موسی

با طلوع خورشید ولایت در طلیعه هفتمین روز از ماه صفر، در روستای «ابواء»، شعف و سرور بر سرزمین حجاز حاکم شد.

از سال 148 که امام صادق - علیه السلام - به شهادت رسید، دوران امامت حضرت کاظم آغاز گردید. آن حضرت در این دوران با خلفای یاد شده در زیر معاصر بود:

با آنکه در خاندان امام صادق (ع) اسماعیل و عبد الله پسران بزرگ، چشم و چراغ خانواده شمرده میشدند، و با اینکه تعدادی از یاران پیشوای ششم میراث امامت را پیش خود نصیب خاص اسماعیل فرزند بزرگ امام میدانستند، با این همه موسی در خاندان رسالت مقام ویژه ای بدست آورده بود که بسیار درخشان و خیره کننده بود، تا روزی که اسماعیل پسر بزرگ پیشوای ششم در قید حیات بود ...

موسی و هارون مدتی در میان بنی اسرائیل به تبلیغ توحید و ایمان و مبارزه و آزادی دست زدند، اما به جز افرادی اندک ایمان نیاوردند. چرا که ترس از فرعون و حکومت ظالمانه اش مانع از گرایش مردم به موسی می شد.

موسی و هارون به فرمان الهی رهسپار دربار فرعون شدند و به فرمان پروردگار به نرمی با او سخن گفتند. از آزادی بنی اسرائیل، عذاب قیامت، خداشناسی، نعمت های الهی، مرگ، معاد و آیات دیگر الهی برایش گفتند و معجزات الهی را به او نشان دادند.

پس از این مناجات، خداوند فرمود: «دعای شما مستجاب شد.»

1 . یکی از داستان های بلند قرآن کریم، داستان موسی و فرعون است

موسی در غیاب خود هارون را به جانشینی تعیین کرده بود. هارون هم با نهایت دلسوزی به مسؤولیت خود قیام کرد و به راهبری و هدایت مردم پرداخت. گروهی که به موسی گرویده بودند از ایمان قوی و صبر و ثبات کامل برخوردار نبودند و پیوسته با بهانه گیری های خود، موسی و هارون را می آزردند.

ابو موسی پیش از بیعت مهاجرین وانصار با امام علیه السلام والی کوفه بود وپس از روی کار آمدن آن حضرت، به صلاحدید مالک اشتر، در پست خود باقی ماند. آنچه امام را بر ابقای او د رمقام خود واداشت، علاوه بر نظر مالک اشتر، پیراستگی ابوموسی از اسراف در بیت المال وحیف ومیل آن بود واز این حیث با سایر استانداران عثمان تفاوت وتمایز داشت.

قرآن از خدا به عنوان متکلم یاد می کند و می فرماید: