یادی از ابوالفضل زرویی نصرآباد با حکایتی طنز از او : آن دو شتر نجیب

عصر ایران - امروز 10 آذر، سالروز درگذشت شاعر و طنزپرداز  معاصر ، مرحوم ابوالفضل زرویی نصرآباد است.

او زادهٔ 15 اردیبهشت 1348 در تهران بود ولی اصالت وی برمی گشت به روستای نصرآباد تفت در استان یزد. ززویی نصرآباد با اسم‌های مستعارِ «ملانصرالدین»، «چغندر میرزا»، «ننه قمر»، «کلثوم ننه»، «آمیز مَمتقی»، «میرزا یحیی»، و «عَبدُل» در نشریاتی مانند نشریات مؤسسه گل آقا، همشهری، جام جم، ایرانیان، انتخاب، زن، مهر، کیهان ورزشی، بانو، جستجو، عروس و تماشاگران طنز نوشته بود.
 
در تابستان 1371 مرحوم کیومرث صابری فومنی (گل آقا) در پاسخ به سؤال مصاحبه‌کننده روزنامه ابرار که پرسیده  بود: «چشم امیدتان در طنز نویسی امروز به کیست؟» می‌گوید: «…قلمی که عبید و دهخدا در دست داشتند، الان بی‌صاحب نیست. طنز دارد جان می‌گیرد. یکی از مشهورترین طنزنویسان امروز ما ـ ملانصرالدین ـ (ابوالفضل زرویی نصرآباد) فقط 23 سال دارد! چراغ‌ها دارند روشن می‌شوند. شهر چراغانی خواهد شد…».
علی موسوی گرمارودی نیز ابوالفضل زرویی را عبید زاکانی طنز معاصر می‌دانست.

او سرانجام بر اثر عارضه قلبی در روز دهم آذر 1397، پشت میز کارش در احمدآباد مستوفی جان به جان آفرین تسلیم کرد و در قطعه هنرمندان آرام گرفت.

یکی از حکایت های طنز او را با هم می خوانیم:

 

حکایت آن دو شتر نجیب

یکی بود، یکی نبود، غیر از خدا هیچ کس نبود.

یک جوانمردی بود در ولایت غربت به نام خواجه الماس. این خواجه الماس یک برادری هم داشت که اسمش خواجه مراد بود و مرد خیلی خوب و باخدایی بود.
یک روزی این خواجه الماس رفت پیش برادرش و گفت :( ای برادر، می دانی که من از دار دنیا فقط سه تا شتر دارم. دوتا شان را می سپارم به تو و خودم دارم می روم در ولایت جابلقا از برای پیدا کردن یک لقمه نان حلال.)

خواجه مراد گفت:( ای برادر، تو برو و خیالت راحت باشد که من مثل تخم چشمم از اینها مواظبت می کنم.) وقتی خواجه الماس خیالش از بابت شترها راحت شد، راه افتاد و رفت به طرف ولایت جابلقا.

حالا بشنو از خواجه مراد که وقتی برادرش رفت، شترها را برد و بست در طویله. شب که شد، شتر اولی به شتر دومی گفت: ( ای رفیق شفیق و ای یار گرامی، بدان و آگاه باش که خواجه الماس به سفر رفته و ما را به دست خواجه مراد سپرده و عروسی پسر خواجه مراد نزدیک است. من در فکرم که نکند این خواجه مراد شیر خام خورده دربارهء ما خیالاتی بکند و ما را بسپارد به دست قصاب.) شتر دوم گفت:( من هم در همین فکرم و مصلحت این است که ما کاری کنیم که این بلا به سرمان نیاید.)
دو شتر نشستند و نقشه کشیدند و آخر سر به این نتیجه رسیدند که همان شبانه بروند پناهنده بشوند به سفارت جابلقا. این شد که طناب های شان را پاره کردند و زدند بیرون و رفتند به طرف قنسولگری.

شترها را همین جا داشته باشید تا ببینیم خواجه مراد چه کرد. خواجه مراد صبح که از خواب پا شد، رفت به طرف طویله که آنها را بر دارد ببرد به طرف بازار و برایشان دمپایی ابری و سینه ریز طلا بخرد. وقتی وارد شد، دید ای دل غافل، جا تر است و شترها نیستند. این شد که از ناراحتی پاشد رفت به خانه و رختخوابش را پهن کرد و افتاد در بستر بیماری.

اما بشنوید از شترها که همین طور رفتند و رفتند تا رسیدند به سفارت جابلقا. آنجا که رسیدند، یک دعوتنامه از طرف خواجه الماس جعل کردند و ویزا گرفتند و رفتند به جابلقا.
در ولایت جابلقا برای اینکه کسی آنها را نشناسد ، دو تا عینک دودی خریدند و زدند به چشمشان و بعدش یک شرکت باربری تأسیس کردند و پس از چندی کار و بارشان سکه شد.
حالا بشنوید از خواجه الماس که بعد از مدتی یک تلگراف فرستاد از برای برادرش خواجه مراد که: (سین. شتر چطور؟) از آن طرف تلگراف به دستش آمد که: (و علیک سین، شتر بی شتر.) خواجه الماس از غصه و ناراحتی نشست دم در تلگرافخانه و بنا کرد به گریه کردن.

در همین حال دو شتر که برای هواخوری آمده بودند بیرون، یک دفعه صاحبشان را دیدند و شناختند. آمدند جلو و با خواجه الماس روبوسی کردند و آنچه بر سرشان آمده بود، بازگفتند. خواجه الماس که از دیدار شترانش کلی خوشحال شده بود گفت:( ای شتران عزیز من، بدانید که من در اینجا پول و پله ای به هم زده ام و قصد دارم برگردم به ولایت غربت . بیایید با هم برویم.) شترها قبول کردند و بار و بندیل سفر بستند و با خواجه الماس برگشتند به ولایت خودشان.

اما بشنوید از خواجه مراد که وقتی شنید برادرش دارد می آید، با همان حال زار و نزار آمد دم در دروازهء شهر به استقبال. دو برادر و دو شتر همدیگر را در آغوش گرفتند و شادی ها کردند و بخصوص وقتی خواجه مراد قضیهء دمپایی و سینه ریز طلا را گفت، بکلی رفع سوء تفاهم شد و همگی شاد و خندان با هم به خانهء خواجه مراد رفتند.
خواجه مراد گفت:( ای برادر، حالا که آمده ای بیا به خاطر بازگشت تو و ازدواج پسرم جشن مفصلی بگیریم.) این شد که شهر را هفت روز و هفت شب چراغان کردند و شترها را به خوشی و خرمی خوردند.

ما از این داستان نتیجه می گیریم که شتر حیوان نجیبی است.
قصه ما به سر رسید، غلاغه به خونه ش نرسید.