هر کدام از پیامبران الهی ویژگی خاصی از فضایل اخلاقی را به صورت درخشان تر دارا بودند، که از میان آن ها حضرت ایوب(علیه السلام) به عنوان پیامبر «صبور» شناخته می شود. او الگوی صبر و مقاومت در برابر مشکلات بود، به همین دلیل حالات او در سوره(صلی الله علیه وآله)، به عنوان یک سرمشق بزرگ آمده است و به مسلمانان که در مکه تحت فشار شدید بودند، درس صبر و استقامت داد: «ما ایوب را شکیبا یافتیم، چه بنده خوبی بود که بسیار توبه کننده به سوی خدا بود...».
حضرت ایوب (علیه السلام) در آزمونی بزرگ، گرفتار مصائب عظیمی شد تا درجه شکرگزاری او آشکار گردد و به مقام قرب پروردگار نزدیک تر شود. او که گوسفندان فراوان و اموال، زراعت و فرزندان برومند و لایق متعددی داشت، در یک آزمون بزرگ، همه چیز، حتی فرزندان خویش را از دست داد و خود نیز به بیماری شدیدی مبتلا شد و زخم زبان های زیادی از دوست و دشمن شنید، مصیبتی که شاید بالاترین مصائب بود؛ گاهی عباد و راهبان بنی اسرائیل به دیدنش می آمدند و به صراحت می گفتند: تو چه گناه عظیمی کرده ای که به این عذاب الیم گرفتار شده ای؟ ولی آن حضرت رشته صبر را از کف نمی داد و چشمه زلال سپاس الهی را به کفران و ناشکری آلوده نمی ساخت.
تنها کاری که کرد این بود که بعد از مدتی طولانی به پیشگاه خداوند عرض کرد:
وَ اذکُر عَبدَنا اَیّوبَ إذ نادی رَبَّه أنِّی مَسَّنِی الشَّیطانُ بِنُصبٍ وَ عَذابٍ؛ بار پروردگارا! شیطان مرا به رنج و عذاب افکند (و انتظار گشایش تنها از تو دارم).71
هنگامی که این پیامبر عظیم الشأن تمام مراحل این آزمایش بزرگ را پشت سرگذاشت و همچون کوهی از صبر و استقامت در برابر مصائب بزرگ ایستادگی کرد، و شیطان را شرمنده و مأیوس کرد، درهای رحمت الهی به روی او گشوده شد و نه تنها اموال و فرزندانش به لطف الهی به او برگردانده شد، بلکه به مقام پر افتخار «نعم العبد انه اواب» رسید. و به گفته «ابن مسعود» مفسر و قاری معروف: «این افتخار را برای خود در تاریخ بشریت ثبت کرد که سر سلسله صابران تا روز قیامت خواهد بود، راس الصابرین الی یوم القیامه».72
پی نوشت ها: 71. ص/ 41.
72. تفسیر روح البیان، ج 8 ، ص 45 ذیل آیه.