انتخاب، 17 و 18/12/80
نویسنده در مقاله خویش پس از اشاراتی در باب پرسش از زندگی و فلسفه آن، به گریز انسان جدید از پرسش یادشده می پردازد و آن را ناشی از جای گزین شدن ابزار به جای انسان و پیدایی فرهنگ ناامیدی و پوچ گرایی می داند .
در فرازی دیگر از مقاله، به مشکل تفکر جدید، یعنی مغالطه بین ابزار زندگی و خود زندگی پرداخته شده است: در نظر بسیاری از انسان ها، مشکل اساسی، به دست آوردن ابزارآلات زندگی یا دانش و هنر و دین است; اما «این همه برای چه؟» پرسشی فراموش شده است . انسان نظاره گر صرف، پرسش از هدف زندگی را فاقد معنای منطقی می داند . در ذهن او پدیده های زندگی طبیعی، مفهومی یکسان دارند و هر چیز، به هر نحو که رخ دهد، مطلوب به نظر می رسد . گروهی نیز از این مرحله گذر می کنند و زندگی انسان را بخشی از مجموعه هستی به شمار می آورند; از این رو پیوسته در صدد فهم رابطه انسان با جهان و آفریدگارند تا فلسفه زندگی توضیح پذیر شود .
در مقام تحلیل، ماهیت زندگی بشری امری ساده نیست و همواره در کشمکش هایی گرفتار بوده است . زندگی هنگامی از مجرای طبیعی به جنبه عقلایی وارد می شود که بحث مطلوب یا نامطلوب بودن در کار آید . زندگی نه همه مطلوب و نه همه نامطلوب است; اما شاید بتوان گفت که بخش نامطلوب آن بیشتر است . بشر که با زندگی طبیعی آغاز کرده بود، پس از مواجهه با امور نامطلوب، از خرد برای سعادت خویش بهره گرفت و از آن جا که در به کارگیری عقل نیز با مشکل مواجه شد، ضرورت پدیدار شدن ادیان رخ نمود . در واقع، پیامبران الهی برای توسعه مسیر طبیعی آمدند تا استعدادها در مسیر طبیعی شکوفا شود و انحرافی از اصل رخ ندهد . انسان، هماهنگ با ساخت طبیعی به وجود می آید; اما با گشودن طبیعت، هر کس به نحوی گشوده شدن را تجربه می کند و حالتی از معنای منطقی را به وجود می آورد .
هر کس در زندگی خود باید در پی عامل تغییر دهنده ای باشد که جهش های تکاملی را هدف قرار دهد . بدین ترتیب انسان های بی دغدغه، سرنوشتی غیر طبیعی دارند و به نحوی دچار از خودبیگانگی می شوند . نویسنده بر این باور است که انسان هایی که از غوطه ور شدن در جهان متافیزیکی پرهیز دارند، از آن رو که با واقعیت زندگی روبه رو نمی شوند، در صدد فهم فلسفه و هدف زندگی برنمی آیند و خود را با پرسشی از این دست مواجه نمی یابند .
