«تشکر به خاطر خدمتتان» در مورد سربازان جنگ عراق است که پس از بازگشتن به خانه، در تلاش برای عادت به زندگی روزمره خود هستند. کارگردان آن جیسون هال Jason Hall (کارگردان «تک‌تیرانداز آمریکایی» American Sniper)، داستان فیلم را از کتابی به همین نام نوشته David Finkel، اقتباس کرده است و کمپانی یونیورسال پیکچرز Universal Pictures تولیدکننده آن است. فیلم طوری نوشته و ساخته و کارگردانی شده است که به نظر می‌رسد به آن دوره از سینما تعلق دارد که می‌شد به‌راحتی و بدون نگرانی از سررفتن حوصله تماشاچی، فیلمی خوش‌ساخت تولید کرد. اگر هنگام تماشای آن به این فکر کنید که “آخرش قرار است چه اتفاقی بیفتد؟”، اصلاً از فیلم لذت نخواهید برد. اعتراف می‌کنم در نیم ساعت اول، از فیلم خوشم نیامد ولی بعدازآن نکاتی توجه مرا جلب کرد و غرق دنیای شخصیت‌ها و مشکلاتشان شدم.
داستان فیلم درباره گروهی از سربازان ازجنگ‌برگشته و همسرانشان است و تمام این سربازان در حادثه‌ای در عراق که کم‌کم در طول فیلم متوجه آن می‌شویم، حضورداشته‌اند. گروهبان Adam Schumann (با بازی مایلز تلر Miles Teller) که بار سنگین احساسات بر دوش خود دارد، Tausolo Aieti (با بازی Beulah Koale) سرباز آمریکایی – ساموآیی که جون خود را مدیون ارتش است و Will Waller (با بازی جو کول Joe Cole) که هنگام برگشتن به خانه متوجه می‌شود نامزدش او را ترک کرده و دخترشان را نیز با خود برده است و James Doster (با بازی برد بیر Brad Beyer) که در عراق کشته‌شده است و با شخصیتش از طریق صحنه‌های در گذشته و در خاطرات شخصیت‌های دیگر، آشنا می‌شویم؛ مانند فیلم «بهترین سال‌های زندگی ما» The Best Years of Our Lives، زندگی شخصی هریک از این سربازها، نقاط اصلی داستان هستند. همسر گروهبان Schumann (با بازی هیلی بنت Hayley Bennet) همان‌قدر به همسرش وفادار است که او به هم‌رزمانش. آماندا، همسر بیوه James Doster (با بازی متفاوت و تأثیرگذار ایمی شومر Amy Schumer) درحالی‌که در تلاش برای یافتن حقیقت در مورد کشته شدن همسرش است، سعی می‌کند ارتباطش را با دوستانش حفظ کند.
همه سربازها از اختلال استرسی پس از ضایعه روانی رنج می‌برند، همسران و فرزندانشان، تنها وقتی آن‌ها اجازه دهند، در کم کردن این درد به آن‌ها کمک می‌کنند. اختلال PTSD معمولاً به صورت‌های مختلف، مثل از کوره دررفتن و بی‌خوابی، کابوس دیدن و خشونت بروز پیدا می‌کند اما گاهی نمود فیزیکی دارد، مثلاً Tausolo که در عراق در معرض انفجار بزرگی بوده است، گاهی حافظه خود را از دست می‌دهد که می‌تواند نشانی از آغاز زودهنگام بیماری آلزایمر باشد.
در مواقعی که درگیر مشکلات PTSD شخصیت‌ها نیستیم، صحنه‌هایی از گذشته آن‌ها در جنگ را می‌بینیم و در بعضی صحنه‌ها درگیری سربازها با وجدانشان برای درگیر بودن در خشونت‌های جنگی را شاهد هستیم. نکته‌ای که بسیار قابل‌توجه است، اتفاقی که در آن صحنه در حال رخ دادن است، نیست، بلکه احساس شخصیت‌ها در مورد وقایع و تأثیر این اتفاق‌ها در آینده آن‌ها، است.
اکثر صحنه‌های فیلم، مکالمه شخصیت‌ها با یکدیگر درباره جنگ و زندگی‌شان بعد از جنگ، خانواده و مسئولیت‌هایشان، است. در بعضی صحنه‌ها حس می‌شود بازیگران خیلی راحت در حال گفتن دیالوگ خود هستند و از ویرایش‌های پرزرق‌وبرق خبری نیست. هرچه داستان جلوتر می‌رود از این طبیعی بودن بازی‌ها بیشتر لذت خواهید برد. این فیلم، ما را به یاد چهار فیلم برتر در ژانر جنگی می‌اندازد، «بهترین سال‌های زندگی ما»، «شکارچی گوزن» The Deer Hunter، «بازگشت به خانه» Coming Home و «متولد چهارم ژوئیه» Born on the Fourth of July.
بازی تلر در این فیلم بهترین بازی او تابه‌امروز است و بازی بقیه بازیگران نیز در سطح بسیار بالایی است؛ اما ستاره اصلی این فیلم Kaole است، بازیگر ساموآیی که تابه‌حال نقش مهمی در فیلمی بازی نکرده است. بازی او به حدی حرفه‌ای و طبیعی است که در لحظاتی حس می‌کنید در حال تماشای یک مستند درباره زندگی واقعی سرباز ازجنگ‌برگشته‌ای هستید.
دردناک‌ترین صحنه فیلم، وقتی است که آدام و Tausolo و باقی هم‌رزم‌هایشان به دنبال انجام کارهای اداری برای انجام درمان مشکلات جسمی و روحی بعد از جنگ هستند. هیچ آدم بد و فرد مقصری در این صحنه‌ها نیست، کارمندان اداره Veterans Administration، از کیفیت کم کمک این اداره به کهنه سربازها باخبر هستند و از این‌که کار بیشتری از دستشان برنمی‌آید خجالت‌زده و عصبانی‌اند. وقتی آدام و Tausolo در کافه یا در اتاق‌های انتظار شلوغ ادارات دولتی در انتظار نوبتشان نشسته‌اند، صحنه‌هایی از سربازان دیگر که در جنگ دچار مصدومیت‌های فیزیکی شده‌اند را می‌بینیم، مردی با پای مصنوعی و مردی با یک دست که برای دست‌دان با دوستش، نوشیدنی خود را زمین می‌گذارد. این صحنه‌ها حس بدی به بیننده نمی‌دهد، بیشتر نشان‌دهنده خستگی و استیصال این سربازان است. اگر هیچ‌کس مقصر نیست، پس به این معناست که همه مقصریم.
نظر برخی منتقدان در مورد این فیلم:
Richard Roeperاز مجله شیکاگو سان-تایمز
هال، راه فیلم‌های معروفی مثل «بهترین سال‌های زندگی ما» را ادامه داد و فیلمی در مورد وحشت جنگ و درگیری‌ها و مشکلات بسیار سختی که سربازان بعد از بازگشت از جنگ و وارد شدن به زندگی عادی، با آن مواجه‌اند، ساخت.
مشابه این فیلم را بارها دیده‌ایم، یا حداقل نسخه‌های مختلفی از این مدل داستان را؛ اما به خاطر فیلم‌نامه عالی هال Hall و کارگردانی او و هم‌چنین بازی تأثیرگذار تلر و دیگر بازیگرها، فیلمی قدرتمند و باارزش به فیلم‌های این ژانر اضافه شد.
منتقد سیاتل تایمز، Moira Mcdonald، در ستایش این فیلم و بازی امی شومر می‌گوید: « «تشکر به خاطر خدمتتان» فیلمی صادق، خوش‌ساخت و تأثیرگذار درباره زندگی‌های ازهم‌پاشیده و تلاش برای دوباره سرهم کردن آن، نه یک‌باره و کامل، بلکه آرام‌آرام و تکه‌به‌تکه، است. نکته غافل‌گیر کننده این فیلم، بازی زیبا و احساسی امی شومر در نقش بیوه جوانی در جست‌وجوی حقیقت مرگ شوهرش، است. این فیلم بیننده را در قلب این اتفاقات می‌گذارد و حس بازگشت یک سرباز به وطن، بعد از جنگی پرخشونت را به‌خوبی منتقل می‌کند.»
منتقد لس‌آنجلس تایمز، Kenneth Turan با تأثیرگذار بودن این فیلم موافق است و می‌گوید: این فیلم بیشتر از چیزی که انتظارش را دارید تأثیرگذار و درگیر کننده است و همین نکته دلیل خوب بودن این فیلم است.
هنگامی‌که Saskia از آدام می‌پرسد: « یادت می‌آید قبل از جنگ چطور آدمی بودیم؟»، این جمله باعث می‌شود به عمق داستان بیشتر فکر کنیم و می‌فهمیم وقتی از سربازان به خاطر خدمتشان به کشور تشکر می‌کنیم، از تأثیرات وحشتناک و پیش‌بینی‌نشده‌ای که این ماجرا بر زندگی آن‌ها می‌گذارد تا چه حد بی‌اطلاعیم.
منتقد ورایتی، Owen Gleiberman در مورد اهمیت درک اختلال PTSD می‌گوید. به نظر او هیچ فیلمی نمی‌تواند تمام جوانب این بیماری را به‌خوبی نشان دهد، اما بعد از تماشای «تشکر به خاطر خدمتتان» بهتر قادر به درک حس یک سرباز پس از تحمل آن شرایط سخت، خواهیم بود. او از فیلم‌سازی هال تقدیر کرد و هم‌چنین گریم و بازی عالی امی شومر را ستود. ازنظر او این فیلم در مورد حقایق جنگی که کسی از آن خبر ندارد، نیست، بلکه در مورد این واقعیت است که جهنم جنگ حتی بعد از پایان آن، تمام نمی‌شود و همیشه همراه سربازان باقی می‌ماند.
Post Views:
47
