برخی لغت شناسان واژه ی «شیطان» را غیرعربی و متّخذ از زبان عبری به معنای دشمن و شریر دانسته و برخی آن را عربی و از ریشه ی «شَطَنَ» به معنای دور شدن و یا از ریشه ی «شاطَ» به معنای از بین رفتن چیزی به واسطه ی سوختن یا غیر آن، می دانند.(
[1]) از همین رو دلیل نامگذاری شیطان می تواند به دلیل دشمنی، کینه ورزی، شرارت، معنای انحراف از حق، سرکشی از فرمان الهی، هلاکت و شدت غضب باشد.
و در اصطلاح؛ شیطان اسم جنس و نامی عام برای هر موجود شریر و متمرد و فریبکار از جن وانس و حیوانات است.
[1] . احمدبن فارس، معجم مقاییس اللغة، ج 3، ذیل لغت «شطن و شیط» و ابن منظور، لسان العرب، ج 13، ذیل لغت.
