حوزه‌های-علوم

چرا در حوزه های علوم دینی، علوم انسانی و فلسفه این علوم جدی گرفته نشده است؟ بدون شک تعریف ما از انسان با تعریف غربیان کاملا متفاوت است

نوشتار حاضر در یک بررسی مختصر، به تحولات و نواندیشی دینی در حوزه های علمی ایران در نیمه دوم قرن بیستم؛ یعنی پس از جنگ جهانی دوم می پردازد و مسائلی چون تعلیم و تربیت (مواد درسی و کتابهای درسی و شخصیتهای برجسته این برهه) تحقیقات و شیوه های آن و استفاده از امکانات جدید ورود در مباحث سیاسی و ایجاد سازمان و تشکیلات اداری از جمله تحولات ایجاد شده در این ...

در این فرصت کوتاه، در محضر شما دوستان نگاهی داریم به صورت گذرا به وضعیت گذشته تحقیقات در حوزه های علوم اسلامی. طبیعی است حتّی اشاره به ابعاد این موضوع مهم، در این مجال، کاری دشوار خواهد بود.

از سوی دیگر، توسعه دانشگاه ها و مراکز پژوهشی جدید، خود به منزله گسترش پایگاه ها و بالا رفتن ظرفیت تولید فکر و تعامل اندیشه است; از این رو به موازات چنین گسترشی، جغرافیای فرهنگی تغییر خواهد کرد و به تناسب، ارزیابی جامعه از کارکرد حوزه های علمیه نیز به گونه ای دیگر خواهد شد.

سازمان روحانیت و حوزه های علوم اسلامی، از بدو پیدایش تا عصر حاضر، مراحل و ادوار مختلفی را پیموده و در هر مرحله به اقتضای ضرورتها و نیازها و مشکلات جوامع اسلامی، ویژگیهایی را به همراه داشته است.

کلاسهای اخلاق در حوزه های علمیه از اهمیت و جایگاه ویژه ای برخوردار است. پرورش بعد روحانی و تقویت جنبه های خوب و پسندیده اخلاقی در وجود دانش پژوهان علوم دینی از اهداف اولیه نظام علمی و تربیتی حوزه ها به شمار می آید و در این راستا درسهای اخلاق مهمترین گام را برمی دارند.

حوزه های علمیه در راستای رسالت انبیا و برای تحقق اهداف آنان تشکیل شده است؛ ساختن انسان صالح، رشد اخلاق و تکامل علمی بشر و تشکیل جامعه ای بر اساس قسط و عدل، همه از اهداف و وظایف پیامبران است که در راستای هدف غایی هدایت جامعه به سوی توحید و عبادت قابل تفسیر است (1)