هلال ماه رجب شد از افق پیدا

نشاط روی چمن بین که شُست ابر بهار

ز گرد عارض بستان، غبار رنج و تعب
شد از بنفشه چمن چون بهشت غرق عبیر

شد از شکوفه زمین چون سپهر پر کوکب
درخت تاج مرصّع نهاد بر سر و دوخت

صبا به قامتش از پرنیان سبز سلب
زهی طراوت گل‌های آتشین رخسار

زهی لطافت بت‌های سیمگون غبغب
بیا که مژده رحمت رسید و خواند سروش
سرود تهنیت خسرو خجسته نسب
هلال ماه رجب شد چو از افق پیدا

در آمد آن مَه من با هزار وجد و طرب
ز برج علم، درخشان ستاره‌ای بدمید

که مِهر و مَه ز فروغش به حیرت‌اند و عجب
کنار «فاطمه» دخت حسن(ع) شکفته گلی
کند چو ماه تجلی در این مبارک شب
نهال گلشن دین نور دیده زهرا

سپهر دانش و بینش محیط علم و ادب
شه سریر ولایت محمد بن علی(ع)

که آمدش ز خدا «باقرالعلوم» لقب
توان در آینه روی او خدا را دید

که اوست مظهر آیات ذات اقدس ربّ
کمال و دانش و تقوا از مکتبی آموز

که چرخ کسب فضایل کند از آن مکتب
گرفت خاک عرب روشنی ز چهره او

چو جلوه کرد جمالش بر آسمان عرب
درخت علم و کمالش ز عَذْب و شیرینی است

چو شاخه‌های درختان نخل غرق رطب
مه سپهر فضیلت که نور دانش او

ز هم درید حجاب ضلال و جهل و شَغَب
کلام اوست فروزنده‌تر ز اختر و ماه

حدیث اوست گران‌مایه‌تر ز سیم و ذهب
زهی خطیب بلیغی که تا ابد خطبا

چو در لئالی طبعش کنند زیب خطب
«رسا» به ساحت مطلوب حق رسید کسی

که در طریق ولایش نهاد پای طلب