امامان نور و امامان نار

 در قرآن کریم سخن از دو نوع رهبر در تاریخ بشریت است.

یکی رهبرانی که مردم را دعوت به آتش می کنند: فرعون و هامان و اطرافیانش یک مصداق این نوع رهبرانند:

«وجعلناهم ائمة یدعون الی النار و یوم القیامة لاینصرون؛[1] ما آنها را پیشوایانی که دعوت به آتش می کنند قرار دادیم و روز رستاخیز یاری نخواهند داشت.»

اینان امامان نارند، مردم را هدایت می کنند به راهی که سرانجام آن چیزی جز جهنم نیست. در قیامت نیز بهمراه رهروانشان به جهنم می روند: «یقدم قومه یوم القیامة فاوردهم النار؛[2] فرعون پیشاپیش قومش در قیامت حرکت می کند و آنها را وارد دوزخ می سازد.»

نقطه مقابل آنان امامان هدایتند آنان که هدایتگر مردم به سوی خدا و معنویت و ارزشها هستند:

«وجعلناهم ائمة یهدون بامرنا و اوصینا الیهم فعل الخیرات و اقام الصلوة و ایتاء الزکوة و کانوا لنا عابدین؛[3] و آن ها را پیشوایانی قرار دادیم که به فرمان ما مردم را هدایت می کردند و انجام کارهای نیک و بر پاداشتن نماز و ادای زکات را به آنها وحی کردیم و آنها تنها مرا پرستش می کردند.» این امامان فرمان خدا را بر فرمان خلق و اراده خودشان مقدم می دارند و حکم او را برترین احکام می دانند در حالی که امامان نار فرمان خویش را بر فرمان خدا مقدم می دارند و حکم خویش را قبل از حکم او می شمرند.

از مصادیق بارز امامان نور و هدایت، امامان معصوم(ع) هستند که تمام ویژگیهای ذکر شده در آیه را دارند، برای امامان ما امر و دستور خدا در رأس بود، کانون فعل خیرات بودند اقامه نمازو ایتاء زکوة روند عادی زندگی آنها بود و پیوسته در حوزه بندگی حضرت حق بودند.