراین از طنزهایی خوشش می‌آید که همکاران ما دوست ندارند وارد این عرصه شوند، چون عبور از خط قرمزهاست. شاید خوب بنویسند ولی نمی‌توانند از چارچوب‌ها و خط قرمزها عبور کنند زیرا یک نام شناخته‌شده هستند و عواقبی برای آن‌ها دارد. کسی که ناشناخته است به عواقبی دچار نمی‌شود و راحت می‌نویسد، حتی ممکن است طنز خوبی بنویسد که هجو نباشد و ما قادر نیستیم این کار را انجام دهیم. اما در مجموع تعداد لایک‌ها ملاک قضاوت من در طنز نیست.
