ابراهیم، محدّث مورد اعتماد شیعی
و از اصحاب امام هادی علیه السلام و وکیل امام حسن عسکری علیه السلام در نیشابور، زمان تولّد و وفاتش در منابع ذکر نشده، ولی چون عصر امام حسن عسکری علیه السلام (شهادت: 260 ق) را درک کرده و نیز بر پایه گزارشی که از خادم او نقل شده که وی در عصر غیبت صغرا (260 329 ق) در کوه صفا خدمت امام زمان(عج) مشرّف شده است، می توان مطمئن شد که وی دست کم تا سال 216 ه زنده بوده است. وی اصالتا ایرانی و اهل نیشابور بود و ظاهرا زادگاه و آرامگاه او نیز همین شهر بوده است. از دوران کودکی و چگونگی تحصیلات او خبری در منابع گزارش نشده است.
وی احتمالاً در نیشابور پرورش یافت و پس از دوران نوجوانی، مسافرت هایی به عراق داشت و بخشی از حیات علمی خود را در بغداد و سامرّاء به انجام رساند و سپس به نیشابور بازگشت. درباره شرح حال او، همین اندازه روشن است که وی نزد امام حسن عسکری علیه السلام از جایگاه بلندی برخوردار بود و در نیشابور، وکیل آن حضرت به شمار می آمد. امام علیه السلام نه تنها در توقیعات و نامه های صادر شده، وی را ستایش می کرد، بلکه در نامه هایی که آن حضرت برای معاصران و همکارانش می نوشت، نسبت به موقعیت و جایگاه او سفارش هایی به دیگران داشت. در توقیعی که امام علیه السلام برای عبداللّه بن حمدویه بیهقی (م. حدود 275 ق) نوشته، آمده است: «من ابراهیم را برای اخذ حقوق واجب از اهالی آن دیار منصوب نموده ام و او را مورد اعتماد و امین خودم برای اهالی آنجا قرار داده ام». کشی در رجال خود، می نویسد: امام حسن عسکری علیه السلام وی را نماینده خود در نیشابور قرار داد و دیگران را به اطاعت از او فراخواند. وی با اینکه در زمان خود، از شهرت بسزایی برخوردار بود، اما از استادان و شاگردان او اطلاعی در دست نیست. همچنین از او اثر تألیفی معرفی نشده است.
