به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی حوزه هنری، کارگاه داستان با حضور نویسندگان استان‌های آذربایجان‌شرقی، البرز، لرستان و سمنان شنبه 28 بهمن‌ماه در حوزه هنری برگزار شد.
ساسان ناطق مدیر کارگاه قصه و رمان حوزه هنری در ابتدای این مراسم درباره اهداف برگزاری کارگاه‌های آموزش داستان‌نویسی با حضور نویسندگان استانی کشور، اظهار کرد: استفاده از تجربیات نویسندگان شناخته شده، ارائه راهکار برای ارتقای خلاقیت، استقرار و استمرار جلسات آموزشی هدفمند و ارائه سرفصل‌های مناسب آموزشی و معرفی کتاب‌های مفید برای مطالعه، بخشی از هدف‌هایی برگزاری این جلسات است.
وی با بیان اینکه داستان به استعداد ذاتی نیاز دارد، افزود: برای پرورش استعداد، آموزش اصولی می تواند راه را برای نویسنده جوان هموارتر کند. قطعا هنرجویان جوان با گوشه‌گیری و نشستن پشت درهای بسته تنهایی، نخواهند توانست خالق داستانی کامل و تاثیرگذار باشند. داستان مثل جریان زندگی است و نویسنده باید اجتماعی باشد؛ به سینما برود، سفر کند و در مطالعه و نوشتن استمرار داشته باشد تا تجربه لازم را به دست آورد.
این نویسنده همچنین گفت: انتظار داریم مراکز استانی از شکل سنتی و مکتب‌خانه‌ای کارگاه‌ها پا را فراتر بگذارند و با آموزش عملی و درگیر کردن هنرجوی داستان در مشارکت و همراهی بیشتر با استاد، شکل آموزشی خود را تغییر دهند. زمان متکلم‌الوحده بودن در کارگاه‌های داستان‌نویسی مدت‌هاست به سر آمده. باید هنرجوی داستان‌نویسی را به کار عملی و مشارکت در مباحث ترغیب کنیم و البته داستان‌نویس جوان حتما به راهنمایی و نظارت استاد نیاز دارد.
وی ادامه داد: نباید در برگزاری کارگاه‌ها به دنبال ارائه گواهی پایان دوره باشیم. گواهی پایان دوره ما آموزش درست و منجر به تولید داستان و رمان است.
ناطق با تاکید بر اینکه لازم است از استادانی که هم تئوری را خوب می‌شناسند و هم از تجربه، دانش و مطالعه خوبی برخوردارند استفاده کنیم، عنوان کرد: استاد خوب، استادی است که به جای ارائه مباحث کلی و صرفا تاکید بر روی تجربیات شخصی، توانایی اندیشیدن و خلاقیت داستان‌نویس را ارتقا دهد.
نخستین کار نویسنده، خوب زندگی کردن است
مجید قیصری نیز در این کارگاه با بیان اینکه نخستین کار نویسنده، خوب زندگی کردن است، اظهار کرد: زندگی در خیلی از داستان‌ها گم شده و نویسندگان برداشت تازه‌ای از زندگی ارائه نمی‌کنند.
وی ادامه داد: در داستان‌نویسی، تجربه زیستی بر تجربه عاطفی و شهودی برتری دارد و تجربه زیستی به معنای آرام و با دقت دیدن است. داستان خوب در موقعیت‌های جدید شکل می‌گیرد. ما می‌نویسیم که خوب دیدن را به مردم بیاموزیم.
سفر از ضروریات زندگی نویسندگی است. سبک نوع نگاه نویسنده به جهان است که مبتنی بر زیست نویسنده است. بزرگان ادبیات که صاحب‌سبک‌اند، زیست خودشان را دارند.
هر نویسنده کاوشگر تازه‌ای است. خرده‌فرهنگ‌ها، عطر و بوی تجربیات زیستی را می‌سازد.
کسی که سوژه نوشتن ندارد، باید شکل نگاهش را عوض کند. نویسنده مدام در حال کار کردن است. تمام زندگی‌اش نویسندگی است و باید تلاش کند خودش را در موقعیت جدید قرار دهد.
این تجربیات زیستی بعدا تبدیل به تجربه عاطفی می‌شود.
