به گزارش سلامتی به نقل از sciencealert، آیا آب دارای عطر و مزه است یا عاری از هر گونه مزه است؟ با وجود اینکه قدمت این سوال به زمان ارسطو بازمی‌گردد اما علم تاکنون نتوانسته پاسخی مناسبی برایش پیدا کند.
حس ششم روی زبان انسان کشف شد
برای هزاران سال، دانشمندان تلاش کردند بفهمند که آیا زبان پستانداران قادر به چشیدن مزه آب هست یا مغز ما در حال پاسخ دادن به پس اثرات آنچه قبلا مزه کرده بودیم، است. حالا به نظر می‌رسد که دانشمندان جوابی برای این سوال در چنته داشته باشند. محققان دانشگاه موسسه تکنولوژی کالیفرنیا موفق به شناسایی حس ششمی روی زبان شده‌اند که برای مزه کردن آب تکامل یافته است.
یوکی اوکا، سرپرست ارشد این پژوهش، در این باره گفت: «زبان با چشیدن، قادر به شناسایی مواد غذایی مختلف اصلی است مانند نمک، شکر، آمینواسید و غیره. با این حال نحوه مزه کردن آب در دهان هنوز ناشناخته است.
بسیاری از گونه‌های حشرات قادر به چشیدن مزه آب هستند؛ بنابراین این گونه تصور می‌کنیم که پستانداران نیز دارای مکانیزمی در سیستم چشایی، برای شناسایی آب هستند».
در سال 330 قبل از میلاد مسیح، ارسطو اعلام کرد که آب از خود هیچ مزه‌ای ندارد و صرفا بیانگر طعم‌هایی است که قبلا چشیده‌اید. اگر تا به حال دقت کرده باشید می‌دانید که نوشیدن بلافاصله پس از خوردن چیزی نمکی، شیرین یا اسیدی مزه آب کمی متفاوت است.
نظریه قبلی مبنی بر اینکه مزه‌ای که ما درحال نوشیدن آب می‌چشیم تنها پس‌اثری از مزه آن چیزی است که قبلا خورده بودیم، در سال 1920 بیان شد. روانشناس دانشگاه فلوریدا نیز با انجام یک سری آزمایش اعلام کرد که بزاق دهان انسان دارای طعم و مزه بیشتری از آب است.
مطالعات حاکی از آن است که بخش‌های خاصی از مغز به آب واکنش نشان می‌دهند. این امر بدین معناست که احتمالا مزه‌ای وجود دارد که مغز ما آن را شناسایی می‌کند؛ حتی اگر زبان ما قادر به چشیدن آن نباشد.
براساس گفته‌های زاخاری نایت، متخصص اعصاب دانشگاه کالیفرنیا، مغز اطلاعات درباره آب را از زبان و دهان دریافت می‌کند چراکه حیوانات نوشیدن آب را پیش از رسیدن سیگنال‌های دریافتی از خون یا معده مبنی براین آب بدن تامین شده است، متوقف می‌کنند.
اوکا و تیم تحقیقاتی وی، شواهدی از وجود گیرنده‌های چشایی روی زبان پستانداران پیدا کرده‌اند که به نظر می‌رسد به طور اختصاصی به نوشیدن آب واکنش نشان می‌دهد اما محل قرارگیری این گیرنده‌ها کمی دور از انتظار دانشمندان بود.
این تیم تحقیقاتی واکنش‌های الکتریکی ناشی از سلول‌های گیرنده چشایی روی زبان موش را اندازه‌گیری کردند. آنها به بررسی واکنش‌های چشایی حاصل از مزه کردن آب خالص و چند مورد از مزه‌های اصلی پرداختند.
همانطور که انتظار می‌رفت، عصب‌ها به پنج مزه اصلی شامل ترش، شیرین، شور، تلخ و اومامی(طعم خوش لذت‌بخش) واکنش نشان دادند اما دانشمندان متوجه سیگنالی در واکنش به آب هم شدند.
سپس دانشمندان تصمیم گرفتند تا سلول‌های گیرنده چشایی متنوعی را غیرفعال کنند تا دریابند که در صورت مسدود بودن اعصاب مربوطه، موش باز هم قادر به واکنش نشان دادن به طعم‌های مختلف هستند.
وقتی که دانشمندان گیرنده‌های شوری را مسدود کردند، نمک باعث افت و خیز فعالیت در اعصاب چشایی نشد. هنگامی که محققان سعی در مسدود کردن هر کدام از پنج گیرنده چشایی در واکنش به آب داشتند، متوجه شدند که ادراک آب و سلول‌های ترش جدایی‌ناپذیر هستند.
اوکا می‌گوید: «وقتی که سلول‌های چشایی ترش را غیرفعال کردیم، واکنش‌‌ها به آب نیر کاملا مسدود شده بود. این امر نشان می‌دهد که موش‌ها قادر به حس کردن آب از طریق سلول‌های گیرنده چشایی ترش هستند».
