به گزارش اقتصاد آنلاین، ایران با داشتن 137 میلیارد بشکه ذخیره هیدروکربن مایع و همچنین 29 تریلیون مترمکعب ذخیره قابل استحصال گاز طبیعی، یکی از مهمترین کشورهای تامین کننده انرژی جهان بوده و با توجه به عمر باقیمانده از ذخایر نفت و گاز کشور، این جایگاه تا چندین سال آینده حفظ خواهد شد. با توجه به میزان ذخایر فوق و جایگاه خاص جغرافیایی ایران در منطقه خاورمیانه بعنوان نقطه تلاقی سه قاره آسیا، اروپا و آفریقا، صنعت نفت دارای جایگاه ویژه‌ای در اقتصاد ایران می باشد بطوریکه سهمی حدود 30 درصد در تولید ناخالص داخلی، سهمی حدود 80 درصد از درآمد ارزی و سهمی بیش از 95 درصد در تامین انرژی اولیه مورد نیاز کشور دارد.
ترامپ و تیم اجرایی او با هدف فشار بر ایران اعلام کرد در تاریخ 13 آبانماه سال جاری تحریم های نفتی ایران بر می گردد و درصدند با کمک عربستان و امارات متحده عربی، درآمد ناشی از صادرات نفت ایران را به صفر رساند. در این بین یکی از احتمالاتی که وجود دارد تحریم خطوط کشتیرانی و شرکت های بیمه بین المللی فعال در نقل و انتقال نفت و فرآورده های نفتی و گازی توسط دولت آمریکاست که این شرایط باعث می شود بسیاری از شرکت های بین المللی کشتیرانی و بیمه از تعامل با شرکت های ایرانی خودداری کنند.
در حال حاضر، ایران روزانه حدود 2/2 میلیون بشکه نفت خام صادر می‌کند که تقریبا یک میلیون بشکه بیشتر از زمان تحریم پیش از برجام بوده و چین، هند، اتحادیه اروپا، ژاپن و کره جنوبی خریداران عمده نفت خام ایران هستند و هم اکنون وزارت نفت باید تدابیری اتخاذ کند که آثار تحریم های آتی کاهش یافته و سهم ایران در بازار نفت حفظ شود. یکی از راهکارهای موثر در این زمینه تغییر روش فروش می باشد بگونه ای که شرکت های زیرمجموعه وزارت نفت به جای فروش محموله های صادراتی با روش تحویل در بنادر ایران، محموله های صادراتی را با روش تحویل در بندر مقصد بفروش رسانند، این تغییر روش نه تنها باعث کاهش ریسک خریداران در امور کشتیرانی و بیمه می شود بلکه با بکارگیری ظرفیت های حمل دریایی داخلی و صنعت بیمه سود بیشتری را نصیب کشور خواهد کرد. جهت تحقق این هدف باید شرکت های تابعه وزارت نفت اختیار تام داشته باشند که بتوانند با استفاده از امکانات شرکت ملی نفتکش و با روش های جدید محموله ها را به بازارهای هدف ارسال کنند.
وضعیت خوب ناوگان نفتکش های دریایی ایران با ظرفیت جابجایی حدود 120 میلیون تن محموله نفتی بعنوان یکی از بزرگترین و جوان ترین ناوگان‌های حمل مواد نفتی جهان که در حال حاضر در بنادر اروپایی و آسیایی حضور دارند از مزایای رقابت ایران در این کارزار است.
در صورت عدم برخورداری برخی کشتی های حمل انواع فرآورده های نفتی و گازی، می توان با هماهنگی و سیاست گذاری های خاص در فرصت باقی مانده نسبت به خرید یا اجاره های بلند پیش بینی های لازم را داشت.
در خصوص بیمه نامه های حمل دریایی نیز هر چند تا کنون کشورهای اروپایی رسما خروج از برجام را اعلام نکرده. شرکت های بیمه ایرانی می توانند با استفاده از تجربیات تحریم های سری قبل ضمن تشکیل و تقویت کنسرسیوم های بیمه ای از ظرفیت شرکت های بیمه کشورهایی همانند روسیه و چین و کشورهایی که خریدار نفت و فرآورده های نفتی و گازی ایران هستند؛ بیمه های اتکایی تشکیل داده و زمینه ریسک صادرات این محموله ها را کاهش دهند.
