استقبال-از-آثار-ترجمه

محمد حنیف با بیان این‌که نویسنده‌های ایرانی نیز نوآوری دارند می‌گوید: مشکل ما در معرفی و نقد آثار بومی است که سبب می‌شود آثار ایرانی شناخته نشوند.

ابراهیم حسن‌بیگی می‌گوید: نویسنده‌ها گرفتاری‌های دیگری مانند غم نان دارند که باعث شده دغدغه اصلی‌شان دیگر نوشتن نباشد.

لادن نیکنام با انتقاد از نویسنده‌های ایرانی می‌گوید: ادبیات ما در درون خود گندیده است و دیگر ادبیاتی وجود ندارد.

تورج زاهدی می‌گوید: اعتماد به نفس ایرانی‌ها نسبت به خود و فرهنگ‌شان کم است و شیفته داشته‌های دیگران هستند.

داریوش احمدی می‌گوید: مخاطب ایرانی به دنبال کشف معنای جهانی متفاوت‌تر از جهان داستانی سرزمین خود و به دنبال نگاه و ذهنیتی متفاوت است؛ به همین دلیل آثار ترجمه برایش جذابیت بیشتری دارد.

ابراهیم دمشناس می‌گوید: دو سال پیش سفری به شهرستان داشتم، کسی درآمد و گفت می‌خواهید بنویسید، سرگذشت ما را توی رمان ننویسید.

طیبه گوهری رقابت آثار تالیفی با ترجمه را رقابت نابرابری می‌داند و می‌گوید نمی‌توان توقع داشت که در این رقابت نابرابر دست بالا را بگیریم.

حسین یعقوبی می‌گوید: مخاطب ایرانی فکر می‌کند آثار ایرانی که نوشته می‌شوند کپی‌هایی از آثار خارجی هستند، بنابراین ترجیح می‌دهد آثار خارجی بخواند.

ناتاشا امیری استقبال از آثار ترجمه را یک مشکل و بیماری مزمن عنوان کرد که در همه عرصه‌ها وجود دارد و فقط به کتاب‌ مربوط نیست.

محمدرضا یوسفی می‌گوید: زمانی که نشر به سوداگری تبدیل می‌شود، به دلیل نبود کپی‌رایت ترجمه‌های متعدد از برخی کتاب‌ها منتشر می‌شود، چرا که سود بسیاری برای ناشران دارد.