ظن

یکی از واژه های مهم قرآنی که فهم دقیق معنای آن، در دریافت معارف قرآن تأثیر به سزایی دارد واژۀ«ظن»می باشد

«بدبینی» دیوی است که هرکس آن را در خود بپرورد، از مشاهده زیبایی های جهان محروم می گردد.

قرآن کریم علاوه بر تصریح به قضایای قطعی و شک ناپذیری که با عباراتی نظیر «لاریب فیه» بیان می نماید، انسان ها را دعوت به ایمان تحقیقی نسبت به قضایای یقینی نموده و ایمان تقلیدی نسبت به آن ها را آن گاه که مبتنی بر ظن و گمان باشد، کافی نمی داند

دانش بشری در بسترزمان ، برابرنیازها ، دگرگونیها و چگونگیها ، همواره دستخوش دگرگونی و تکامل است و اندیشه وران برجسته هر دانشی، در دگرگونی و پیشرفت آن سهمی شناخته شده دارند.

خداوند متعال همراه با آفرینش انسان، به او قدرت بیان بخشید تا با وضع الفاظ و کاربرد آن ها، فرایند تفهیم و تفهم را پدیدار سازد (1) و آن گاه خود با همان زبان، حقایق را به او تفهیم کرد (2) و از او خواست تا در همه آیاتش، اعم از آفاقی، انفسی و کلامی، اندیشه کند و با تکیه بر اندیشه استوار و دریافت های متقن و خلل ناپذیر، گام هایی مطمئن به سوی هدف های والا ...

اختلاف در حجّیت مصالح مرسله معروف است. مالک بن انس و احمد بن حنبل از ائمّه  فقه اهل سنّت آن را حجّت می دانند، و طوفی از علمای حنابله، در حجّیت آن مبالغه کرده است

همه آشنایان با مسائل شرعی و فقه و فقاهت، خوب می دانند که فقه اسلامی متکی به ادله و مبانی شرعی است و فقیه کسی است که هر فتوایش به شرع مقدس مستند باشد؛ زیرا استنباط و بیان حکم شرعی به دلیل و مدرک شرعی نیازمند است وگرنه تهمتی آشکار است که از کبائر محرم خواهد بود

چنان که می دانیم، بهره گیری از دانش رجال در بررسی اسناد روایات، تاثیری بسزا در فرایند اجتهاد و نقشی تعیین کننده در کاوشهای فقهی دارد، تا جایی که برخورداری از تخصص کافی در این زمینه، از مقدمات انکارناپذیر فقاهت محسوب می شود.

پر پیداست که شرع را احکامی است و این احکام برای همه زمانها و همه انسانهاست; نه به دوران حیات پیامبر خداصلی الله علیه وآله محدود می شود و نه به دوره حضور امامان علیهم السلام.