|
0
کارگردان : Jordan Peele
نویسنده : Jordan Peele
بازیگران : Daniel Kaluuya, Allison Williams, Bradley Whitford
خلاصه داستان : کریس یک جوان آفریقایی-آمریکایی است که برای دیدار با خانواده نامزدش، رز، به خانه شان رفته است. در ابتدا همه چیز خوب به نظر می رسید اما کم کم حرف هایی در مورد اتفاقات رخ داده در آنجا بازگو می شود که ترس را بر دل کریس می اندازد. یک سری حقایقت دیرینه که به طور فزاینده ای نگران کننده است.
  |
|
«پیل» چراغ‌ها را خاموش نمی‌کند تا بیننده را بترساند و با تنش و اضطراب بی‌امان تماشاگر را درگیر نمی‌کند. توانایی او در ایجاد تعادل میان لحظات قهقه‌آمیز و ترسناک فیلم فراتر از انتظار است... کارگردان به جای استفاده از خونریزی مفرط، با درایتِ خود توانسته جنبه‌های منزجرکننده به این اثر ببخشد. بله، تعجب نکنید! من از کلمه "درایت" برای توصیف یک فیلم ترسناک استفاده کردم.
«برو بیرون» یک فیلم ترسناک است، اما نه از جنس آن ترسناک‌هایی که در این چند سال اخیر به سینماها راه یافته‌اند. در ابتدا باید بگویم که درجه‌بندی سنی فیلم R (بالای 17 سال) می‌باشد و این به معنی تماشای چیزهایی‌ست که در فیلم‌های ترسناک بالای 13 سال یافت نمی‌شود. این درجه‌بندی سنی فیلم به دلیل خونریزی‌های معمول در آثار ژانر اسلشر نیست، بلکه بیشتر به علت ناسزاهای موجود در آن است. «جوردن پیل» که اولین تجربه‌ی کارگردانی خود را پشت سر گذاشته و فیلمنامه را هم خودش نوشته، به جای استفاده از خونریزی مفرط، با درایتِ خود توانسته جنبه‌های منزجرکننده به این اثر ببخشد. بله، تعجب نکنید! من از کلمه "درایت" برای توصیف یک فیلم ترسناک استفاده کردم.
«برو بیرون» مستقیما به محدوده‌ی یک فیلم هجویه یا کمدی پا نمی‌گذارد؛ یعنی در واقع جدیت فیلم این اجازه را نمی‌دهد. ولی با این تفاسیر، نمی‌توان گفت در هیچ لحظه‌ای این لحن را به خود نمی‌گیرد. «پیل» چراغ‌ها را خاموش نمی‌کند تا بیننده را بترساند! با این حال تعدادی صحنه‌ی غیره منتظره دارد که مطمئنا شما را شوکه خواهد کرد، مثل یکی از صحنه‌ها که با یک موسیقی گوش‌خراش زینت داده شده. شاید بتوان این فیلم را همتای جیغ نامید. در واقع فیلمساز نخواسته که تماشاگر را با تنش و اضطراب بی‌امان درگیر کند. با این وجود، جای تعجب نیست که «پیل» فیلمی چون «برو بیرون» ساخته. او در نویسندگی فیلم کیانو و سریال کی و پیل نقش داشته. توانایی او در ایجاد تعادل میان لحظات قهقه‌آمیز و ترسناک فیلم فراتر از انتظار است، کاری که بیشتر کارگردانان از انجام آن عاجزند.
«جوردن پیل» دلش نمی‌خواهد در اولین فیلمش بخش عظیمی از مخاطبان خود را از دست بدهد. به همین خاطر موضوع خود را با احتیاط و ریسک کم روایت کرده... مسلما فیلم بی‌نقص نیست اما یک اثر ترسناک خوب است.
فیلم درباره‌ی ارجاعات نژادی چیزهایی برای گفتن دارد که البته درک جزئیات آن، بسته به خود بیننده است. ملاحظاتی درباره‌ی تفاوت میان فرهنگ سفیدپوستان و سیاه‌پوستان و آمیزه‌ای عجیب از حسادت و مدارا که ممکن است در ذهن و گرایشات هر فردی وجود داشته باشد. البته پیل سعی کرده در بیان این مسئله‌ی تفرقه‌انداز زیاده‌روی نکند، چون بالاخره فیلم اولش است و دلش نمی‌خواهد بخش عظیمی از مخاطبان خود را از دست بدهد. در عوض، او از تقسیم‌بندی سیاه/سفید برای تمثیل موقعیت "بیگانه‌ای در میان غریبه‌ها" بهره برده.
«کریس (دنیل کالویا)» مرد سیاه‌پوستی است که برای رفتن به خانه‌ی دوست‌دختر خود «رز (آلیسون ویلیامز)» و ملاقات با والدین او، «دین (بردلی ویتفورد)» و «میسی (کاترین کینر)»، احساس معذب‌بودن می‌کند. اگرچه به نظر می‌رسد پدر و مادر رز این مسئله را با خود حل و فصل کرده‌اند و حتی دین می‌گوید که اگر اوباما برای بار سوم نامزد انتخابات می‌شد باز هم به او رای می‌داد، اما کریس به محض ورود به خانه احساس ناخوشایندی دارد و هنگام مواجهه با خدمتکار (بتی گابریل) و سرایدار (مارکوس هندرسون)، تنها سیاه‌پوستان حاضر در خانه، و مشاهده‌ی رفتار عجیب و زامبی‌وار آنان ترسش دوچندان می‌شود. سپس هنگامی که میسی پیشنهاد می‌دهد که اعتیاد به سیگار او را با هیپنوتیزم درمان کند، کریس به رابطه‌ی توانایی‌های این زن و اتفاقات عجیبی که در جریان است پی می‌برد.
با وجود این که «برو بیرون» فیلم بسیار خوبی‌ست، ولی مسلما بی‌نقص نیست. پرده‌ی آخر را می‌توان با کمی دقت حدس زد (من گمان میکنم کریس هم توانایی‌هایی دارد). پیچش‌های بزرگ داستان، قابل پیش‌بینی‌‌تر از آنی است که فیلمساز انتظار داشت و چندان بیننده را متعجب نمی‌کند (البته اگر حواس‌پرت بوده و توجه چندانی به فیلم نداشته باشید، قطعا این صحنه‌ها برایتان غیرمنتظره خواهد بود). تمام این نکات چیزی از جذابیت فیلم نمی‌کاهد و همانی‌ست که از یک محصول ترسناک خوب انتظار می‌رود. «برو بیرون» علاوه بر شباهت‌هایی که در لحن با فیلم جیغ دارد، تحت تاثیر آثار کلاسیک ترسناک نیز هست. خصوصا فیلمی چون «رهایی/Deliverance» و تاکید آن بر بیگانگی شخصیت اصلی در محیطی خطرناک و بیگانه. ارجاعاتی هم خصوصا در کنش و واکنش کاراکترها به فیلم «همسران استپفورد» دیده می‌شود.
«برو بیرون» اثری‌ست نادر در ژانر وحشت که چشم‌ها را به سمت خود خیره می‌کند و حتی آن‌هایی که علاقه‌ای به دیدن این ژانر ندارند را به سمت خود جذب می‌کند... می‌توان آن را دمیدن نفسی تازه به روح این صنعت رنگ‌باخته نامید.
نکته تحسین‌برانگیز درباره‌ی «برو بیرون» خوب بودن فیلم است بدون این که به تقلید سایر آثار ژانر وحشت بپردازد. می‌توان آن را دمیدن نفسی تازه به روح این صنعت رنگ‌باخته نامید. عامل اصلی این برتری را می‌توان انتخاب متفاوت بازیگران و نگرش بخصوص «پیل» دانست. دنیل کالویا شخص کلیدی فیلم است. این بازیگر انگلیسی آمیزه‌ای درست از خوشایند و عادی بودن را به نمایش می‌گذارد که بیننده از او انتظار دارد و این به رضایت تماشاگر می‌انجامد. «لیل رل هاوری (راد)» که نقش بهترین دوست کریس را بازی می‌کند، بار کمدی فیلم را به دوش میکشد و حضور او برای متعادل‌سازی لحن ضروری است. آلیسون ویلیامز هم در نقش زن کوررنگی‌ست که به نظر می‌رسد زیادی به خانواده‌اش اعتماد دارد.
در همین ابتدای سال 2017 نمی‌توان ادعا کرد که فیلم «برو بیرون» بهترین اثر ترسناک سال است، با این وجود اثری‌ست نادر در ژانر وحشت که چشم‌ها را به سمت خود خیره می‌کند و حتی آن‌هایی که علاقه‌ای به دیدن این ژانر ندارند را به سمت خود جذب می‌کند.
مترجم: بابک مؤیدزاده