در اختلال خوابگردی فرد طی خواب و در حالی که هوشیار نیست، و هیچ ارتباطی با محیط و اطرافیان برقرار نمی کند، می نشیند، راه می رود یا کارهای پیچیده تری از قبیل پوشیدن لباس، رفتن به دستشویی و حتی رانندگی انجام می دهد. شخص ممکن است به اتاق ها و حیاط منزل سر بزند یا از منزل خارج شود.
وقتی فرد در خواب راه می رود، چشم هایش باز ولی خیره و بیرون زده است و این طور به نظر می رسد که جایی را نمی بیند. وی معمولاً طی انجام دادن این کارها در خواب باقی می ماند و بیدار نمی شود. در این حالت اگر بدون بیدار کردن فرد سؤالی از او بپرسیم، جواب نامفهومی می دهد و اغلب در حال خواب به رختخواب بر می گردد و صبح روز بعد چیزی از این وقایع را به یاد نمی آورد.
خوابگردی معمولاً بین 15 دقیقه تا 2 ساعت پس از شروع خواب ایجاد می شود و از 30 ثانیه تا چند دقیقه طول می کشد.
شیوع خوابگردی در بچه ها 15 درصد، در بزرگسالان از 4 تا 10 درصد و در پسرها کمی شایع تر از دخترهاست. خوابگردی معمولاً از سن 4 تا 8 سالگی شروع می شود و شایع ترین سن آن 12 سالگی است.
درمان
راه رفتن در خواب معمولاً با مشکلات روانی یا تنش های عاطفی بی ارتباط است و ضروری ندارد به جز این که احتمال دارد فردی که در خواب عمیق در حال راه رفتن است، به خودش آسیب برساند.
مهم ترین نکته این است که فرد را از این که دچار صدمه شود محافظت کنیم. مثلاً چنین فردی نباید در طبقه ی دوم تخت بخوابد و حتی الامکان در خروجی ساختمان یا در پشت بام منزل قفل باشد. در طی خوابگردی بهتر است فرد را از خواب بیدار نکنیم و فقط وی را به آرامی به سوی تخت خوابش هدایت کنیم.
منبع مقاله :
شمس علیزاده، نرگس، (1388)، اختلال خواب(شناخت اختلالات و آشنایی با بهداشت خواب)، تهران: نشر قطره، چاپ اول 