کشتیش از بحر به ساحل رسید

یا قوم لا اسئلکم علیه ما لا ان اجری الا علی الله (سوره هود 290)
ای قوم! الله را بپرستید من برای رسالت خود از شما چیزی نمی خواهم. خداوند بهترین بخشندگان است مزد مرا تنها او خواهد داد.
دل های مرم رو به تاریکی و سیاهی رفته بود. گویی شیطان جایی برای تابش نور ایمان در دلشان باقی نگذاشته بود. فساد قوم نوح را هر روز بیشتر از روز پیشین به کام خود می کشید. نوح با زبانی گویا و دلی بردبار و اندیشه ای محکم و منطقی قوم خویش را هدایت می کرد. او امیدوار بود که روزی چشم های کافران بینا شود و راه نور را از ظلمت باز شناسد.
مسکینان و مستضعفانی چند، دعوت نوح را اجابت کردند و به او پیوستند اما مال اندوزان و دنیا دوستان که پیوستن به حق و حقیقت را برابر با از دست دادن دارایی و منافع خویش می پنداشتند، نوح را از خود می راندند و کذب وجود خود را به حقیقت گفتار نوح نسبت می دادند. و گاه بر پستی روحشان با جملات استهزا آمیز می افزودند و به نوح می گفتند:
ای نوح تو مانند ما بشری بیش نیستی و همراهان تو پست ترین مردمانند. تو و پیروانت برتری بر ما ندارید و همگی دروغگویید.
نوح را هم قوم در انکار شد
نیز بر عاد و ثمود این کار شد
هر که بر پیغمبری منکر شود
بر همه پیغمبران منکر بود
نوح در پاسخ می فرمود:
ای مردم من فرشته نیستم و ادعای دانستن علم غیب هم نکرده ام. آنچه موظفم به شما ابلاغ کنم این است که به خداوند یکتا ایمان بیاورید و نیکی و پاکی و اخلاق خوب را سرلوحه رفتار خود قرار دهید.
و باز کافران کوردل پاسخ می دادند:
این نوح! اگر دنبال رستگاری و هدایت مایی باید به ما بیاندیشی نه این گروه فقیر و ناچیز که دور تو جمع شده اند. تحمل آنان برای ما غیرممکن است.
نوح با بردباری و شکیبایی به خداوند خود پناه می برد و برای هدایت کافران دعا می کرد و از تنها یاری دهنده کافران دعا می کرد و از تنها یاری دهنده بشر می خواست تا به پیروان راستین حق کمک کند.
آزارها و ریشخندها و اذیت های کافران تمامی نداشت. با این حال نوح سال های سال به ارشاد قوم خود می پرداخت و آنان را به سوی خداوند یگانه دعوت می کرد اما بی شرمی و گستاخی قوم روز به روز، بیشتر می شد، تا آن جا که در یکی از روزها، گروهی از کافران به سوی نوح آمدند و به او گفتند: