بسم رب الفاطمه، ام الحسین
کلک خبر گشته پریشانِ داغ/ خونِ شقایق شده جاری به باغ
قاصدک آورده خبر از دمشق/ قصۀِ سربازی اصحاب عشق
شامِ بلا باز خبرساز شد/ باز بلا قافیه‌پرداز شد
شیعه بلا گو شدۀِ بر اَلَست/ عطر شهادت همه را کرده مست
وز همه سو بانگ بلا می‌رسد/ عطرِ خوشِ کرب و بلا می‌رسد
رخ زِ قمر غرقه‌به‌خون آمده / سر زِ تنِ ماه، نگون آمده
مویِ علی غرقه‌به‌خون گشته باز/ فاطمه بنشسته بخواند نماز
اَلعطش از سوی حرم می‌رسد/ غرقه‌به‌خون مَشک و علم می‌رسد
کرب و بلایی شده بر پا به شام/ شیعه سراپا به تب انتقام
عودِ بلا گشته حجازی نواز/ نِشتر غم بر رگِ دل خورده باز
آمده ویرانه دو بارویِ آه/ خون چکد از گوشۀِ ابروی ماه
خورده غزل خنجر کِشمیری است/ این تبِ یک داغِ اساطیری است
خرمن دل را همه آتش زدند/ شعله به دامان سیاوش زدند
قوم سیاوش همگی دردمند/ گریۀِ دنیای مجازی بلند
اشک قلم آمده جاری چو رود/ سینۀِ دفتر شده از غم کبود
هلهلۀِ ناله ز هر سو به گوش/ نُه‌فلک آشفتۀِ بغضی خموش
در شِکَن ِخاتمی از یَشم گل/ اشک خدا می‌چکد از چشم گل
باز دلی شور عطش میزند/ حادثه بر آینه خَش میزند
آتشِ‌داغِ قمر افروخته/ سِدره نشینان همه دل‌سوخته
مردمِ چشمانِ غزل مَشعلی/ ناله کمربستۀِ اشکِ علی
مرغِ سحر نوحه‌سرایِ قَرَن/ کرده بغل زانوی غم نسترن
می‌رسد از ره سحر آسیمه‌سر/ رخت عزا کرده صَحاری به بر
وه چه شرابی شده انگور غم/ می‌دمد این نَفخه که بر صورِ غم
در سحری تازه به رنگِ تُرنج/ میزند آیینه زِغم چَنگ رنج
خنجر کین سر زِ قمر می زند/ فاطمه بر سینه و سر میزند
شیعه بگو تا که کُند ترکِ سر/ تا نخورد فاطمه سیلی دگر
تا نَکشد معجر زهرا کسی/ سر بدهد شیعه به خنجر بسی
گر نه عدو سر ز تن ما بُرد/ پیش علی فاطمه سیلی خورد
ای سر شوریده سلامٌعلیک/ کرب و بلادیده سلامٌعلیک
ای تن بی‌سر شده در راهِ عشق/ ای که شدی محرم درگاهِ عشق
کاوۀِ آهنگر ایران تویی/ آرش این قوم دلیران تویی
ای که شکسته کمرِ ما،غمت/ مردم ایران همه در ماتمت
ما همه دلداده به یاس کبود/ منتقمانِ تو ز آل سعود
زلزله در کون و مکان افکنیم/ ریشۀِ داعش زجهان برکنیم
ای مه بی سر شده در راهِ عشق/ وعدۀِ ما با تو سحرگاهِ عشق
با پسر فاطمه ایی چو باز/ فتح یمن سازی و فتحِ حجاز
به امید ظهور حضرت یار
منصور نظری
