در طی 50 سال اخیر، افزایش چشم گیر استفاده از تکنولوژی در زایمان منجر به افزایش بعضی مداخلات غیر ضروری در مسیر زایمان شده است. عمل سزارین یکی از شایع ترین جراحی های زن ها بشمار می آید که در سال های اخیر به دلایلی چون درخواست مادر و یا پیشنهاد پزشک افزایش یافته است. طبق آمار ارائه شده توسط وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی میزان سزارین در ایران در سال 1379 حدود 35 درصد بوده است، ولی در بعضی مراکز خصوصی این میزان به 80 درصد هم می رسد، در حالی که طبق گزارش سازمان جهانی بهداشت هیچ توجیه جغرافیایی یا منطقه ای برای میزان سزارین بیش از 10 تا 15 درصد وجود ندارد.
بیشترین علت سزارن در کشور ما سزارین انتخابی به علت تقاضای مادر و یا پیشنهاد پزشک می باشد. این روزها بسیاری از زنان عمل سزارین را به عنوان راهی برای پیشگیری از آسیب های پرینه و اختلال عملکرد جنسی پس از زایمان انتخاب می کنند. اما نتایج پژوهش های مختلف در مورد اتباع نوع زایمان و مشکلات جنسی پس از زایمان طبیعی و سزارین متفاوت است. تغییرات عملکرد جنسی مادران پس از زایمان از جمله کاهش تمایل به روابط جنسی در میان زنان شایع و از 22 تا 86 درصد متغیر است. در بعضی از مطالعات این اختلالات به روش زایمان و در بعضی به فرایند حاملگی نسبت داده شده است.
در این پژوهش، هدف ما بررسی و مقایسه ی عملکرد جنسی در مادرانی که زایمان طبیعی انجام داده اند با مادرانی است که بدون تحمل دردهای زایمانی به دلایلی چون تنگی لگن، پارگی زودرس کیسۀ آب، سزارین قبلی، پیشنهاد پزشک و یا درخواست خود سزارین شده اند.
مقایسه ی عملکرد جنسی پس از زایمان طبیعی و سزارین
از میان مادرانی که زایمان طبیعی انجام داده بودند، 46 نفر اپی زیاتومی (پارگی توسط پزشک) و 3 نفر پارگی در حین زایمان داشتند و 1 نفر بدون پارگی زایمان کرده بود. در گروه سزارین همه ی مادران دارای برش عرضی روی شکم بودند. مادران گروه سزارین 37 روز پس از زایمان و مادران گروه زایمان طبیعی 35 روز پس از زایمان اولین نزدیکی خود را انجام داده بودند.
در هر دو گروه زایمان طبیعی و سزارین میزان تمایل به روابط جنسی و رضایت از روابط جنسی مادران نسبت به قبل از حاملگی در هر دو مرحله ی مورد مطالعه کاهش یافته بود؛ ولی بین دو گروه میزان رضایت همسر از روابط جنسی نسبت به قبل از حاملگی در هر دو گروه مورد مطالعه تقریباً تغییری نکرده بود. از نظر درد و لغزندگی واژن در حین نزدیکی هم بین دو گروه مورد مطالعه تفاوت معنی داری وجود نداشت.
پی نوشت ها :
* دانشیار دانشکدۀ پزشکی دانشگاه تربیت مدرس
**کارشناس ارشد مامایی
منبع:www.khanevadeyema.com
/ع
