عبودیت پیامبران هرگز مانع از آن نیست که آنها به اذن و فرمان خداوند از امور پنهانی مربوط به حال و گذشته و آینده آگاه باشند:«عالم الغیب فلا یظهر علی غیبه احدا الا من ارتضی من رسول،خداوند دانای غیب است،و هیچ کس را بر اسرار غیبش آگاه نمی سازد،مگر رسولانی را که برگزیده است ». (10)
می دانیم:یکی از معجزات مسیح (ع) این بود که به مردم از پاره ای از امور پنهانی خبر می داد: «و انبئکم بما تاکلون و ما تدخرون فی بیوتکم،من شما را از آنچه می خورید و در خانه های خود ذخیره می کنید خبر می دهم »! (11)
پیامبر اسلام (ص) نیز از طریق تعلیم الهی بسیاری از اخبار نهانی را بیان می فرمود:«ذلک من انباء الغیب نوحیه الیک،این از خبرهای غیب است که به تو وحی می فرستیم ». (12)
بنابراین مانعی ندارد که پیامبران الهی از طریق وحی و به اذن پروردگار از غیب خبر دهند و اگر در بعضی از آیات قرآن،علم غیب از پیامبر اسلام (ص) نفی شده است:«و لا اعلم الغیب و لا اقول لکم انی ملک،من از غیب آگاه نیستم و نمی گویم فرشته ام ». (13) منظور علم ذاتی و استقلالی است،نه علمی که از طریق تعلیم الهی حاصل شود،زیرا می دانیم آیات قرآن یکدیگر را تفسیر می کنند.
ما معتقدیم:این بزرگواران کارهای خارق العاده،و معجزات مهمی «باذن الله »انجام می دادند،و اعتقاد به انجام این گونه کارها به اذن الهی،نه شرک است و نه منافاتی با مقام عبودیت آنها دارد.حضرت مسیح (ع) -به تصریح قرآن مجید-مردگان را به اذن خدا زنده می کرد،و بیماران غیر قابل علاج را به فرمان خدا شفا می داد:«و ابری ء الاکمه و الابرص و احی الموتی باذن الله ». (14)
