پانزده سال پیش همین هفته، نیک کیو در جشنواره‌ی شعر وین به نام "زندگی اسرارآمیز ترانه‌ی عشق" سخنرانی کرد. خواندن کامل این سخنرانی ارزشش را دارد، چون بینشی جذاب در روند نوشتن ترانه است، و درزمینهٔ مفهوم duende(عشق، شور، هیجان و الهام بخشی) به لئونارد کوئن هم اشاره‌کرده است: "همه ترانه‌های عاشقانه باید حاوی duende باشند، چون این ترانه‌ها به‌سادگی شاد نمی‌شوند. به نظر می‌رسد موسیقی راک معاصر تمایل کمتری به روح انسان، بی‌قراری، و غم و اندوهی که فدریکو گارسیا لورکا در موردش صحبت می‌کند، دارد. گاهی اوقات هیجان و خشم دارد، اما غم در آن به‌ندرت یافت می‌شود. لئونارد کوئن به طرز خاصی به آن می‌پردازد." با بنیتا همراه باشید.
به همراه نیمی از The Boatman’s Call، این سخنرانی احتمالاً بهترین کاری است که با پیانو زده‌شده، و به کارهای کوئن اشاره‌کرده است. چون دقیقاً همان‌گونه‌ای است که ترانه‌های لئونارد کوئن در نیم‌قرن انجام داده است، از آهنگ اولین آلبوم او ("سوزان") تا آخرین آهنگ آلبوم جدیدش، Popular Problems، همگی با غم و اندوه در قلب عشق، مقابله می‌کنند.
همان‌طور که اندرو سلیمان در کتاب جالبش(The Noonday Demon) در مورد افسردگی نوشت: "افسردگی نقصی در عشق است. ما برای تبدیل به موجوداتی که عشق می‌ورزند، باید موجوداتی شویم که می‌توانند در آنچه از دست می‌دهیم ناامید شویم، و افسردگی مکانیسم این ناامیدی است". مردم از افسردگی کوئن چندین دهه یادکرده‌اند، اما درواقع، به این خاطر نیست که عمداً افسرده باشد، بلکه به این دلیل است که عشق را همان‌طوری که هست به تصویر می‌کشد، یعنی عشق را به‌عنوان منبع لذت و درد، ترس و اشتیاق، ازخودگذشتگی و تسلیم توصیف می‌کند.
Credit: cdn.smehost
نکته آخر مهم است، چراکه بودن در یک رابطه به معنای تسلیم کردن بخشی از وجود خود است، در تمام اشعار کوئن نوعی خودسوزی دیده می‌شود. شاید به‌یادماندنی‌ترین اثر "Joan of Arc" از آلبوم " Songs of Love and Hate" باشد، که در آن Joan خودش را تسلیم شعله عشقش کرده، آتش به‌عنوان یک عاشق و یک قاتل به تصویر کشیده شده است.
مفهوم تسلیم در طول زندگی حرفه ای کوئن به‌صورت یک مفهوم مذهبی ظاهرشده است، و این تصاویر مذهبی تصادفی نیست، چون اگر تعاریف بدون ابهامی از عشق و ارادت در اشعار کوئن وجود دارد، به این دلیل است که آن‌ها معمولاً برای خدا هستند. ترانه The Faith از آلبوم Dear Heather به خالق قادر مطلق به‌عنوان عشق اشاره می‌کند.
البته این دو شکل از تسلیم - تقدس و کفر- به‌طور مداوم باهم همپوشانی دارند. The Future از آلبوم Light As the Breeze شاید شاعرانه‌ترین موسیقی است که به توصیف عمل زانو زدن برای دعا و پرستش می‌پردازد. زانو زدن در اغلب اشعار کوئن یافت می‌شود. "If It Be Your Will" از آلبوم Various Positions می‌تواند تعریفی از عشق و یا یک بیانیه مذهبی باشد. Me Oh My نیز داستان six-word story همینگوی را ذکر می‌کند.
اما نکته این است که باوجود شهرت او به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین شاعران ما، لئونارد کوئن واقعاً ترانه‌های عشقی صادقانه‌ای را نسروده است. البته خدا را شکر، چون ترانه‌های افسرده گونه‌ی او نوعی آرمان عجیب‌وغریب از عشق را در دید مردم تقویت می‌کند.
آنچه لئونارد کوئن به آن می‌پردازد بسیار پیچیده‌تر، گیج‌کنندهتر، و به‌مراتب دورتر از واقعیت است. او نه‌تنها یک دنیای فانتزی از شعر و هنر را به تصویر می‌کشد، بلکه نگرشی بنیادین از جهانی که در آن زندگی می‌کنیم را به ما می‌دهد. تعداد بسیار کمی از هنرمندان مانند لئونارد کوئن هستند.
اگر به موسیقی علاقه دارید از 20 حقیقت در مورد سلطان افسانه‌ای موسیقی پاپ مایکل جکسون و محبوب‌ترین آلبوم‌های موسیقی از سال 1335 تا 1346 نیز دیدن کنید.
