رکسانا خوشابی
عشق مادری، محبتی است که از ته دل آرزو دارم هر کودکی، لا اقل ذره ای از آن را تجربه کرده باشد، عشقی که قابل مقایسه با هیچ عشق زمینی دیگری نیست. هر چند که بیشتر کودکان، آن را چنان بدیهی دریافت می کنند که تصوری از فقدان آن ندارند، مثل ما که تصوری از فقدان نورآفتاب، آفتاب گرم و زندگی بخش نداریم!
مادر کودکش را دوست دارد، چون <هست>، نیازی نیست کودک برای محبوب بودن کوشش کند، چون مادر، به هر حال او را دوست دارد، دست هایش گرم و مهربان است، آغوشش امن و پرمحبت است و همین که کودکش را می بیند، زیباترین عشق عالم در نگاهش موج می زند.
متاسفانه کودکانی که از عشق اصیل مادری محروم بوده اند، هرگز تصوری از بعد زیبای زندگی پیدا نمی کنند. به همین دلیل چنین فقدانی در برخی از این کودکان زمینه ساز اختلا لا ت و بیماری های روانی و انواع جرم ها و بزهکاری هاست. فقدانی، که زندگی را زشت و دنیا را جایگاهی ناامن و ترسناک جلوه می دهد.
هر یک از ما زمانی کودک بوده و طفولیت را تجربه کرده ایم، اما گمان نمی کنم از آن موقع ها، و خصوصا از احساس و درکی که نسبت به جهان اطراف داشته ایم چیز زیادی به یاد داشته باشیم. در ابتدا کودک از درک اشیاء و از وجود خودش و دنیای خارج آگاه نیست. گرما و غذا را احساس می کند اما هنوز آن ها را از سرچشمه شان که مادر است، باز نمی شناسد برای او، مادر همان نشئه حاصل از خرسندی و ایمنی است.
وقتی کودک رشد می کند کم کم یاد می گیرد اشیاء را آن طور که هستند درک کند، آن ها را به عنوان ماهیت های جداگانه و مستقلی بفهمد و نامگذاری کند. حتی یاد می گیرد با آن ها چگونه رفتار کند، مثلا می آموزد که آتش، سوزان و دردآور است، آغوش مادر گرم و لذت بخش است، چوب سخت و سنگین است و...
در همین مرحله است که او عشق مادر را هم می فهمد و اگر این عشق، عشق حقیقی و مادرانه باشد او به این درک می رسد که مادر به خاطر آن که <هست>، دوستش دارد و نیازی نیست برای به دست آوردن این عشق، تلا ش کند، چون عشق مادری، اگر اصیل و حقیقی باشد، بی قید و شرط است.
مادر، نوزاد خود را دوست دارد، زیرا کودک اوست، نه به خاطر این که کودک مطابق انتظارات خاصی رفتار کرده، یا تابع شرایط بخصوصی بوده است.
عشق بی قید و شرط، یکی از عمیق ترین آرزوهای بشر است، عشقی که یادآور عشق بی انتهای خالق به مخلوق است. تنها خداست که می تواند بی هیچ چشمداشت و نیازی بنده اش را دوست بدارد، بنده ای که هزاران برابر ناتوان تر و نیازمندتر از اوست.
روابط مادر و فرزند هم به سبب ماهیت خاصی که دارد مبتنی بر نابرابری است! یکی به همه یاری ها نیاز دارد و دیگری همه آن یاری ها را فراهم می کند. به خاطر همین خاصیت فداکارانه است که عشق مادرانه بالا ترین عشق ها و مقدس ترین پیوندهای عاطفی نامیده شده. جوهر واقعی عشق مادرانه، توجه مادر به رشد و بالندگی کودک است، و این یعنی تمنای جدایی کودک از خود!...
برای خواندن بخش دوم- تغذیه با عشق مادر و محبت پدر- اینجا کلیک کنید.
