در قرآن کریم بارها خداوند متعال به ادای حقّ پدر و مادر سفارش می کند. رنج هایی را که مادر در دوران بارداری و زایمان و شیر دادن و به سامان رساندن فرزند به جان خریده است گوشزد می فرماید، و تعلیم می دهد که آن گاه که به اوج توان و رشد رسید و به مرز چهل سالگی که دوران پختگی و کمال است قدم نهاد زبان حالش چه باشد؛ چرا که در این دوره، نه خامی و بی تجربگی سال های جوانی را دارد و نه ضعف وسستی دوران پیری را. در چنین شرایطی شایسته است بگوید:
رَبِّ أَوْزِعْنِی أَنْ أَشْکُرَ نِعْمَتَکَ الَّتِی أَنْعَمْتَ عَلَیَّ وَعَلی والِدَیَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صالِحاً تَرْضاهُ وَأَصْلِحْ لی فی ذُرِّیَّتی إِنِّی تُبْتُ إِلَیْکَ وَ إِنِّی مِنَ المُسْلِمِینَ؛
[1]
بارالها، به من الهام فرما که شکر نعمت های تو را که به من و به پدر و مادرم عطا فرمودی ادا کنم، و کارهای شایسته که مورد پسند تو باشد انجام دهم، و فرزندان مرا از صالحان قرارده، من به در گاه تو توبه می کنم، و من از تسلیم شدگان در برابر توام.
