اسکار چگونه بازی را از بازیگر باید تفکیک کند؟

چگونه بازی را از بازیگر تفکیک می‌کنید؟ این سوالی‌ست که آکادمی هرسال با آن مواجه است؛ و هر سال درست تا وقتی که جوایز نهایی اسکار داده نشده‌اند، هیچ پاسخ ساده‌ای به این سؤال وجود ندارد.
به نظر می‌رسد بازیگرانی که برای ایفای نقش، فیزیک بدنی خود به شدت تغییر می‌دهند (مثلا وزن اضافه کردن رابرت دنیرو  Robert De Niro برای «گاو خشمگین» Raging Bull یا کاهش وزن زیاد متیو مک‌کانهی Matthew McConaughey برای «باشگاه خریداران دالاس» Dallas Buyers Club) به خاطر تلاش‌ها و تعهد شدید به حرفه‌شان، به طور قابل توجه‌تری مورد تقدیر قرار می‌گیرند. همچنین، بازیگران زنی که هر نوع حس خودپسندی و زیبایی‌شان را رها می‌کنند (مانند هلی بری Halle Berry در «مهمانی هیولا» Monster’s Ball ، یا شارلیز ثرون Charlize Theron در «هیولا» Monster) نیز برای ترک موقت موقعیت‌شان به عنوان دخترانی باشکوه و زیبا، امتیاز کسب کرده‌اند؛ اما دلیل آن صرفا این است که مخاطبان و رأی‌دهندگان اسکار، تصویری از این ستاره‌ها در زندگی واقعی‌شان دارند و متوجه تلاش‌هایی که صرف این تغییر‌ها شده، هستند
اما در مورد رفتار ستاره‌ها در زندگی واقعی چطور؟ رفتار آنها در زندگی چقدر قضاوت رأی‌دهندگان از کار روی پرده‌ی آن‌ها را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد؟ قطعا مشکلی نخواهد داشت که شخصیتی برنده از خود به نمایش بگذارند (مانند برنده‌ی دو اسکار، تام هنکس Tom Hanks و یا برنده‌ی سه اسکار مریل استریپ Meryl Streep) و در مورد کسانی که برای اولین بار کاندیدا شده‌اند، مخصوصا وقتی تازه وارد به صحنه‌ی هالیوود هستند، یک کمپین محبوبیت خوب مشکلی به وجود نخواهد آورد. پیروزی ماریون کوتیارد Marion Cotillard برای «زندگی گلگون» La Vie en Rose و پیروزی ادی ردماین Eddie Redmayne برای «نظریه‌ی همه‌چیز» The Theory of Everything را مشاهده کنید — حتی اگر عوامل دیگر دخیل شوند، این حقیقت که آن‌ها می‌دانستند چطور با محیط ارتباط برقرار کنند، اندکی مزیت برای‌شان محسوب می‌شد.
از طرف دیگر، چه می‌شود وقتی بازیگری به سرسخت بودن شناخته شود؟ این چه موانعی را موجب می‌شود؟ شان پن Sean Penn را در نظر بگیرید. او به گرم و راحت بودن معروف نیست، با این حال دو بار اسکار گرفته، با اذعان به این موضوع با درجه‌ای از آگاهی خود منفی‌گرایانه‌ای در هنگام گرفتن دومین اسکارش برای «میلک» Milk در 2009 که گفت:

می‌خواهم این موضوع خیلی روشن باشد؛ می‌دانم رفتارم به گونه‌ای است که برای دیگران سخت است از من تقدیر کنند.

اما یک قدم هم جلوتر بروید. چه می‌شود وقتی گفته می‌شود کسی که امید گرفتن جایزه است نه تنها سرسخت بلکه متهم به بدرفتاری است، حتی اگر این اتهامات مربوط به سال‌ها قبل باشد؟ این به نظر می‌رسد علامت سوالی است که در حال حاضر بالای سر کیسی افلک Casey Affleck شناور است.
برای بیشتر این فصل جوایز، افلک برای ایفای نقش پراحساس مردی که با تراژدی شکسته می‌شود، در «منچستر کنار دریا» Manchester by the Sea اثر کنث لورگان Kenneth Lonergan، موضوع صحبت صنعت فیلم بوده است. از وقتی برای اولین بار این فیلم در جشنواره‌ی سان‌دنس 2016 رونمایی شد، با سرعت و قدرت در حلقه‌ی جشنواره‌ها گشته و پیشنهادش برای شکوه جوایز را داده است.
در این راستا، افلک جایزه‌ی بهترین بازیگر گلدن گلوب، کریتیکس چویس، گوتام، هیئت ملی بازبینی، انجمن ملی منتقدان فیلم، حلقه‌ی منتقدان فیلم نیویورک و جایزه‌ی حلقه‌ی منتقدان لندن را برده و نامزدی برای جوایز بهترین بازیگر بفتا، اسپیریت و آکادمی را دریافت کرده است؛ اما در انجمن بازیگران فیلم، حمله‌ی پیروزمندانه‌ی او متوقف شد. با ناراحتی بسیاری افراد، دنزل واشینگتن Denzel Washington در فیلم «حصارها» Fences برنده‌ی بهترین بازیگر انجمن بازیگران فیلم شد — و این پیروزی مهمی به شمار می‌آید چرا که برای 13 سال متوالی برنده‌ی این جایزه، برنده‌ی بهترین بازیگر اسکار نیز بوده است.
پس چه اتفاقی افتاد؟ قطعا امکانش هست که اعضای انجمن بازیگران فیلم – فدراسیون هنرمندان رادیو و تلویزیون آمریکا، به سادگی، بازی واشینگتون را بیشتر پسندیده‌اند. «حصارها» برداشتی از نمایشنامه‌ی برنده‌ی جایزه‌ی پولیتزر از آگوست ویلسون است؛ واشینگتن در براودوی ریوایوال سال 2010 جایزه‌ی تونی را برده و بازی‌اش نمایشی و تاتریکال است به شکلی که برای رأی‌دهندگان جوایز خوشایند است —اما ایفای نقش بسیار بی‌سروصدای افلک از یک مرد افسرده که به درون خمیده شده، اصلا نمایشی نیست.
اما ممکن است چیز دیگری در ذهن رأی‌دهندگان بوده باشد که ربطی به کار هیچ‌یک از این دو مرد روی پرده نداشته باشد.
فلش بک به لحظه‌ای از جشنواره‌ی فیلم تورنتو 2016. همه‌ی چشم‌ها به نِیت پارکر Nate Parker  و فیلم زندگی‌نامه‌ی «تولد یک ملت» The Birth of a Nation نَت ترنر Nat Turner بود. نه ماه قبل، وقتی فیلم در سان‌دنس رونمایی شد، به عنوان برنده‌ی قاطع اسکار به شمار آمد؛ اما در تابستان پس از آن، جزئیات پرونده‌ی تجاوز به نوجوانی 17 ساله — که در آن ترنر متهم و تبرئه شده بود — دوباره مطرح شد. این طوفان که او و فیلمش را در برگرفت، وقتی افشا شد زنی که اتهامات را وارد کرده بود بعد‌ها خودکشی کرده است، مخرب‌تر شد. تلاش‌های پارکر برای اشاره به این جنجال همه چیز را بدتر کرد و تلاش‌های شبکه‌ی فاکس برای جلب توجهات به خود فیلم و برداشتن تمرکز از پارکر، دیگر موفق نبود.
سرنوشت فیلم، چه به لحاظ جوایز و چه به لحاظ اقتصادی، محکوم به شکست بود.
حتی اگر به گفته‌ی برخی، «تولد یک ملت» The Birth of a Nation در سان‌دنس بیش از حد مورد توجه قرارگرفته بود، حالا با واکنشی کاملا برعکس مواجه است. کسانی بودند که نپذیرفتند بروند و فیلم را تماشا کنند و ارزش‌های خود فیلم را مورد توجه قرار دهند — و آن را از سازندگان آن جدا کنند.
تنها استثناء انجمن کارگردانان آمریکا بود که پارکر را برای جایزه‌ی بهترین کارگردان فیلم بلند، کاندیدا کرد. برای تمام مقاصد واقعی، «تولد یک ملت» مثال بارزی از یک کار هنری است که به واسطه‌ی شهرت هنرمندی که مسئولیت خلق آن را داشت، تیره و تار شد؛ و مهارت خود پارکر به عنوان فیلم‌ساز تحت‌الشعاع گذشته‌ی زننده‌اش قرار گرفت.
تحت این شرایط بود که یک ویراستار در سایت Mashable مقاله‌ای با این سوال در عنوانش، نوشت: «در بحبوحه‌ی جنجال علیه نِیت پارکر، چرا کسی درباره‌ی کیسی افلک صحبت نمی‌کند؟» مقاله در ادامه به بررسی اتهاماتی علیه افلک از سال‌ها قبل پرداخت —توسط دو زن که در 2009 در پشت صحنه‌ی «من هنوز اینجا هستم» I’m Still Here, کار می‌کردند — شبه مستند مستقل او در 2010 درباره‌ی بهترین دوست دیرینه‌اش، خوآکین فونیکس Joaquin Phoenix.
در جولای 2010، مگدالنا گورکا Magdalena Gorka، فیلم‌بردار فیلم و آماندا وایت Amanda White، یکی از تهیه‌کنندگان، پرونده‌های دعوی مدنی علیه افلک گشودند. وایت او را متهم به نقض قرارداد شفاهی مبنی بر پرداخت 50000 دلار به او به عنوان تولیدکننده و نیز شواهدی از آزار جنسی، کرد: گورکا در پرونده‌اش موارد مشابهی را ذکر کرده و شاهدی از اقدام افلک نسبت به لمس پشت وی در حالت غیرطبیعی، زمانی که او خواب بوده، مطرح کرد.
وکیل افلک فیلمی را تقدیم دادگاه کرد که در آن او به شدت اتهامات وارده را از طرف موکلش نفی کرده و وایت را به باج‌گیری متهم کرد. چند روز بعد، وکلا تمام طرف‌های درگیر به سرعت به توافقی رسیده و بیانیه‌ای منتشر کردند مبنی بر این‌که “موضوع با رضایت دوطرفه‌ی طرفین دعاوی حل‌وفصل شده است “. با توافقی محرمانه که به نظر می‌رسید حقایق اتفاق را آشکار کند.
با بالا گرفتن داستان Mashable، تعدادی از انتشارات تلاش کردند تا با این سوال که چرا افلک مورد هجمه‌ی شدیدی که علیه پارکر به وجود آمده بود قرار نگرفت، دست و پنجه نرم کنند. درحالی‌که موضوع مشخص نژاد در پس‌زمینه‌ی بحث شناور بود، تشخیص تفاوت زیاد دو پرونده نیز مطرح بود — هم در جدی بودن اتهامات و هم در این‌که چگونه شروع‌شده و حل‌وفصل شدند.
در هیچ رویدادی، به نظر نمی‌رسید رسانه‌ها تمایلی واقعی برای بازطرح کردن پرونده‌ی افلک داشته باشند؛ و درحالی‌که افراد اندکی به نامزدی اسکار وی اعتراض کردند، پرونده‌ی علیه این بازیگر کشش زیادی جذب نکرد.
با این وجود، این موضوع کاملا محو نشد. زمزمه‌ها به گوش اعضای آکادمی رسید و البته توسط کمپین‌های وابسته به مشاوران بازیگران رقیب افلک و فیلم‌های رقیب «منچسترکنار دریا» تقویت هم می‌شد.
و اینجا جایی است که مرز باید مشخص باشد: این مکالمات نباید هیچ جایی در اینکه آیا افلک شایسته‌ی اسکار است یا خیر، داشته باشد. اعضای آکادمی مسئول تصمیم‌گیری در مورد اینکه او — یا هرکس دیگری — یک پیش‌آهنگ پرچم‌دار تمام آمریکایی است یا خیر، نیستند. آکادمی افتخاری دارد که برای افراد با شخصیت فوق‌العاده کنار گذاشته‌شده است — و نام آن جایزه بشردوستانه ژان هرشولت است، نه اسکار بهترین بازیگر.
ربط دادن جوایز رقابتی اسکار به هر چیزی به‌جز ایفای نقش کاندیدا — تکنیک، صداقت احساسی و حقیقتش —احمقانه است، به اندازه‌ی قبول نکردن تالار افتخار بیس‌بال برای ثبت پیت رز.
رز، سردمدار بی‌رقیب ضربات بیس‌بال، عضو تالار افتخار نیست — نه به خاطر اینکه قانونی را در میدان بازی زیر پا گذاشته بود، بلکه به خاطر اینکه بیرون از زمین قمارباز بدنامی بود که روی بازی‌های ورزشی شرط‌بندی می‌کرد (البته به گفته خودش، هرگز مقابل تیمش شرط نبست.) درحالی‌که او. جی. سیمپسون، برخلاف جرایمی که به آن‌ها متهم است و اتهامش ثابت‌شده، در تالار افتخار فوتبال باقی‌مانده است (پذیرش وی سال‌ها قبل از قتل نیکول براون سیمپسون و ران گولدمن می‌باشد.) فوتبال این موضوع را درست فهمید و بیس‌بال غلط.
رأی‌دهندگان می‌توانند دستاورد‌ها را به صورت موضوعی ارزیابی کنند. رأی‌دهندگان نمی‌توانند شخصیت را به صورت موضوعی بررسی کنند و نباید هم وارد بازی تلاش برای این‌کار شویم.
و این — به استثنای دوره‌ی کوتاه و ننگینی که آکادمی از پذیرش افرادی که متهم به عضو حزب کمونیست بودند امتناع کرد — سیاست رسمی آکادمی بوده است.
بسیاری از مردمی که منش بدی داشته‌اند در اسکار تقدیر شده‌اند. مل گیبسون Mel Gibson که قطعا عنصر نامطلوبی در هر گوشه‌ای از هالیوود بوده، بعد از یاوه‌سرایی‌های ضد یهودی و ضد زنان در سال 2006، دوباره امسال با نامزدی برای کارگردانی «ستیغ اره‌ای» Hacksaw Ridge مورد لطف اکادمی قرار گرفت. از وقتی وودی آلن Woody Allen و میا فارو ٰ جدایی تلخی در 1992 داشتند و اتهام‌ها و انکار‌های سو استفاده‌ی جنسی بعد از آن اتفاق افتاد، او 9 نامزدی اسکار و جایزه‌ی بهترین فیلم اصیل را برای «نیمه‌شب در پاریس» Midnight in Paris در 2011 دریافت کرد. رومن پولنسکی Roman Polanski که محکوم به رابطه‌ی جنسی با نوجوانی که به سن قانونی نرسیده بود، شد و سپس در 1978 از کشور گریخت، بعد‌ها جایزه‌ی بهترین کارگردان اسکار 2002 را برای «پیانیست» The Pianist (به صورت غیابی) دریافت کرد.
در اهدای این جوایز، آکادمی رفتار این هنرمندان را تایید نمی‌کرد. بلکه آنچه را که باید، یعنی هنرشان را در نظر می‌گرفت.
و این باید معیار اصلی باشد: شواهدی که روی پرده وجود دارد. در تصمیم برای چگونگی تخصیص رای‌ها، داستان پشت پرده‌ی اینکه بازیگری اضافه وزن زیادی را تجربه کرد یا رژیم غذایی سختی را در پیش گرفت نباید واقعا وارد معادله شود؛ و اینکه یک بازیگر زن با شجاعت تصمیم گرفت از آرایش و گریم استفاده نکند نیز نباید عامل تصمیم‌گیری باشد. بازیگرانی که می‌توانند در جلسات پرسش و پاسخ داستان‌های خوبی تعریف کنند نباید برتری داشته باشند و همچنین افراد خوش مشربی که در کوکتل پارتی‌ها و ناهار‌های حلقه‌ی جوایز با هرکسی که به سمت آن‌ها می‌رود گپ و گفت می‌کنند؛ و مسلما اتهامات باید نادیده گرفته شوند.

رأی‌دهندگان باید هنر را قضاوت کنند نه هنرمند را.