ماجرای ۱۱ المپیکی که بر معلولیت خود غلبه کردند [قسمت دوم]

در ادامه مقاله معرفی معلولان پر افتخار در خدمت شما هستیم، همانطور که از قسمت قبل به یاد دارید گفته بودیم که شاید تا کنون این جمله را بارها شنیده باشید که معلولیت، محدودیت نیست. این جمله تنها یک شعار توخالی نیست. بلکه برای اثبات آن شواهد فراوانی وجود دارد. در سرتاسر جهان بسیارند افرادی که علی‌رغم وجود برخی معلولیت‌ها توانسته‌اند در زندگی خود موفقیت‌های بی شماری کسب کنند که شاید بسیاری از افراد عادی نتوانند حتی به نیمی از این موفقیت‌ها دست یابند. نمونه بارز ورزشکاران معلول المپیکی هستند که می‌خواهیم در بنیتا امروز چند تن از آن‌ها را برای شما معرفی کنیم.

 
نرولی فیر هال

Credit: Gary Jones / Getty Images

این ورزشکار در یک تصادف موتورسیکلت از کمر به پایین فلج شد، نرولی فیر هال کماندار نیوزیلندی در بازی‌های مشترک‌المنافع سال 1982 موفق به کسب مدال طلا شد و کار خود را در المپیک 1984 لس‌آنجلس با کسب مقام 35  امی پایان داد. این اقدام او باعث شد که ورزشکاران دیگری نیز از کار او انگیزه بگیرند و باوجود معلولی به اهداف خود برسند، در همین راستا چندین ورزشکار ویلچری راه او را ادامه دادند که می‌توان از سونیا وتنبرگ بلژیکی در تیراندازی تپانچه در المپیک 1992 بارسلونا، پلئولا فانتاتوی ایتالیایی که یک کماندار در المپیک 1996 اتالانتا بود و خانم زهرا نعمتی نماینده کشورمان در المپیک ریو برزیل نام برد.

جف فلوت

نفر اول از سمت راست او هست -- Credit: Con Keyes/Los Angeles Times via Getty Images

یکی از شناگران‌ ایالات‌متحده، جف فلوت هنگامی‌که دچار مننژیت ویروسی شد شنوایی خود را تا حد زیادی از دست داد و 90 درصد شنوایی در گوش سمت راست و 65 درصد شنوایی در گوش سمت چپ وی از بین رفت. در بازی‌های المپیک لس‌آنجلس در سال 1984 ، او پای سوم کشور در 200*4  متر آزاد امدادی بود. در مسابقه فینال که آن‌ها موفق به گرفتن مدال طلا شدند صدای تشویق تماشاچیان آن‌قدر بلند بود که فلوت گفت من برای اولین بار دارم صدا تشویق تماشاچیان را می‌شنوم. شانزده سال بعد در بازی‌های المپیک سیدنی، یکی دیگر از شناگران ناشنوا، ترنس پارکین از آفریقای جنوبی موفق به کسب مدال نقره در شنای 200 متر شد.

جیم ابوت

حضپر این ورزشکار در آمریکن گیمز پن در سال 1987 ---  Credit: Rick Stewart/Getty Images

با اینکه او به طور مادرزاد دست راستش ناقص بود ولی برای المپیک سئول کره جنوبی در سال 1988 به‌عنوان معرفی کننده تیم بیس‌بال آمریکا انتخاب شد. پست او در تیم پیتچر یا پرتاب‌کننده توپ بود. در مسابقاتی که هنوز بیس‌بال یک ورزش رسمی در المپیک نبود او نقش به سزایی درگرفتن مدال طلا در بازی مقابل ژاپن ایفا کرد. آن‌ها 5 بر 3  بازی را با پیروزی به پایان رساندند. پس‌ازآن او 10 سال دیگر هم فعالیت حرفه‌ای خود را ادامه داد و 87 برد را به دست آورد. او همچنان مهارت‌های خاصی را نیز داشت و در یک بازی در لیگ ملی در سال 1991 توانستند که 2 بر 21 برنده شوند.

مارلا رانیان

حضور رانیان در المپیک 2004 آمریکا --- Credit: Andy Lyons/Getty Images

او توسط بیماری استارگارد (یک بیماری ژنتیکی است که باعث از دست دادن پیش‌رونده بینایی معمولاً در کودکان بین 10 تا 20 سال می‌شود) شد که باعث انحطاط تدریجی شبکیه چشمش شد، این دونده آمریکایی مارلا رانیان در زندگینامه خود گفته است که او محدودیت‌هایی دارد که نمی‌تواند همیشه در اجسام مقابلش (حتی نوشته‌های خودش) را ببینید. به‌هرحال او در دوومیدانی از دوی سرعت و ماراتن گرفته تا پرش ارتفاع و پرتاب وزنه سرآمد بود. پس از چند پیروزی در پارالمپیک و بازی‌های پان آمریکا توانست چند مدال طلا را به ارمغان بیاورد و در المپیک 2000 سیدنی در1500 متر زنان با مقام هشتمی به کار خود پایان داد. او در المپیک 2004 آتن نیز حضور یافت ولی این بار در 5000 متر زنان شرکت کرد و در یک مسابقه ماراتن در توین سیتیز با کسب مقام اول به دوران ورزش خود پایان داد.

ناتالی دوتوآ

حضور وی در پاراالمپیک 2012 ---  Credit: Gareth Copley/Getty Images

این دختر اهل آفریقای جنوبی در سن 17 سالگی فاصله کمی را تا به دست آوردن سهمیه المپیک 2000 داشت ولی نتوانست که به این مهم دست یابد. ناتالی سال 2001 به خاطر تصادفی که با اتومبیل در راه مدرسه می‌کند و استخوان‌ها و ماهیچه‌های پای چپش پاره‌پاره می‌شود که به‌ناچار پای چپش قطع می‌شود ولی رؤیای رقابت کردنش با دیگران در شنا و آن‌هم شنا در آب‌های آزاد دست‌نخورده باقی می‌ماند. او چند ماه بعد به استخر بازمی‌گردد ولی به دلیل از دست دادن پاهایش نمی‌تواند بیش از چند ده متر شنا کند. در اینجا او با تلاش و صبری که دارد پیشرفت می‌کند. او ابتدا در پارالمپیک شرکت کرد و سال 2004 پنج عنوان قهرمانی در پارالمپیک به دست آورد. رؤیای او البته بزرگ‌تر بود؛ ناتالی می‌خواست در المپیک شرکت کند و درنهایت به این خواسته‌اش هم رسید. او سال 2008 در رقابت‌های المپیک پکن در ماده شنا در آب‌های آزاد به رقابت پرداخت و تبدیل به اولین زن شناگری شد که با یک پای قطع‌شده در رقابت‌های المپیک شرکت کرده است؛ و در این ماده که ماراتن شنا نام دارد و 10 کیلومتر مسافت است، توانست بین 24 نفر مقام 16 هم را به دست بیاورد.

اسکار پیستوریوس

حضور وی در پاراالمپیک 2012 ---Credit: Scott Heavey/Getty Images

او را «بلید رانر» هم می‌نامند. اسکار پیستوریوس زاده 22 نوامبر 1986 معروف به سریع‌ترین انسان بدون پا، دونده دو سرعت آفریقای جنوبی است. پیستوریوس که از هر دو پا معلول است، مدال طلای دو 200 متر و مدال برنز دو 100 متر پارالمپیک آتن در گروه معلولین از یک پا را به دست آورده است و بارها رکوردهای جهانی دوهای 100 متر، 200 متر و 400 متر پارالمپیک را شکسته است.
پیستوریوس که با یک پای مصنوعی ساخته‌شده از فیبر کربن قابل ارتجاع و تیغه مانند (معروف به چیتا) می‌دود، با کسب مدال نقره دو 400 متر قهرمانی دوومیدانی آفریقای جنوبی در سال 2007 راه خود را به مسابقات انسان‌های سالم باز کرد. او که شرکت در المپیک پکن را هدف خود قرار داده بود، در ژوئیه 2007 به مسابقات جایزه بزرگ دوومیدانی شفیلد دعوت شد.
هرچند فدراسیون جهانی دوومیدانی پس از تحلیل قابلیت‌های چیتا و استراتژی دویدن پیستوریوس حضور او را در مسابقات رسمی ممنوع کرد، اما پس از شکایت پیستوریوس به دیوان داوری ورزش، در 16 می سال 2008 این دادگاه دلایل آی‌ای‌ای‌اف در مورد مزیت غیرمنصفانه چیتا را ناکافی دانست و مجوز شرکت او در مسابقات انسان‌های سالم را صادر کرد. سپس اسکار پیستوریوس شهرت گسترده در بازی‌های المپیک 2012 لندن را به دست آورد، سوار بر پای مصنوعی فیبر کربنی خود به مرحله نیمه‌نهایی مسابقه 400 متر مردان رسید. او همچنین در 400*4 هم شرکت کرد. البته داستان او کمی بد تمام شد و در سال 2013 محکوم به کشتن نامزد مدلش شد.