ولی-فقیه

قانون اساسی زمینه تحقق رهبری فقیه جامع الشریط را که از طرف مردم به عنوان رهبر شناخته می شود، آماده کرده است تا ضامن عدم انحراف سازمان های متخلف از وظایف خود باشد

در مورد حکم حکومتی در قانون اساسی باید به نکات زیر توجه نمود:

فقه حکومتی قواعد مداخله ی حکومت در شئونات اجتماعی است و وظیفه ی مدیران و حاکمان را تبیین می کند. فقه حکومتی گرچه مصلحت مدار است اما مصلحت را امری صرفاً عرفی و عقلایی نمی داند؛ بلکه مصلحت را عبارت از ترجیحات دینی می داند.

مقصود از «اِطلاق» در عبارت «ولایت مطلقه فقیه» شمول و مطلق بودن نسبی است، در مقابل دیگر ولایتها که جهت خاصی در آنها مورد نظر است.

جمهوری اسلامی، نظامی است بر پایه ایمان به:

مقام معظم رهبری: «من، همین الان خودم را یک طلبه ی معمولی و بدون برجستگی و امتیازی خاص می دانم، نه فقط برای این شغل با عظمت و مسؤولیت بزرگ، بلکه - همان طور که صادقانه گفتم - برای مسؤولیت های به مراتب کوچکتر از آن، مثل ریاست جمهوری و کارهای دیگری که در طول این ده سال داشتم

رهبر کبیر انقلاب حضرت امام خمینی از سال 1357 تا سال 1368 رهبری و ولایت فقیه جامعه اسلامی را بر عهده گرفت. در چهاردهمین روز از خرداد 1368، دو خبر از دو حادثه بزرگ، هر یک به نوعی، ملت ایران را تحت تأثیر خود قرار دادند.

روایت پنج نفر از نمایندگان وقت مجلس خبرگان رهبری پس از شرکت در اجلاس فوق العاده مجلس خبرگان پس از رحلت امام خمینی، چگونگی انتخاب آیت الله خامنه ای به رهبری جمهوری اسلامی ایران را برای تشریح کردند.

ولی فقیه، براساس تعهد به اصول و مبانی اسلام، حق ولایت دارد و فلسفه وجودی او، اقامه دین در جامعه است و باید فقط در چهارچوب دین، جامعه را به سمت اهداف نظام، رهبری کند

در خصوص اصل «ولایت فقیه» اجماع وجود دارد، اما در محدوده اختیارات او اختلاف نظرهایی وجود دارد. اصلی ترین دیدگاه ها در خصوص ولایت فقیه و اختیارات وی عبارتند از: «حسبه»، «ولایت عامه»، «ولایت مطلقه»، «منطقه الفراغ» و «ولایت انتخابی».