معرفی و بررسی فیلم Hereditary؛ یک فیلم ترسناک مخوف و شوکه کننده

باورش کمی سخت است، اما «هردیتری» از آن فیلم‌هایی است که نباید آن را با جزئیات برای دیگران تعریف کرد، چون اگر این کار را انجام دهید، سورپرایزهایی که در فیلم وجود دارد بی‌مزه شده و شنونده با شنیدن آن‌ها به فکر فرو می‌رود که آیا شما یک فیلم تماشا کردید یا در رؤیا بوده‌اید. این فیلم در طول 90 دقیقه ابتدایی خود پر از ترس و وحشت است و 30 دقیقه آخر به بهترین شکل تمام می‌شود. آری آستر Ari Aster نویسنده و کارگردان این اثر داستان را جوری پیش برده که بیننده نمی‌تواند مطمئن باشد که اتفاقات عجیبی که رخ داده واقعی هستند یا تنها در تخیلات خانواده گراهام رخ داده‌اند.
تونی کولت Toni Collette در نقش آنی گراهام Annie Graham بازی می‌کند که یک مادر و هنرمند است و به‌تازگی در غم از دست دادن مادرش فرورفته است. در همین حال، او در حال آماده‌سازی آثار دیومارا (شیوه‌ای از نمایش که در آن به پرده‌های نقاشی شده از مناظر، نورهای گوناگون می‌تابانند و تماشاگران برای تماشای آن، در تاریکی قرار می‌گیرند.) برای نمایشگاهش است که در ظاهر حالت درونی خودش و زندگی خانوادگی‌اش را به نمایش می‌گذارد. پسر بزرگ او، پیتر، چشمانی غمگین و حالتی منگ دارد. خواهر او چارلی نیز پریشان و بی‌حال است. گابریل بیرن Gabriel Byrne نقش استیو، همسر مهربان آنی را بازی می‌کند که تنها به دنبال شادی خانواده‌اش است و به هر قیمتی می‌خواهد صلح و صفا را در خانه برقرار کند. همه آن‌ها از مرگ مادربزرگ گیج شده‌اند. این خانواده با بی‌پرده نشان دادن احساسات درونی‌ و هر چیزی که تفکر آن‌ها را به دیگران لو دهد راحت نیست. مثلاً، آنی برای شرکت در مراسم سوگواری مادرش که در زیرزمین یک کلیسا برگزار می‌شود، به همسرش می‌گوید که به تماشای فیلم می‌رود. پیتر با مصرف مواد مخدر خود را بی‌حس می‌کند. چارلی به‌صورت وسواسی در یک دفترچه کوچک طراحی می‌کند.
زبان فیلم افراطی است. در ظاهر «هردیتری» از تعداد بی‌شماری فیلم‌های کلاسیک در ژانر وحشت و سایر ژانرها الهام گرفته است. رد فیلم‌هایی مثل «بچه رزماری» Rosemary’s Baby، «جن‌گیر» The Exorcist، «وحشت در آمیتی‌ویل» The Amityville Horror و «کشتار با اره‌برقی در تگزاس» The Texas Chainsaw Massacre بیش از دیگر فیلم‌ها در «هردیتری» مشخص است. در کنار این‌ها، الهام از «کینه» The Grudge و «چشم» The Eye فیلم‌های ترسناک موفق آسیایی نیز به چشم می‌خورد.اما بیش از همه این فیلم به فیلم‌های خانوادگی روانشناسی موفق اثر مایک لی Mike Leigh و جان کاساویتس John Cassavetes که شخصیت‌های مصمم اما از درون آسیب‌دیده را در موقعیتی بسته قرار می‌دهند. همان‌طور که شخصیت‌ها از تلاطم درونی خود رنج می‌کشند، آن‌ها را بررسی می‌کنند و در آخر خشونت احساسی شدید آن‌ها را در خون و موقعیتی سورئال به نمایش می‌گذارند. اتفاقات ناگفتنی در طول داستان برای این خانواده رخ می‌دهد. در هر تجربه تلخ جدید، بخشی از ظاهر فریب‌کار آن‌ها شکسته می‌شود.
تصاویری جریحه‌دار شده و مشتعل از رفتاری دوست‌نداشتنی با بازتاب و پرتو نور و جلوه‌های صداگذاری جوری به نمایش در آمده که انگار در سر تماشاچی در حال اتفاق افتادن است. در این فیلم خشونت فیزیکی شوکه ‌کننده‌ای وجود دارد. اگر کسی از من بپرسد که خشونت «هردیتری» چقدر است، می‌گویم این فیلم یکی از خشن‌ترین فیلم‌هایی است که تابه‌حال تماشا کرده‌ام. چون آسیب احساسی وارد شده به خانواده گراهام در زندگی و آسیب‌هایی که هرکدام از آن‌ها به دیگری رسانده، بسیار عمیق است. اتفاقات شوکه کننده کوچک آن‌قدر مؤثر هستند که آرزو می‌کنید ادامه فیلم را وقتی کاملاً درگیر آن شده‌اید، تماشا نکنید (البته که این خاصیت فیلم‌های ترسناک است و بیننده دوست دارد تا آخر ماجرا را دنبال کند).کارگردان و بازیگران این فیلم کاری می‌کنند که شما به چنین انسان‌های زخم‌خورده‌ای که ترس از آسیب رساندن به خود، به نزدیکان یا غریبه‌های اطرافشان دارند، بیشتر اهمیت بدهید. وقتی مسائل ناخوشایند همواره اتفاق بیفتند، شما احساس ناراحتی و شوک خواهید داشت. رد شدن از همین مسئله برای خانواده گراهام که درگیر مرگ مادربزرگ هستند و اتفاقات ناخوشایند گذشته یا بی‌توجهی و پوشاندن آن‌ها که چنین احساسی را شدیدتر کرده، بسیار سخت‌تر خواهد بود.
آستر مدام این پیغام را می‌دهد که ممکن است هرلحظه اتفاق وحشتناکی رخ دهد، اما وقتی این اتفاق وحشتناک رخ می‌دهد، معمولاً چیزی بدتر ازآنچه در ذهن تصور می‌کرده‌اید خواهد بود. این به این دلیل است که «هردیتری» فیلم ترسناک استثنائی است که توجه ویژه‌ و واقعی از کنار آمدن هرکدام از شخصیت‌ها با ضربه روحی خودش را دارد. ما اعضای خانواده گراهام را می‌بینیم که با افسردگی شدید در تخت افتاده‌اند و حالتی ازکارافتاده دارند. ما می‌بینیم که آن‌ها حس درونی‌شان را از یکدیگر مخفی می‌کنند و به خود و دیگر اعضای خانواده آسیب می‌رسانند.آخرین دقایق فیلم این سؤال را درباره حقیقت قابل‌اثبات همه مسائلی که در فیلم دیدید به وجود می‌آورد. آستر، فیلم‌بردار، عوامل دوربین و نورپردازی و تمام عوامل بخش صداگذاری برای ساختن لحظات ترسناک که می‌توان گفت قبلاً هرگز مثل آن را ندیده‌اید، لایق تقدیر شدن هستند.
این مقاله برگرفته از نوشته مت زولر Matt Zoller در سایت RogerEbert.com است.
نظر سایر منتقدان درباره «هردیتری» چیست؟
ریچارد روپر Richard Roeper ؛ شیکاگو سان تایمز Chicago Sun-Times
لحظات شوکه کننده در این فیلم واقعاً خیره‌کننده، عجیب و باورنکردنی هستند. این صحنه‌ها تا مدت‌ها پس از تماشای فیلم در ذهن شما باقی خواهند ماند.آپریل ولف April Wolfe ؛ ولیج وویس Village Voice
مثل زندگی، در داستان آستر، شر و پلیدی در جزئیات نهفته است. همان‌طور که فیلم پیش می‌رود، این جزئیات انباشته و درهم‌آمیخته می‌شوند و سپس روی شخصیت‌های داستان سنگینی می‌کنند.
ریچارد ویتتیکر Richard Whittaker ؛ آستین کرونیکل Austin Chronicle
فیلم اول آری آستر یک اثر عالی از کابوس‌های شبانه است و زمانی که کاملاً درگیر داستان فیلم شوید، تراشه‌های آن در وجودتان باقی خواهد ماند.
دیوید لوییس ؛ سان‌فرانسیسکو کرونیکل
«هردیتری» فیلمی کاملاً هیپنوتیزم کننده و مهیج است و به‌شدت بیننده را با خود همراه می‌کند. اینجا با فیلم ترسناک خارق‌العاده بی‌پروایی روبرو هستیم که پی آمد روانی آن به‌اندازه توهمات و خطاهای حسی و بصری که به طرز ترسناکی در دنیای واقعی رخ می‌دهند، آزاردهنده است.

کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.