به گزارش ایسنا، این داستان‌نویس در نشست «زنان و داستان‌نویسی» با عنوان فرعی «زنان از چه می‌نویسند و برای چه می‌نویسند» که در تالار شریعتی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه فردوسی برگزار شد، عنوان کرد: ما باید از تن بنویسیم چون تن همانطور که محل تجلی تفکر است، محل تجلی عرصه‌های اجتماعی است. چون تن با نگاه مردانه همواره برای پورنوگرافی استفاده شده است، زنان فمینیست نمی‌خواهند از آن بنویسند.
وی ادامه داد: ما می‌دانیم که ابزار ما کلمات هستند که البته در خلا زاده نمی‌شود بلکه در ارتباط است که شکل می‌گیرد. حال آیا زنان می‌توانند زبان ویژه خود را خلق کنند و بنویسند؟ البته که می‌توانند اما برای آن که بتوانند به چنین مهمی دست یابند باید سبک خاص خود را به دست بیاورند و از طرف دیگر باید ذهنیت زنانه داشته باشند.
سلیمانی اظهار کرد: ما هیچ‌گاه از ادبیات مردانه و از حقوق مردانه صحبت نمی‌کنیم چون نظام مردانه تثبیت شده است. همواره از زنان، کودکان و حیوانات به عنوان غیر استفاده می‌شود. نهادهای حقوقی و سیاسی به شدت نهادهای مردانه‌ای هستند و کمکم دارند درها را به روی نهاد زن باز می‌کنند. حالا جهان تکان خورده است و ایران نیز به تبع آن به میزانی کمتر تکان خورده است.
این نویسنده ادامه داد: نهاد ادبیات نیز اصولا نهاد مردانه‌ای است و تنها حدود 200 یا 300 سال است که زنان در اروپا در این حوزه به شکل جدی ورود پیدا کرده‌اند. در ایران نیز حدود 80 سال است که نویسندگی زن ما در حوزه ادبیات ورود پیدا کرده‌اند.
سلیمانی ابراز کرد: جنگ خیلی کمک کرد که زن‌ها دیده شوند چون وقتی مردها به جنگ رفتند طبیعتا این زنان بودند که باید در حوزه‌های اداری و کاری کارهای آن‌ها را به عهده بگیرند.
او اظهار کرد: اصولا سخنان زنانه در طول تاریخ مالامال از احساس و کاملا مخالف با خردگرایی مردانه است. از همان زمان یونان زن در کنار احساس و مرد در کنار منطق قرار می‌گیرد. همین مساله در گذر زمان باعث می‌شود که زن نیز چنین باوری از خود پیدا کند و زن‌ها نه تنها این مساله را می‌پذیرند بلکه در آثارشان وارد می‌کنند.
زنان ما نگهبان نظام مردسالارانه هستند
این نویسنده و منتقد ادبی گفت: در کشور ما فضای مردسالاری وجود دارد اما جالب اینجاست که اتفاقا زنان ما می‌خواهند در آثار خود این سیستم فرشته نگهبان بودن در خانه و سیستم حاکم مردسالارانه را حفظ کنند و از همین رو است که می‌گویند زنان حافظان سنت هستند.
بلقیس سلیمانی در خصوص ادوار مختلف داستان‌نویسی زنان ایران اظهار کرد: اولین دوره داستان‌نویسی زنان ایرانی، دوره افشاگری است، دوره‌ای که زن‌ها می‌گویند مردها چه ظلمی به ما کرده‌اند. در این دوره مردان هیولا و زنان قربانی هستند. دوره بعدی دوره برابرخواهی است که نمونه بارز آن زری سووشون است. دسته سوم که تقریبا متاخرترین دوره زنان تولید شده در ادبیات ایران را شامل می‌شود، دوره‌ای است که زنان به خویشتن‌یابی توجه دارند که در آن به این مساله پرداخته می‌شود که من به عنوان زن از نظر هویتی که هستم و چه می‌توانم بکنم. این بخش سوم را زنان ما از دهه 70 و 80 تقریبا آغاز کردند. در این دوره از نظر زن، مرد متفاوت با زن ، نه بالادست و نه پایین‌دست است و در این نقطه است که به گمان من بهترین اتفاقات ادبی در ایران رخ می‌دهد. یکی از کسانی که به شدت به این مساله پرداخت خود خانم فریبا وفی بود و دیگران نیز، تقریبا زنان جوان امروز ما هستند.
او پرداختن به روزمرگی را از دیگر مضامین نویسندگان زن ایرانی دانست و گفت: زندگی روزمره امروز زنان ما نیاز به کار دارد، چون انبوه وقت اضافه دارند که نمی‌دانند با آن چه باید کنند و این پدیده‌ای است که طبیعتا نویسندگان زن باید در قالب روزمرگی از آن بنویسند. زویا پیرزاد و فریبا وفی به شیوه بسیار خوبی از روزمرگی می‌نویسند.
