زمانی که اینترنت در اواخر دهه 90 میلادی به عنوان یک جریان اصلی ظهور یافت اساسا ارتباطات انسان را مورد تغییر قرار داد. ایمیل به عنوان وسیله اصلی ارتباطات طولانی مدت جایگزین تماس های تلفنی و نامه ها شد. انقلاب رسانه های اجتماعی، که در سال های اولیه قرن بیست و یکم شکل گرفت، چشم انداز را تغییر داده و روش های جدید از تعامل مانند: پیام های متنی، چت، فالو کردن و ایجاد دوستی را به وجود آورد. هر پیشرفتی در فناوری یک نیمه تاریک، روشن و در سایه دارد. «اینگرید به غرب می رود» (Ingrid Goes West) به نیمه تاریک نگاهی کرده و در میابد که همانطور که رسانه های اجتماعی ممکن است ارتباطات را افزایش دهند. این خرده فرهنگ مزاحم را نیز در افراد ایجاد کرده که دیگر قادر به حضور کامل در دنیای واقعی نیستند.
«اینگرید به غرب می رود» (Ingrid Goes West) ترکیبی از کمدی، تراژدی، ترسناک/هیجان انگیز است و کمی تفسیر اجتماعی دارد. اگرچه در درجه اول طنز است اما دستیار نویسنده و کارگردان « مت اسپایسر » هرگز از شخصیت ها چشم پوشی نمی کند. جنبه های مختلف داستان مضحک هستند اما اغراق هایی عمدی نسبت به پدیده های دنیای واقعی دارند و این عمل » اسپایسر « بی علت نیست. بیننده این را حس می کند که کارگردان وسواس فکری زیادی نسبت به شبکه های اجتماعی پیدا کرده است. او برای کسانی که به تلفن های هوشمند خود اعتیاد پیدا کرده و نیاز هر چه بیشتر و در حد امکان به «دوستی اینترنتی» و «لایک شدن» را دارند حس دلسوزانه ای را دارد (حداقل کمی). برای برخی از افراد این چیزها تبدیل به اموری رایج در زندگیشان شده و حتی از دلار و سنت نیز مهم تر است.
در ابتدا به نظر می رسد که «اینگرید به غرب می رود» (Ingrid Goes West) درباره یک زن سفید پوست تنهاست (عنوانی که به صراحت توسط شخصیت دیگری در فیلم به آن اشاره شده است.) «اینگرید ثوربورن» (آبری پلازا) اسپری فلفلی را بر روی یک دوست اینترنتی خود که او را به مراسم عروسی اش دعوت نکرده خالی می کند.. در ابتدا «اینگرید» شخصیتی غیر عادی و کاملا بی اعتبار است و ناراحتی ما با او به عنوان شخصیت اصلی فیلم زمانی بیشتر می شود که او پس از اقامت در یک موسسه روان شناختی به لس آنجلس رفته و شروع به آزار و اذیت کردن شخص جدیدی می کند.( اینگرید ) و دوست تازه‌اش «تیلور اسولنه» (الیزابت اولسن) در جلسه ای رو در رو کینه ها را کنار می گذارند. همانطور که پیداست «تیلور» به اندازه «اینگرید» مصنوعی بوده (اگرچه نه به عنوان عدم تعادل) و بازی ها قابل انتظار است. در بعضی نقاط، با این حال، نگرش ما نسبت به «اینگرید» نرم تر می شود زیرا می بینیم که شخصیت شکنجه شده او در زیر لایه های دیگری پنهان شده است. در همین حال قلم اسپایسر نیز با لحنی عمیق و عمیقتر حرکت می کند.
«ابری پلازا» که عمدتا برای کار کمدی اش شناخته می شود در نقش «اینگرید» بسیارعالی است. به تصویر کشیدن زنی جوان در قالب یک کاریکاتور آسان خواهد بود اما «پلازا» به خوبی او را با انسانیت آغشته می کند در حالی که شرمی از به نمایش گذاشتن ویژگی های غیر انسانی و و حشتناک شخصیت «اینگرید» ندارد. «الیزابت اولسن» نیز «تیلور» را به عنوان فردی تکامل دهنده معرفی می کند. ما او را آنطور که هست نمیبینیم بلکه آنچه را که در ادراک «اینگرید» وجود دارد مشاهده می کنیم. همانطور که دوستی آن ها شدید تر می شود (و بعدها وخیم تر) «اولسن» بطور زیرکانه ای طرز تفکر «تیلور» را تغییر می دهد. قابل درک ترین شخصیت فیلم «دن پینو» بت من) است که توسط «اوشیا جکسون جونیور» به تصویر کشیده شده است (پسر آیس کیوب). «وایت راسل» به عنوان شوهر نا کارآمد «اسلون» و «بیلی مگنوسن» به عنوان برادر بدکار «اسلون»، «نیکی» نیز به ایفای نقش می پردازند.
اگرچه «اسپایسر» در برخی از جنبه های وسوسه رسانه های اجتماعی اغراق می کند اما وقت هایی است که افکار ظاهری او دور از واقعیت نیست.افراد زیادی هستند که بدون تلفن و تبلت توانایی انجام کاری را ندارند. در عوض دستگاه هایی که برای ارتقاء تجربه بشر در نظر گرفته شده آن را از آن ها ربوده است. اکثر مردم عادی مانند «اینگرید» عمل نمی کنند. سگ ها را نمی دزدند، به ماشین ها آسیب نمی رسانند، عکس هایی سرزده نمی گیرند و برای پیگیری برنامه های خود خانه ها را خریداری نمی کنند. اما برنامه های کاربردی ای مانند فیس بوک جهت آزار و اذیت سایبری دیگران طراحی و ساخته شده اند. در کجا و چه زمانی این رفتارهای غیرقابل قبول اجتماعی از بین می روند؟ «اینگرید به غرب می رود» (Ingrid Goes West) به این سوال پاسخی نمی دهد اما با ارائه آن ها، مخاطبان می توانند درباره آنچه که انجام می دهند فکر کرده و واکنش های خود را نسبت به فیلم بیان کنند.
مترجم: حامد ایرجی
