هنوز جامعه نتوانسته روی خوش به معلولان نشان دهد تا اینکه این واقعیت تلخ باعث شود هر روز بیشتر از روز قبل معلولان به انزوا کشیده شوند و توان بروز و ظهور در جامعه را از دست بدهند.
به گزارش به نقل از روزنامه فرهیختگان، هنوز شهرهای ما جز چند علامت و نماد هیچ رنگ‌ورویی از همراهی با معلولان به‌خود نگرفته به نحوی که تردد آسان و بدون دغدغه به‌عنوان پیش‌پا افتاده‌ترین نیاز هر شهروند، برای قشر معلول به مهم‌ترین دغدغه و چالش تبدیل شده است. این موضوع را می‌توان سرخط قرار داد و به موضوعات مهم‌تری همچون تحصیل، اشتغال، ازدواج و چندین و چند موضوع اجتماعی دیگر رسید که همگی حکایت از محرومیت معلولان از شرایط مطلوب برای یک زندگی استاندارد دارد.
به جرات می‌توان گفت که دولت با ارائه طرح‌ها و لوایح، مجلس با تصویب طرح‌ها و سازمان بهزیستی به‌عنوان بازوی اجرایی، متولیان اصلی رسیدگی به امور معلولان هستند.
اما معلولان برای بهبود شرایط‌شان همچنان چشم‌انتظار نگاهی از سوی این متولیان باقی مانده‌اند؛ معلولانی که آمارشان به یک میلیون و 350 هزار نفر می‌رسد و نمی‌توان به سادگی چشم روی واقعیات جاری زندگی این قشر از جامعه بست. بر همین اساس چند صباحی است صحبت‌های بسیاری در مورد لایحه حمایت از حقوق معلولان مطرح شده که تمام شوق زندگی آنان را دربر می‌گیرد اما متاسفانه از این لایحه هنوز چیزی دستگیر معلولان نشده و آن‌طور که اخبار حکایت می‌کند، این لایحه دو هفته پیش نهایی شد و تازه قرار است به صحن مجلس راه پیدا کند.
در تصویب این لایحه توجه به نکاتی ضروری می‌نماید؛ در گام نخست نباید مرزی را میان جامعه معلولان با دیگر اعضای جامعه کشید چراکه تاکنون وجود چنین مرزهای نامرئی، ضربات روحی سنگینی را به جامعه معلولان کشور وارد کرده است و باعث شده این قشر از بروز و ظهور استعدادهای خود در جامعه محروم بماند.
یک قاعده کلی و طبیعی در زمینه توانمندی معلولان وجود دارد و آن اینکه باوجود عدم توانایی جسمی – حرکتی این قشر از استعدادهای ذاتی بالقوه‌ای برخوردار هستند که می‌توان روی آنها حساب‌هایی ویژه باز کرد که نگاهی به توانمندی هنرمندان و نویسندگان معلول بخشی از صحت این مدعا می‌تواند به حساب آید.
اما در میان این جمعیت هستند تعداد معلولانی که از درصد بالاتری معلولیت برخوردار هستند و همین موضوع سبب شده تا هرگونه تحرک اجتماعی از آنان سلب شود. بر همین اساس برای این دست از افراد باید حقوقی مازاد بر یارانه نقدی در نظر داشت تا روند زندگی‌شان دچار مخاطره نشود و سرپرستان آنان دست به گریبان مشکلات مادی باقی نمانند.
چندی پیش یک طرح با عنوان شهرک‌سازی برای معلولان مطرح شد که این موضوع نه‌تنها نمی‌تواند کمکی به معلولان کشور کند، بلکه زمینه‌ساز انزوای هرچه بیشتر آنان را فراهم خواهد ساخت و مسئولیت اجتماعی جامعه و دولت را نسبت به آنان روزبه‌روز روبه حاشیه می‌برد. بر همین اساس در تصویب لایحه حمایت از حقوق معلولان باید این نکته بیش از هر موضوع دیگری مدنظر قرار داده شود که معلولان بافتی جدا از بافت جامعه نیستند و تمام طرح‌های طراحی شده باید به مانند یک پازل مکمل زندگی آنان در کنار دیگر افراد باشد.
توجه به این نکته ضروری است که انجام حرکات نمادین و تصویب قوانینی که صرفا روی کاغذ نوشته می‌شوند نمی‌تواند حجمی از مشکلات معلولان بکاهد بلکه از این پتانسیل برخوردار است که محدودیت‌های بیشتری را برای جامعه معلولان ایجاد کرده و سطح توقع اجتماع را از معلولان بالا ببرد مانند آن چیز که در زمینه قوانین مربوط به سهمیه جانبازی برای جانبازان رخ داد و این حباب را در جامعه ایجاد کرد که جانبازان بیشترین امکانات را در حوزه‌های مختلف ازآن خود کرده‌اند. این در حالی است که این حرف تا واقعیت فاصله‌ای از زمین تا آسمان داشته و هیچ‌گاه درصدهای سهمیه تعریف شده برای جانبازان به حد نصاب نرسیده و عملا این سهمیه‌ها تنها روی کاغذ به ایفای نقش پرداختند و در واقعیت به خود رنگ تحقق نگرفتند.
به هر صورت جامعه معلولان جزء قشر آسیب‌پذیر جامعه محسوب می‌شوند و تک تک افراد جامعه و خصوصا مسئولان نسبت به این قشر، مسئولیت سنگینی برعهده دارند که کوچک‌ترین آن تصویب قانونی کارآمد و حل‌کننده معضلات است که بتواند وزارتخانه‌ها، سازمان‌ها و ادارات را جهت پاسخگویی به معلولین و رفع حاجات‌شان پای کار آورد. هر چند چنین قانون و لایحه‌ای هنوز دست معلولین را نگرفته اما ورود دولت و مجلس به این موضوع و طرح لایحه حمایت از معلولین در مجلس شورای اسلامی می‌تواند بارقه‌هایی از امید را برای روزهای آینده فراهم آورد.
