45 750 ه/665 1349 م
باوندیان خاندانی ایرانی الاصل و احتمالا از سلاله ی باو بن کیوس بن قباد بن فیروز بودند .خاندان مزبور در سال 45 هجری قمری پس از گذشت بیست و چهار سال از انقراض ساسانیان ظهور کردند و «باو» بوسیله ی مردم طبرستان به حکومت برگزیده شد.اولاد و نوادگان باو به سه شعبه تقسیم می شوند:
شعبه ی اول به «اسپهبدیان» (یعنی فرمانده ی سپاه سپهبد) معروفند و اطلاعات مورخین در این باب براستی قلیل است.اسپهبدیان از سال 45 تا 419 ه (1028 م) حکومت راندند.نهمین فرمانروای این خاندان که در ضمن اولین حاکم مسلمان آنها بود، قارن بن شهریار نام داشت .
شعبه ی دوم به نام «پادشاهان جبال» معروفند که از سال 466 تا 606 ه (1062 1210 م) یعنی همان سالی که مازندران به دست خوارزمشاهیان افتاد، حکومت داشتند.نیرومندترین پادشاه این خاندان، شاه غازی رستم بن علی نام داشت.
شعبه ی سوم که به «کندخواریه» موسوم اند از هشت فرمانروا تشکیل شده اند.خاندان مزبور در ایام حملات مغول یعنی از سال 635 هجری بر مازندران مستولی شدند و تا سال 750 ه (1349 م) فرمان راندند.
منجم باشی گوید 76: «آخرین پادشاه باوندیان به نام فخر الدوله حسن، در سال 750 هجری مقارن با اعلام استقلال افراسیاب (از خاندان جلاویه که خود شعبه ای از باوندیان بودند) بقتل رسید.»
