در تاریخ روان شناختی زندگی مردم ایران، هنر جریان قوی و پرپیچ و خمی داشته است. اساساً ایرانیان به دلایل سرشتی و تاریخی در بیان مشکلات و مسائل شان صریح نیستند و غیرمستقیم، لا به لای هزاران حرف و طنز و ادبیات حرف خود را می زنند و به ناچار زبان ابهام و طنز و روایی آن ها تقویت شده است و زمینه های خلاقیت هنر آن ها توسعه پیدا کرده است؛ زبانی که در زیباترین و سالم ترین شکل ادبی آن شاعران و ادیبان بزرگ را آفریده است. به طور کلی هنرهای ایرانی از شعر تا معماری و صنایع دستی واسطه ی سازگاری این مردم بوده است. اما علی رغم این که هنر بخش گسترده ای از فرهنگ ایرانی را تشکیل داده است و می توان هنر را به عنوان زبان دوم مردم این سرزمین به شمار آورد اما هنردرمانی به مفهوم کلاسیک و علمی در کشور ما بسیار نوپا و در اول راه قرار دارد. اخیراً دانشجویان علاقه مند، فرصت هایی برای انجام پژوهش های تجربی یافته اند و ما نیز همانند بعضی از اعضای هیئت علمی دانشگاه ها در این زمینه کار مقدماتی را آغاز کرده ایم و چند سالی است که مرکز مطالعات هنردرمانی را در دانشگاه شهید بهشتی تأسیس و رشته ی کارشناسی ارشد آن را طراحی و واحدهای درسی آن را تدوین کرده ایم که به تأیید وزارت علوم رسیده و امید است به زودی راه اندازی شود.
امروزه در مراکز درمانی و کلینیک های خصوصی کم و بیش از روش های هنردرمانی و بازی درمانی استفاده می شود، در مرکز مطالعات هنردرمانی و کلینیک خانواده و کودک دانشگاه شهید بهشتی از هنردرمانی برای کودکان و نوجوانان مشکل دار یا زوج های مسئله دار استفاده می شود، فعالیت این مراکز چشم گیر نیست اما حرکت آن ها معقولانه است.
اخیراً درباره ی هنر روان درمانی کودکان و نوجوانان بی سرپرست و بدسرپرست پژوهش کرده ایم یا درباره ی کودکان سرطانی، کودکان اُتیستیک کارهایی انجام داده ایم، هم چنین کارگاه های آموزشی و کنگره هایی هم در کنار آن ها برگزار کرده ایم.
امکانات و ابزار و وسایل هنردرمانی و شیوه های خلاق هنردرمانی در مرکز مطالعات هنردرمانی خوب و ارزنده است. کارگاه های آموزشی زیادی در این زمینه برگزار کردیم. دانشجویان رشته ی کارشناسی ارشد رشته ی خانواده درمانی، روان شناسی بالینی کودک و روان شناسی که کار عملی و کارورزی دارند معمولاً از امکانات این مرکز در تمرینات یا درمان استفاده می کنند. شخصاً روش های هنردرمانی را در کار با کودک، خانواده و حتی زوج ها به کار می برم.
منبع مقاله :
زاده محمدی، علی؛ (1388)، هنردرمانی: مقدمه ای بر هنردرمانی ویژه ی گروه ها، تهران: نشر قطره، چاپ اول 