زنجفیل یا زنجبیل گیاهی است با نام علمی Zingiber officinalis و نام عمومی Ginger که بومی نواحی قاره آسیا بوده ولی به علت استفاده وسیع در حال حاضر در استرالیا، برزیل، چین، هند، جامائیکا و غرب آفریقا کشت می گردد. قسمت مورد استفاده، اندام زیرزمینی آن است که از قدیم به عنوان گیاه دارویی و غذایی مورد مصرف می باشد. این گیاه در ایران نمی روید و از قدیم جزو اقلام وارداتی بوده است.
زنجفیل از زمان باستان در طب سنتی چین و هند ( آیورودا) جایگاه خاصی داشته و در قرن 13 میلادی به اروپا راه یافته است.
اثراتی را که برای زنجفیل در طب سنتی جهان و ایران ذکر نموده اند شامل آثار مقوی قلب، ضد تهوع و استفراغ، افزایش قوای جنسی، ضد درد ودرد مفاصل، ضد نفخ، افزایش دهنده هوش و حافظه، ادرار آور و آثار ارزشمند دیگر است.
ابن سینا در کتاب قانون راجع به زنجفیل چنین فرموده است: زنجفیل دارای مزاج گرم و خشک، دارای آثار ملین و بادشکن، افزایش دهنده هوش و حافظه، برطرف کننده تیرگی چشم، افزایش دهنده شهوت، بندآورنده اسهال، هضم کننده و مقوی کبد و پادزهر حشرات موذی است.
همچنین در کتاب مخزن الدویه از منابع مهم طب سنتی ایران و جهان راجع به زنجفیل چنین نوشته است: زنجفیل مقوی حافظه، هاضمه، معده و کبد است. ضد کرم، ادرار آور و ضد اسهال می باشد و تشنگی را رفع می کند. افزایش دهندده قوای جنسی، رفع درد مفاصل و رفع سموم حیوانات را داراست. تحقیقات سال های اخیر بر روی زنجفیل تمامی تجارب طب سنتی را تایید نموده و به همین دلیل صنایع دارویی جهان داروهای زیادی از آن تهیه و با بازار عرضه نموده اند.
برای استفاده راحت و صحیح زنجفیل، جدیداً قطره ای از آن به بازار عرضه شده و از طریق داروخانه های سراسر کشور و بدون نسخه در اختیار مصرف کنندگان می باشد. نام این فرآورده آرومین (Arheumin) می باشد و در مشکلات مفاصل ( دردهای دست، پا، کمر و گردن)، گوارشی ( اسهال، نفخ، دردو اسپاسم)، تهوع و استفراغ ( زمان حاملگی، مسافرت و شیمی درمانی)، ناتوانی جنسی، سرماخوردگی، اختلال هوش (آلزایمر) و ضعف ایمنی بدن مورد مصرف است.
طریق و میزان مصرف و اطلاعات مورد لزوم دیگر در راهنمای همراه دارو نوشته شده است.
منبع:دنیای تغذیه ش 93