چند سالی می‌شود که فضای مجازی نقش مهمی بر سبک زندگی ما گذاشته است. همراه شدن افراد یک جامعه کنار هم در کمپین‌های مختلف گاهی موفق بوده و گاهی هم با شکست مواجه شده است.
به گزارش ، جهان صنعت نوشت: یک روز با گران شدن قیمت گوشت مرغ، کمپین «مرغ نخریم » راه می‌افتد و روز دیگر «نه به خرید پسته » شب عید. یکی از این کمپین‌هایی که تا امروز موفق بوه و گذر زمان و گذشتن از بحران باعث تمام شدن عمرش نشده کمپین «هستمت» است. اگر اهل پیگیری کمپین‌ها در فضای مجازی هستید و کمی هم طرفدار حفظ محیط‌زیست، بی‌شک نام کمپین «هستمت» را شنیده‌اید. کمپینی که چند سالی می‌شود از جمع‌آوری درهای کوچک و بزرگ پلاستیکی برای نیازمندان ویلچیر تهیه می‌کند و کم نیستند افرادی که برای به نتیجه رساندنش تلاش می‌کنند. اما قبل از هرچیز خوب است بدانیم ایده اصلی این کار از کجا آمده است.
از ترکیه تا تبریز
سپیده جلالی ساکن تبریز در سفرش به ترکیه با کمپینی مشابه آشنا شد و بعد از برگشت به ایران این طرح را در تبریز اجرا کرد که در اولین گام منجر به خرید شش ویلچیر در تبریز شد. بعد از اقدام سپیده در هر نقطه‌ای از ایران تب و تاب جمع کردن درهای بطری بالا گرفت و گروه‌های مردم‌نهاد به شناسایی معلولان نیازمند پرداختند. برای نمونه در شهر اصفهان بیش از چهار شعبه برای تحویل درها ایجا شده و در تهران هم کمپین «هستمت» و «بازیافت امید» بیشترین فعالیت را در این زمینه انجام می‌دهد. در کنار کمپین «هستمت»، نسرین بهتاش سرای محله زرگنده در تهران را به یکی از پایگاه‌های اصلی تحویل درهای کوچک بطری تبدیل کرده است. «بازیافت امید» رسما از 13 اردیبهشت 94 به صورت رسمی شروع به کار کرده و در اولین گام هم موفق شده هزینه خرید 20 ویلچیر را تامین کند. مرکز بازیافت امید اکنون چندین مرکز در تهران دارد و از طریق سایت اینترنتی و شبکه‌های اجتماعی به مخاطبانش گزارش عملکردش را ارائه می‌دهد. بهتاش می‌گوید: شاید کسی باور نکند اما در همین تهران بسیاری از خانواده‌ها امکان تهیه ویلچیر برای فرزندان معلول‌شان را ندارند و بسیاری از مدارس استثنایی با مشکل تامین ویلچیر روبه‌رو هستند.
شاید یکی از قسمت‌های سخت کار ایجاد اعتماد میان مردم باشد؛ باور کردن این موضوع که با جمع کردن درهای کوچک بطری‌های استفاده شده می‌توان برای معلولان ویلچیر تهیه کرد شاید کمی سخت باشد، اما در نهایت این کار عملی شده و حالا معلولان نیازمند زیادی در سراسر ایران صاحب ویلچیر هستند.
«هستمت» جهت کمک به حفظ محیط‌زیست و اشاعه فرهنگ بازیافت، با هدف کمک به معلولان نیازمند و همکاری شهروندان عادی از شهر تبریز شروع به کار کرد. این کمپین با جمع‌آوری در بطری‌های استفاده شده برای معلولان نیازمند فارغ از جنسیت، قومیت، نژاد یا مذهب، ویلچیر تهیه می‌کند و به دست آنها می‌رساند. ساز و کار «هستمت» به این صورت است که شما درها را به میزانی که خودتان صلاح می‌دانید جمع می‌کنید و به نزدیک‌ترین شعبه محل زندگی خود تحویل می‌دهید. در شهر تهران تقریبا در هر محله یک یا چند شعبه برای تحویل درها وجود دارد و در شهرهایی مانند مهاباد، اردبیل، اصفهان، شیراز، ایلام و خمینی‌شهر حداقل یک شعبه برای تحویل درهای رنگارنگ کوچک وجود دارد. در صورتی که شهر محل زندگی شما فاقد یکی از این شعب بود، می‌توانید به صورت حضوری درها را تحویل دهید یا به شعب دیگر بفرستید. از اینجا کار شما تمام می‌شود و حالا نوبت گروه‌های وابسته به کمپین است تا کار خودشان را شروع کنند و به شناسایی نیازمندان بپردازند.
کمپینی که ماندگار شد
شاید برایتان سوال باشد چرا در بطری؟ به دلیل اینکه بدنه و در بطری برای بازیافت شدن دمای متفاوتی دارند و شاید درهای بطری همراه با بدنه ذوب نشوند. همچنین درهای بطری از مواد مرغوب‌تری تشکیل شده‌اند که بهتر است به صورت جداگانه بازیافت شوند. دقیق‌تر که نگاه کنیم این یعنی تفکیک زباله از مبدا؛ این درها تا جایی که ممکن است جدا می‌شوند و هر 30 کیلوگرم از این درهای کوچک یک ویلچیر می‌شود برای نیازمندی که توان خرید ندارد. شهرهای زیادی با استفاده از درهای بطری توانسته‌اند برای معلولان ویلچیر تهیه کنند و تا امروز هم از کمپین‌های موفق ایرانی بوده است.
محمدرضا پاداش که سال‌هاست به عنوان فعال محیط‌زیست و مسوول گروه انجمن رفتگران استان گلستان در همین زمینه فعالیت می‌کند، می‌گوید: «در کنار خرید ویلچیر برای معلولان اقدام به خرید تعدادی واکر و چند جفت عصا برای معلولان نیازمند در سنین پایین کردیم و کفش‌های «بریس» خریداری کردیم که این قدم بزرگی برای کمک به معلولان و افراد کم توان است. این کمپین با هدف خرید ویلچیر آغاز شد ولی طبق نیاز معلولان پیش رفت. برای مثال هر کفش بریس از 500 هزار تومان آغاز می‌شود و به دلیل قیمت بالا تهیه آن برای خانواده‌ها سخت است. ما بالای 18 جفت از این کفش برای افراد کم‌توان استان تهیه کردیم.»
پاداش در ادامه اضافه می‌کند: ذات کمپین کوتاه‌مدت بودن آن است. یک کمپین ممکن است یک هفته یا خوش‌بینانه چند ماه فعالیت کند و بعد از یاد مردم می‌رود اما این کمپین نه تنها فرهنگ‌سازی زیادی در راستای آموزش تفکیک زباله از مبدا داشت، بلکه هنوز بعد از چند سال به کار خود پایان نداده و هر روز بر تعداد افرادی که با ما همکاری می‌کنند اضافه می‌شود.
او دلیل اینکه این کمپین هنوز پا‌برجاست را اعتماد مردم به گروه‌های جمع‌آوری می‌داند و می‌گوید: همیشه افرادی هستند که از موقعیت‌های مختلف به نفع خودشان استفاده کنند و این کمپین هم مستثنا نیست، اما مردم اعتمادی که به ما داشتند را از دست ندادند و با ما همراه شدند. این موضوع کم کم تبدیل به عادت شد و بعضی افراد بعد از تمام شدن مراسم‌های مذهبی یا حتی مراسم‌های شخصی، تعداد قابل توجهی از درهای پلاستیکی را می‌آورند و تحویل مراکز می‌دهند. همین کار باعث جلب توجه و تبلیغ هم می‌شود. چه آنکه همین حالا بسیاری از خانواده‌های استان گلستان در خانه جایی برای جمع کردن درهای بطری دارند.
