از ذریح محاربی منقول است که گفت: به حضرت امام جعفر صادق (ع) شکایت کردم آنچه به من می رسد از قوم و فرزندان من هر گاه به ایشان نقل می کنیم ثواب زیارت قبر حضرت امام حسین (ع) را تکذیب من می کنند و می گویند: تو دروغ می بندی بر امام جعفر (ع) حضرت فرمود: ای ذریح! بگذار مردم را که به هر جا که خواهند بروند. والله، که حق تعالی مباهات می کند به زایران حضرت امام حسین (ع) و آنها که از راه های دور به زیارت آن حضرت می روند، با ملائکه مقرّبین و حاملان عرش خود حتّی آنکه می فرماید به ایشان که: آیا نمی بینید زیارت کنندگان قبر حسین بن علی (ع) را که آمده اند با نهایت شوق به سوی آن حضرت و به سوی فاطمه زهرا(س).
به عزّت و جلال و عظمت خود سوگند می خورم که: واجب گردانم برای ایشان کرامت خود را که ایشان را گرامی دارم و داخل گردانم ایشان را در بهشتی که مهیّاکرده ام برای دوستان خود پیغمبران و رسولان خود.
ای ملائکه من! اینها زیارت کنندگان حسین اند که محبوب محمّد (ص) است که او پیغمبر و حبیب من است و هر که مرا دوست می دارد حبیب مرا دوست می دارد و هر که حبیب مرادوست می دارد محبوب او را دوست می دارد. و هر که حبیب مرا یا محبوب او را دشمن می دارد بر من لازم است که او را به بدترین عذاب های خود عذاب کنم و به آتش خود او را بسوزانم. و جهنّم را جایگاه او گردانم و او را عذاب کنم که هیچ یک از عالمیان را عذاب نکرده باشم. [1] .
پی نوشتها :
[1] کامل الزیارت ص 143 بحارالانوار ج 101 ص 75 -76.
منبع : داستانهایی از زمین کربلا ؛ ر- یوسفی
