وقتی صحبت از بدترین تیم های تاریخ فرمول یک باشد، بی تردید لولا (Lola) یکی از معروف ترین ها خواهد بود.
اریک برادلی (Eric Broadley)، طراح زبده شاسی خودروهای مسابقه ای که خودروی Mk6 او به عنوان پایه ای برای توسعه فورد GT40 استفاده شد، مدت ها سودای حضور در مسابقات F1 را در سر داشت.
سرانجام در سال 1997 وی به خواسته خود رسید و با تکیه بر حمایت های مالی شرکت مسترکارت (MasterCard) پا به عرصه رقابت های فرمول یک گذاشت؛ غافل از اینکه این ورود سرآغاز یک فاجعه بزرگ خواهد بود.
در آن سال خودروی لولا T97/30به دلیل 13 ثانیه اختلاف با آخرین رکورد مجاز، نتوانست مجوز حضور در رقابت های گرند پری استرالیا را کسب کند.
پس از این نتیجه توام با رسوایی، تیم لولا تصمیم گرفت در مرحله بعدی در گرند پری برزیل افتضاح خود را جبران نماید.
با این وجود خودروها و تجهیزات این تیم به محل برگزاری مسابقات منتقل نشدند، زیرا مسترکارت به عنوان اسپانسر تیم لولا بعد از ماجرای گرند پری استرالیا همکاری های خود را با این تیم قطع کرده بود.
دیری نپایید لولا با بدهی های بسیار از رقابت های فرمول یک کنار کشیده و اعلام ورشکستگی کرد.
وینچنزو ساسپیری راننده لولا در حال انجام دورهای تمرینی قبل از گرند پری استرالیا
مصادف با همین دوران بسیار بد، مهندسین لولا پروژه ای را برای ارایه یک خودروی فرمول یک خیابانی آغاز کردند.
با این پروژه مهندسین لولا قصد داشتند توانایی خود را در مطابقت دادن اتومبیل F1 با قوانین سختگیرانه انگلیس، به همگان نشان دهند.
اگر چه زمان زیادی طول کشید تا پروژه مذکور به یک خودروی واقعی تبدیل شود، اما سرانجام این اتفاق افتاد و نمونه اولیه با نام F1R و امکان رانندگی در خیابان ها و جاده های بریتانیا متولد شد.
همانطور که می توان حدس زد، بزرگ ترین چالش پیش روی مهندسین لولا ارتفاع بسیار کم خودروهای فرمول یک بود. برای حل این مساله ارتفاع F1R از سطح زمین افزایش یافته و به 1.9 اینچ (معادل 4.8 سانتی متر) رسید، در صورت نیاز امکان افزایش ارتفاع تا 2.9 اینچ (7.3 سانتی متر) نیز میسر شد.
در گام بعدی به جای موتور سه لیتری V8 که در آن سال ها نیروبخش خودروهای F1 بود، مهندسین لولا از یک موتور 2 لیتری چهارسیلندر توربوشارژ ساخت کمپانی مطرح Cosworth استفاده کردند.
این موتور که در فورد RS Sierra نیز به کار گرفته شده بود، می توانست 370 اسب بخار قدرت تولید کند. وظیفه انتقال قدرت را نیز یک جعبه دنده پنج سرعته دستی ساخت پورشه بر عهده داشت.
نکته جالب برای مطابقت با استانداردها، این خودرو به چراغ های اصلی، چراغ های راهنما و ترمز دستی مجهز شده بود.
محفظه کامپوزیت، اجزای آیرودینامیکی قابل تنظیم، سیستم تعلیق چند میله ای و ترمزهای کربنی از دیگر ویژگی های این اتومبیل منحصر بفرد هستند.
برخی از پنل ها و اجزای بدنه هم از مدل T70/30 به امانت گرفته شده اند.
لولا F1R که مشاهده آن در خیابان ها و معابر عمومی می تواند جذابیت های خاصی داشته باشد، چند ماه پیش با قیمت تخمینی 55 الی 85 هزار پوند به حراجی گذاشته شده بود.
بد نیست بدانید مدارک لازم برای تردد این خودرو در اکتبر 2009 اخذ شده و کارکرد آن تنها 25 مایل است، این رقم اندک نشان می دهد که یک خودرو مسابقه ای حتی با دارا بودن مجوز تردد خیابانی، نمی تواند شانس چندانی برای استفاده عملی در محیط های شهری و جاده های خارج از شهر داشته باشد.
با این وجود می توان این پروژه را از مصداق های دیوانگی های عجیب مهندسان خودرو و قوانین قابل احترام کشورهای اروپایی بر شمرد، چرا که پلیس با توجه به رعایت ضوابط ایمنی، امکان شماره گذاری چنین خودرو عجیبی را نیز فراهم کرده است و این در حالیست که در برخی کشورها حتی استفاده از شیشه دودی یا نصب برچسب بر روی بدنه خودرو نیز با اعمال قانون و صدور قبض جریمه همراه می شود.
