بسم-الله

بسم الله الرحمن الرحیم به یاری وجودی همه جود، سراسر هستی و وجود: بی آغازی بی انتها، بی انبازی یکتا، همه کمال و جمال، بی همال و سراسر جمال، بخشاینده همگان، و مهربان مؤمنان، آغاز می کنم

سعدالدّین محمود بن عبدالکریم بن یحیی شبستری عارف نامی قرن هشتم ایران در اثر عالیقدر عرفانی خود گلشن راز در معنای اعتباری بودن مراتب کثرات چه نیکو سروده است: تعالی الله قدیمی کو به یک دم کند آغاز و انجام دو عالم جهان خلق و امر اینجا یکی شد یکی بسیار و بسیار اندکی شد همه از وهم توست این صورت غیر که نقطه دایره است از سرعت سیر یکی خط است ز ا ...

میبدی در شرح عرفانی حروف بسم نیز گوید: البا: بهاءالله، والسین: سناءالله، و المیم: ملک الله. از روی اشارت بر مذاق خداوند معرفت: باء بسم الله اشارت دارد به بهاء احدیت سین: به سناء صمدیت

عارف نامی محیی الدّین بن عربی در تفسیر عرفانی خود بر قرآن کریم به تأویل حرفی بسم الله الرحمن الرحیم پرداخته و دیبای سخن را چنین بر پیکر عروس عرفان انداخته است که: «ههنا لطیفة، و هی أن الأنبیاء علیهم السلام وضعوا حروف التهجّی بأزای مراتب الموجودات، و قد وجدت فی ایام عیسی علیه الصلوة و السلام، و امیرالمؤمنین علی علیه السلام، و بعض الصحابة ما ی ...

روزبهان بقلی، آن عارف نامی از گذشتگان، دلیلی عرفانی را برای آمدن بسم الله و نیامدن بالله نقل کرده است که: و قیل ان بسم یبی به کلّ الخلق فلو افتتح کتابه باسمه لذات تحته حقیقة الخلائق الا من کان محفوظا؛ من نبی او ولی