تصادفی که تاریخ دوچرخه سواری را عوض کرد! دهه‌ها است که انسان تلاش می‌کند دوچرخه سواری داخل خانه را تجربه کند و از آن لذت ببرد. یادم می‌آید خاله بزرگم که اسمش النور بود، در اتاق خوابش یک دستگاه قراضه داشت که از دوران بچگی اش مانده بود. چیزی شبیه به دوچرخه بود، چرخ و پدال و حتی دسته داشت ولی وقتی پدال می‌زدی، دسته‌ها خود به خود جلو و عقب می‌رفتند. شاید اگر یک آدم بزرگ رویش می‌نشست، اتفاقی برای او نمی‌افتاد اما من – یک بچه 5 ساله ریزه- روی آن تلاش مضحکی داشتم و سواری ام زیاد طول نمی‌کشید.
خوشبختانه، جانی گلدبرگ در میانه‌های دهه 1980 میلادی اسپینینگ را ابداع کرد و دوچرخه ثابت به تدریج تبدیل به یک هنر و علم شد. گلدبرگ که دوچرخه سوار حرفه‌ای بود، یک شب موقع تمرین با ماشین تصادف کرد و بعد به این فکر افتاد که باید راه بهتری برای تمرین کردن باشد. همین طور هم بود.
گلدبرگ نه تنها دوچرخه ثابت را درست کرد و کیفیت آن را بهتر کرد، بلکه 10 سال هم وقت گذاشت تا برنامه کاملی برای ورزش اسپینینگ طراحی کند.
در سال 1992 بود که او و همکارش، جان بودوین، شروع به تولید دوچرخه‌های اسپینینگ کردند و اولین برنامه دوچرخه سواری گروهی هم سال 1993 در نیویورک راه افتاد. اکنون دوچرخه سواری در سالن ورزشی یا خانه بسیار پیشرفت کرده و همه از دوچرخه سوارهای حرفه‌ای تا کودکان می‌توانند از مزایای کلاس‌های اسپینینگ یا دیگر کلاس‌های مشابه بهره ببرند.
دوچرخه ثابت نسبت به آن روز که من با بینی از روی دوچرخه خاله ام با بینی زمین خوردم، خیلی پیشرفت کرده و دو دهه تجربه ساخت آن‌ها سبب شده که وسیله‌های امروزی، به همان اندازه که به درد بخور و ایمن هستند، لذتبخش و مفرح هم باشند.