بسه دیگه، اینقدر گریه نکن

سال ها به مادران گفته می شد و تصور عمومی این بود که نوزاد یا کودک باید گریه کند تا ریه او باز شود و اگر هنگام گریه کردن مادر او را بغل کند او به این کار عادت می کند و لوس می شود. امروزه مشخص شده است موقعی که کودک گریه می کند مشکلی برای او بوجود آمده و ناراحت شده است و اگر او را رها کنیم تا به طور دایم گریه کند، مغز او رشد کافی نخواهد کرد.
کودکان از نظر خلقت و ژنتیک طوری خلق شده اند که در برابر ناراحتی یا هنگام احساس نیاز، گریه کنند و گریه کودک نشانه و پیامی است که او ناراحت یا دچار ترس شده یا نیازی دارد. بنابراین گریه کودک نه ریه او را باز می کند و نه کودک می خواهد با گریه، مادر خود را اذیت کند و نه از گریه کردن لذت می برد. این گریه می تواند علل جسمی، روانی یا احساسی داشته باشد.
ممکن است از اقوام و دوستان شنیده باشید که در مواردی کودک شیرخوار می خواهد با گریه خود مادر را تحت کنترل درآورد، بنابراین مادر باید کودک را رها کند تا گریه کند چنین تصوری از نظر زیستی ـ عصبی درست نیست، زیرا برای کنترل کردن یک فرد بالغ، ضرورت دارد که قسمت پیشانی مغز رشد کامل کرده باشد که بتواند فکر کند ولی مغز کودک شیرخوار هنوز رشد نکرده و قادر نشده است که در مورد چیزی فکر کند و عمل نماید، بنابراین چطور می تواند والدین خود را کنترل نماید. پس مادر بدون توجه به این گونه توصیه های غیرعلمی، در هنگام گریه کودک باید او را بغل کند و در آغوش بگیرد تا آرام شود.
کودکان بزرگ تر نیز هنگام گرسنگی، خستگی یا بیماری دچار گریه می شوند. در این دوران نیز جدا شدن مادر، آنها را ناراحت می کند و موجب گریه آنها می شود. کودکی که هنوز نمی تواند تکلم کند و ارتباط برقرار نماید، گریه او به معنی «نه، نه» است، یعنی مادر من نمی خواهم مرا از بغل خود روی زمین بگذاری. اما گاهی این گریه کردن ها تا زمانی که کودک خود می تواند نیازهایش را بیان کند و حرف زند ادامه می یابد و بیشتر حال نق زدن پیدا می کند.
در نظر بگیرید وقتی کودک شما نوزاد بود، گریه او زمینه ساز عشق و توجه شما می شد. مشکل او این است که یاد نگرفته به جای گریه کردن، از روش هایی که افراد بالغ برای کمک گرفتن استفاده می کنند، بهره بگیرد.

راه حل ها:
 

1. نگویید «گریه نکن». زیرا واکنش مؤثری نیست و باعث افزایش شدت گریه او می شود و شما را عصبانی تر می کند در عوض به او بگویید، چه چیزی می خواهید: «من باید حرفهایت را بشنوم. به من بگو چه اتفاقی افتاده، از زبانت استفاده کن.»
2. دلیل گریه کودک را تصدیق کنید تا برای احساسات او ارزش قایل شوید: «تو خیلی ناراحت هستی چون شیرینی می خواهی.» یا «می دانم واقعا دلت می خواست با پدر بیرون بری.» اغلب گریه کردن درخواست «درک کردن» است. تصدیق کردن باعث می شود تا آنچه را که کودک نیازمند شنیدن آن است، به او داده شود. این کار باعث قطع گریه و پشت سر گذاشتن احساس ناراحتی و عصبانیت او می شود.
3. اگر گریه کردن او روشی برای فریب دادن شما است، مثلا گفته اید دیگر بستنی به او نمی دهید و او گریه می کند، توجهی نکرده و اتاق را ترک کنید.
4. دقت کنید که گریه او ناشی از کم خوابی یا عادات بد غذایی نباشد. در این صورت، ساعت خواب او را هر چه زودتر تنظیم کرده و برای تجدید قوای او، خواب یا استراحت نیمروزی را برایش تعیین کنید. مراقب عادت غذایی فرزندتان باشید تا حتما سه وعده غذا و میان وعده های سالم بخورد و بیش از سه ساعت بدون غذا نماند.
5. مدت زمانی را که بزرگسالان خانواده صرف ارتباط مستقیم با کودک می کنند، افزایش دهید. گاهی اوقات گریه کودک درخواست «توجه» است. به یاد داشته باشید قبل از گریه او به وی توجه کنید نه به عنوان امتیازی که با گریه کردن بدست می آورد.
6. سعی کنید تشخیص دهید که فرزندتان طبیعتا، حساس است یا خیر. اگر حساس است از نکات انضباطی ملایم تری در مورد او استفاده کنید اغلب صحبتی با لحنی محکم برای این گونه کودکان کافی است تا مطابق گفته شما عمل کنند. سعی کنید از روش های انضباطی مختلفی مانند پرت کردن حواس کودک یا شوخی و بازی استفاده کنید. زیاد جدی و خشن نباشید، زیرا این رفتار منجر به طولانی شدن گریه کودک می شود.
منبع: ماهنامه آموزشی کودک شماره 50