وحی

شهید مطهری پس از بیان نقش پیامبران در تکامل تاریخ, درباره هدف از بعثت انبیا می نویسد:(شک نیست که پیامبران برای هدایت مردم به راه راست و برای سعادت ونجات مردم و خیر و صلاح و فلاح مردم مبعوث شده اند

بحث درباره وحی،از این جهت حایز اهمیت است که پایه شناخت کلام خدابه شمار می رود. قرآن که بیان گر سخن حق تعالی و حامل پیام آسمانی است،به وسیله وحی نازل شده است. وحی همان سروش غیبی است که از جانب ملکوت اعلی به جهان ماده فرود آمده است.

مساله وحی همواره در جهان اسلام جالب توجه و مناقشه برانگیز بوده، از یک سو فلاسفه و از دیگر سو متکلمان دائما با این بحث درگیر بوده اند

روح، موجودی مجرد است و جسم و قابل قسمت نیست و حیات و فعالیت اعضای بدن، به او متکی است .

واژه «روح » از واژه های پر رمز و راز و ابهام آمیز در حوزه های دین، فلسفه، عرفان و روان شناسی است.این کلمه با گویشی یکسان در زبان های عبری و عربی به کار رفته و در تورات، انجیل و قرآن کریم کاربرد فراوانی یافته است.

قرآن از خدا به عنوان متکلم یاد می کند و می فرماید:

از کلمات لغویان استفاده می شود که معنای اصلی «وحی» انتقال پنهانی است؛ همان گونه که در اصطلاح، تفهیم اختصاصی احکام و معارف از جانب خدا بر بندگان خاص خویش برای هدایت مردم است، که مخصوص انبیا علیهم السلام می باشد.

از جمله"منهم من کلم الله..."بر می آید که اجمالا عمل"سخن گفتن"از خدای تعالی سرزده، و بطور حقیقت هم سرزده، نه اینکه جمله نامبرده، مجازگوئی کرده باشد، خدای سبحان هم این عمل را در کتاب خود، کلام نامیده، حال چه اینکه اطلاق کلام بر عمل نامبرده خدا، اطلاق حقیقی باشد، و یا اطلاقی مجازی، پس پیرامون کلام از دو نظر باید بحث کرد.

بفزود نور دیده مولا و مام خویش

گروه اندیشه: استاد فلسفه‌ دین دانشگاه تهران با تأکید بر نقش تئوری وحدت وجود در تبیین ماهیت وحی و آیات و عبارات قرآن کریم، گفت: خود وحی یک پدیده طبیعی است که می‌توان برای آن توجیه و تعلیل طبیعی در نظر گرفت.