هنردرمانی

استفاده از هنر برای درمان، پدیده نوینی نیست و تاریخ زندگی بشر از هزاران سال قبل با موضوع هنر در شفا آشناست.

هنر از دوران کودکی در شکل بازی های خلاق پدیدار می شود و با رشد ذهنی تحول پیدا می کند، به عبارت دیگر هنر مفهومی تحولی در مغز کودک دارد

در تاریخ روان شناختی زندگی مردم ایران، هنر جریان قوی و پرپیچ و خمی داشته است

بین هنردرمانی وحدت مدار و روایت درمانی تفاوتی بنیادی وجود دارد. روش هنردرمانی وحدت مدار برخلاف روایت درمانی نگاه و رویکردی فطری نگر دارد و سهم هرکس را در مشکل- هرچند اندک- به دلیل پیوستگی با عواملی که در آن قرار دارد معلوم می کند، فرد را از مشکل جدا نمی کند و پیوسته همه ی عوامل اجتماعی، محیطی و خانوادگی را با فرد در مشکل مشارکت می دهد

جلسات هنردرمانی گروهی با آشنایی اعضا با هم دیگر از طریق نقاشی کشیدن و تکمیل کردن یا نام هم دیگر را بردن شروع می شود

تأثیرات هنردرمانی بر دنیای کودکان هنر زبان نمادین و ناهشیار کودکان است؛ از همان دو سالگی که درک شهودی کودکان با رشد تخیل در نمادسازی و رمزگذاری ها شروع می شود، بازی و هنر هم شروع می شود

معمولاً در جریان درمان از بعضی از مراجعان خواسته می شود که «خودِ خیالی» و «خودِ واقعی» خود را بکشند و فرض کنند کاغذی که در اختیار دارند، مانند آینه ای است که روی در آویزان است

اساساً هر فرایند روان شناختی و هنری جایگاه عصب شناختی و بیولوژیک خاصی دارد و هر تعارضی از فعل و انفعالات عصبی جدا نیست و همه ی مسائل ناخودآگاهی هم که در هنر مطرح می شود بار بیوشیمی دارد

بازی را منشأ هنر می دانند. هنر همان بازی خلاق و فرایند ذهنی است که در دوره های رشد پدید می آید

تأثیرگذاری در فرایند هنردرمانی به کار درمانگر بستگی دارد یا به نفْسِ هنر؟ هنردرمانی حاصل تعامل هنر و کار هنردرمانگر است