اولین علائم بیش فعالی

اگر والدین به بیش فعال بودن فرزندشان مشکوک شوند، چه باید بکنند؟
اولین قدم صحبت کردن با پزشک و معلم کودک می باشد. پزشک می تواند اطلاعات زیادی به آن ها بدهد و در صورت نیاز کودک را به متخصص مربوطه ارجاع دهد. گرفتن اطلاعات از معلم در ارزیابی مشکل کودک و رسیدن به تشخیص صحیح می تواند کمک کننده باشد. هرچه بیش فعالی زودتر تشخیص داده شود، بیش آگهی بهتری برای کودک قابل انتظار است.
نکته ی قابل اهمیت این است که کودک حداقل در دو محیط علائم بیماری را از خود نشان می دهد، بنابراین گزارش معلم در مورد تحرک کودک سر کلاس، تمرکز او سرِ کلاس درس، هنگام دیکته نوشتن، ارتباط به همکلاسی ها و به طور کلی عملکرد تحصیلی او می تواند به والدین در تصمیم گیری برای مراجعه به متخصص کمک کند.
خانواده ای که یک فرزند بیش فعال دارد با نشانه های این اختلال آشنایی کامل دارد و معمولاً در صورت داشتن فرزندان بعدی می تواند این نشانه ها را در همان اوایل شناسایی کند و قبل از اینکه این اختلال، اثر نامطلوبی روی کودک بگذارد او را وارد سیستم درمانی می کند. زمانی که والدین برای دومین بار تصمیم به بچه دار شدن می گیرند باید آگاهی داشته باشند که احتمال بروز این اختلال در فرزندان بعدی نسبت به احتمال آن در کل جامعه بیشتر است. البته انتقال ژنتیکی این بیماری اصلاً شباهتی به بیماری های کاملاً ارثی نظیر تالاسمی ندارد و شیوع آن خیلی بالا نیست.
به طور خلاصه اقداماتی که بعد از تشخیص اختلال بیش فعالی لازم است انجام گیرد عبارتند از:

1. گرفتن اطلاعات درست از این اختلال و شیوه های درمان آن.
2. اجراکردن یک طرح درمانی مناسب و موثر.
3. ثبت کردن این که چه داروهایی و با چه مقداری استفاده شده و چه تأثیراتی داشته اند.
4. فراهم کردن یک محیط سازمان یافته برای کودک.
5. بالابردن اعتماد به نفس کودک.
6. کمک به کودک در پیدا کردن دوست.
7. ارتباط برقرار کردن با دیگر والدینی که فرزند مبتلا به بیش فعالی دارند.
8. فراگیری راه های مؤثر برای انطباق با بیش فعالی.
9. صبور بودن، زیرا مدتی طول می کشد تا در جریان درمان علائم بهبودی خود را نشان دهند.

منبع مقاله :
داوری آشتیانی، رزیتا؛ (1391)، اختلال کمبود توجه - بیش فعالی (مروری بر علائم و درمان های موجود)، تهران: نشر قطره، چاپ سوم