بندگی

خداوند آفریدگار و پروردگار و مالک همه هستی است؛ زیرا همه هستی از شئونات خداوندی است. این بدان معناست که خالق، همان مالک و مخلوق همان بنده است

تظاهر به عبادت، آن نتایج مطلوب را ندارد. بزرگ ترین نعمت های حق، ایمان، ورع، تقوا و اخلاق است؛ یعنی آنچه صالحان، اولیا و انبیا داشته اند

«جوانی»، فصل شکوفایی«زندگی» و بهترین فرصت«بندگی» است؛گمشده ای که پیران حسرتش را می کشند و ستاره ای که فقط یک بار، در آسمان عمر آدمی،طلوع می کند.

هنر و آثار هنری بازمانده از دوران باستانی زندگی بشر، نشان دهنده پیوند امر قدسی (دین) با تخیل یا تجربه هنری بشر است؛ به همین دلیل، دین، در مقام منبع الهام های معنوی برای خلّاقیت و فرهنگ بشری، انسانیت (بندگی) و الوهیت (خداوندگاری) را از طریق ایین و اسطوره به هم می پیوندد و هنر، با دیداری کردن تجربه ها، قصّه ها و آرزوها، ابعاد ناشناخته شخصیت انسان را ...

انسان دارای نعمت های مختلفی است. تمامی دارایی های انسان از آن خداوند است.

اشاره: استعداد به کمال رسیدن در وجود انسان نهاده شده و برای رسیدن به این مقصود لازم است تا غرائز تعدیل و قوای ادراکی تعالی پیدا کند و در این مسیر عرفان قرآنی برای اموری از جمله «عبودیت» و «بندگی» اصالت قائل است. در اینجا نظر شما را به تبیین این موضوع جلب می کنیم:

هدف از خلقت انسان بندگی حق تعالی است و اسلام با طاغوت و هر آن چه از اعتدال خارج باشد، مخالفت می کند. بی ایمانی یا ایمان به خدایان ساختگی دو عامل مهم طغیان گری و تهدید علیه امنیت انسانی اند که اسلام در صدد است با ترویج ایمان، صلح عادلانه را برای همه بشریت به ارمغان آورد.

امام موسی بن جعفر علیه السلام در سپیده دم روز یکشنبه یا سه شنبه هفتم صفر سال 128 یا 129 هجری قمری در «ابواء» - محلی میان مکه و مدینه - از کنیزی از سرزمین بربر (مغرب) یا اندلس (اسپانیا) به نام «حمیده » معروف به «حمیده بربریه، حمیده مغربیه، حمیده مصفاة » زاده شد و شهادت آن حضرت بنا بر قول مشهور در 25 رجب سال 183 ه

«بندگی»، عالی ترین مقام قرب الهی است. آنکه عبودیت پیشه سازد به خدا نزدیک تر می شود