انتظار، سرفصل امید به آینده ای روشن و مایه عشق و شور و امید و تلاش برای آماده سازی خود و جامعه برای آمدن و ظهور امام منتظر است. انتظار، هرگز یک روحیة بازدارنده، فلج کننده و یأس آور نیست، بلکه موجب دورکردن عنصر بدبینی به آینده، از نهاد انسان در جامعة بشری است. انتظار، معیار ارزش انسان ها است. آرزوها و آمال انسان ها معیار خوبی برای سنجش میزان رشد و تعالی آن ها است. آرزوهای متعالی، حکایت از کمال روح و رشد شخصیت انسان ها می کند؛ برعکس آرزوهای حقیر و بی ارزش، نشان از بی اهمیتی و رشدنیافتگی افراد دارد. آرزوها، انسان را به حرکت وا می دارد.
انتظار، اعتراض دائمی برضد بی عدالتی ها است؛ نجات از سکون و رکود است، در صحنه بودن است. انتظار، نقش مهمی در سازندگی، پویایی و اصلاح فرد و جامعه در زمان غیبت دارد. اگر انسان منتظر، به وظایفی که برای او شمرده شده است عمل کند، به الگوی مطلوب انسان دیندار دست می یابد.
انتظار مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف اقتدای به او، بیعت با او و سرسپاری به فرمان او است؛ سنگربانی عقیده، مرزبانی اندیشه و مبارزه در راه پاسداری از حریم دین و ولایت است. انتظار فرج، کار است، حرکت است، تلاشی هدفمند است و با بی هدفی، سکون و تن آسایی سازگاری ندارد. مگر می شود در انتظار سرسبزی روزگاران بود و در فصل برگ ریزان، از پا نشست؟
منتظر، تلاشگری نستوه است که برابر هر انحرافی می ایستد و با الهام از شیوه و آیین امام و مقتدای مورد انتظار خویش، در راه اصلاح خود و جامعه اش به جهاد و مقاومت می پردازد. از آن زمان که فرشتگان الهی به امر خدا، برابر حضرت آدم علیه السلام سر به سجده فرود آوردند، بحث از انتظار موعودی از سلالة آخرین پیامبر الهی به میان آمد. دیگر این، وظیفه تمام فرستادگان آسمانی شد که منتظر باشند و دیگران را هم به انتظار دعوت کنند. آن زمان که لوط، برابر فاسدان قوم خود قرار گرفت و گفت: «کاش برای مقابله با شما قدرتی داشتم یا به تکیه گاهی استوار پناه می جستم»[1] اندیشه انتظار قائم، در روح و جانش جاری بود. امام صادق علیه السلام فرمود:
حضرت لوط علیه السلام این سخن را نگفت، مگر برای تمنای دسترسی به قدرت قائم ما. و آن تکیه گاه استوار، چیزی نبود، جز استواری و توانایی یاران او ... [2].
انتظار، در زمان غیبت و عدم حضور ظاهری امام در جامعه، به نوعی، اعلام پذیرش ولایت و امامت آخرین وصی پیامبر خاتم صلی الله علیه و آله و سلم است و همین انتظار موجب می شود ارتباط شیعیان با امامشان ـ اگرچه به صورت ارتباط قلبی و معنوی ـ حفظ شود.
اما به راستی منتظر واقعی کیست؟...
منتظر واقعی، کسی است که به امامش معرفت داشته باشد؛ یعنی اعتقاد به ولایت و معرفت به شخصیت او. اعتقاد به ولایت، تعهد و پیمانی است که جز با اطاعت کامل نمی شود. کسی منتظر واقعی است که علاوه بر خودسازی به دیگرسازی نیز بپردازد، تا از این طریق، زمینه های ظهور آن حضرت را فراهم سازد.
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم پیش از این که ستاره پرفروغ امامت امامان علیهم السلام طلوع کند، برترین جهاد امتش را انتظار فرج دانسته است؛ زیرا انتظار فرج، انتظار جهاد و انقلابی عظیم بر ضد تمام ظلم ها و جنایت ها و اجرای عدالت به تمام معنا در سراسر جهان است. حضرت علی علیه السلام در حدیثی فرموده است:
کسی که در انتظار اقامة نماز به سر برد، در طی زمان انتظارش، در حال نماز به شمار می رود.[3]
پس کسی که در انتظار اقامة دین حق و برپایی دستورهای الهی در سراسر جهان است، چه پایگاه و منزلتی دارد؟ در زندگی ظاهری دنیا، هر امام، در عصر خود به حمایت و یاری پیروان و شیعیان خود نیاز دارد. امام، اگر علی علیه السلام هم باشد، اگر حمایتگری نیابد و شاهد خیانت دوستان باشد، مجبور به خانه نشینی است، تا چه رسد به امامی که در غیبت به سر می برد و انقلاب بسیار عظیمی در پیش دارد که فقط با حمایت پیروان و شیعیانش تحقق خواهد پذیرفت.
اگر منتظر بازگشت یوسف زهراییم، آیا آماده استقبالیم؟ ... عاشق و دلباختة گل نرگس، منتظر نشانه و علامت نیست؛ بلکه منتظر خود حضرت است و می داند این آمادگی، جز با اطاعت از فرامین آن امام بزرگوار، به دست نمی آید.
حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف فرمود:
پس هر یک از شما باید به آنچه به وسیلة آن به دوستی ما نزدیک می شود عمل کند و آنچه از جانب او، ما را به خشم و ناراحتی نزدیک نماید دوری کند؛ زیرا فرج ما آنی و ناگهانی فرا می رسد.
این حدیث، وظیفة ما را به خوبی مشخص می کند و ما را متوجه این امر می کند که در هر حال باید آمادة ظهور حضرت باشیم. امام صادق علیه السلام فرموده است:
برای ظهور و قیام حضرت قائم عجل الله تعالی فرجه الشریف خود را مهیا سازید؛ گرچه این آمادگی در حد فراهم کردن یک تیر باشد.[4]
حضرت، برای برپایی عدالت، قیام مسلحانه می کند. در حقیقت، این حدیث می خواهد بگوید کسی که طالب ظهور آن حضرت است، باید در جهت زمینه سازی نهایت جهاد و کوشش را بنماید.
امام هادی علیه السلام فرمود:
قائم آل محمد، مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف است که واجب است در زمان غیبتش منتظر او باشند و زمان ظهورش، مطیع باشند.
بنابراین امام معصوم در این حدیث، انتظار امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف را واجب دانسته است.
با توجه به جایگاه بلندی که انتظار در مکتب شیعه دارد و تأکیدها و سفارش های فراوان پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و امامان معصوم علیهم السلام بر موضوع انتظار فرج، شیعیان باید به این موضوع اهتمام بیشتر و توجهی درخور داشته باشند. باید مراقب بود اعتیاد به غیبت امام، گریبانگیر ما نشود.
هم اکنون هزار و اندی سال از غیبت آن امام معصوم می گذرد و هنوز اذن ظهور از ناحیه ذات اقدس اله صادر نشده است. چرا تأخیر؟... یقیناً تأخیر از ما است؛ زیرا طبق فرمایش مولایمان، این ما هستیم که یکدل نشده ایم و در راه او به طور شایسته، قدم بر نداشته ایم:
اگر شیعیان ما که خداوند آنان را در بندگی اش یاری کند، در عهد و وفای به ولایت ما یکدل و یک صدا بودند، میمنت دیدار و ظهور ما این قدر به تأخیر نمی افتاد.[5]
عدم وفای به عهد پیروانش، موجب محرومیت جهان بشریت از این فیض بزرگ خدایی شد. آیا جز این است که زندان غیبت، دستان یداللهی او را بسته است و از تزلزل و تحیر بشریت در غم و اندوه به سر می برد و با دلی غمگین، همگان را به دعا برای تعجیل در فرج خویش فرا می خواند
همیشه دردهایمان را برای حضرت سوغات نبریم؛ بلکه به وظایفمان مقابل حضرت که یکی از آن ها دعای بسیار برای تعجیل در ظهور او است اهمیت دهیم. به راستی آیا برای ما عذری در کوتاهی از این دعای مهم باقی می ماند؟ چرا که بهترین و مؤثرترین عملی که بتوان با آن پدر مهربان ارتباط برقرار کرد و بسیار در تعجیل ظهورش مؤثر می باشد، دعا است.
مولای ما! شب سیاه غیبت تو بس طولانی شده است. بسیاری در این سیاهی شب به سوی دنیا می گریزند؛ اما سپیده دم که آن ها دورش می پندارند، به زودی آشکار خواهد شد.
همیشه دردهایمان را برای حضرت سوغات نبریم
