به گزارش "ورزش سه"، کسی که آرژانتین را به دومین قهرمانی‌اش در جهان رساند-از نظر بسیاری یک تنه- و درخشش او الهام‌بخش ناپولی برای دو قهرمانی تاریخش در سری A بوده، کمتر موفقیتی در عرصه مربیگری به دست آورده است.
با یک پای چپ فوق‌العاده و دریبل‌های ریز و چشمنواز او دو بار رکورد نقل و انتقالات فوتبال جهان را شکست یک بار توسط بارسلونا و یک بار ناپولی. مارادونا برای بزرگترین و معتبرترین باشگاه‌های آرژانتین بازی کرد: بوکا جونیورز، نیوولزاولدبویز و آرجنتینوس جونیورز در حالی که برای کشورش 91 بار به میدان رفت و 34 گل زد. یک بار گفته بود: «اگر بمیرم، دوست دارم دوباره متولد شوم و فوتبال بازی کنم تا به مردم شادی هدیه کنم.»
اما او مدت‌هاست که با عنوان پدر معنوی فوتبال آرژانتین فاصله گرفته و این مرد 57 ساله گاهی به شوخی می‌گوید: «من پاهای کوتاهتری از چارچوب عکس دارم، اگر بخواهم عکس بگیرم باید از بالاتنه‌ام باشد یا اینکه چیزی زیر پایم بگذارم.»
بعد از دوران بازی درخشان او که البته با جنجال‌های زیادی هم همراه بود، سال‌های مربیگری‌اش به غیر از دو سالی که مربی تیم ملی کشورش بود، فاصله زیادی با شکوه و بزرگی نام او داشته.
این نخستین بار نیست که او مربیگری یک تیم دسته دومی را به عهده می‌گیرد؛ اردیبهشت از تیم فجیره امارات جدا شد بعد از آنکه نتوانست این تیم را به دسته اول بیاورد با آنکه در 11 بازی هفت پیروزی کسب کرده بود. کارنامه مربیگری‌اش در دپورتیوو ماندیو و راسینگ کلاب در آرژانتین و الوصل امارات شکست محض بود. در دو تای اولی در سال‌های 1994 و 1995 روی هم از 23 بازی 3 پیروزی به دست آورد و آنقدر فاجعه بود که ترجیح داد به بازی برگردد هرچند حضورش کوتاه و کم اثر بود.
در آخرین انتخابش هم تنها می‌تواند بازی تیم را بهبود بخشد چون تیم مکزیکی هنوز در این فصل بردی نداشته هرچند به نظر می‌رسد هواداران تیم اهمیتی به آمار ضعیف مربیگری او نمی‌دهند. شنبه که مارادونا به فرودگاه کولیاکان وارد شد، یک هوادار پلاکاردی به دست داشت که رویش نوشته بود: «خوش آمدی خدای طلایی!» یک هوادار جوان دیگر هم باور دارد که مارادونا حتی در 57 سالگی هم می‌تواند پیشرفت کند: «کارنامه مربیگری‌اش خوب نیست اما او هم مثل مربی‌های دیگر که در شروع کارشان موفق نبودند، می‌تواند بهتر شود.» نخستین تجربه مربیگری مارادونا پنج سال قبل از آن بوده که این هوادار به دنیا بیاید.
خوسه آنتونیو نونس، رییس دورادوس هم بر طبل خوشبینی می‌کوبد و می‌خواهد به جنبه مثبت انتخاب گرانقیمت و پرافتخارش نگاه کند: «او می‌داند شروع از صفر چه معنایی دارد، او ارزش کار در لیگ‌های پایین را می‌داند.»
مارادونا علاقه خاصی به مکزیک دارد چون در این کشور بهترین خاطره دوران تمام عمر او شکل گرفته و توانسته تیم کشورش را در پیروزی 3 بر 2 برابر آلمان غربی در فینال جام جهانی 1986 رهبری کند. او در اینستاگرامش نوشت: «خوشحالم که به این سرزمین بر می‌گردم که در آن قهرمان جهان شدم و خاطرات بسیار خوبی از آن دارم.»
علاوه بر این پست مربیگری از سمت‌های دیگر هم روگردان نیست و ماه گذشته به‌عنوان رییس افتخاری باشگاه دیناموبرست در بلاروس انتخاب شد. او در شهر دور افتخار زد و یک حلقه الماس هم به او هدیه دادند.
اینها اتفاقات خوب و مهمی برای او است که در سال‌های اخیر با مشکلات مالی مواجه بوده بخصوص مالیات چندمیلیون یورویی که در ایتالیا بدهکار است و آزارش می‌دهد. شاید همین‌ها نیاز او به پذیرفتن چنین پست‌های حاشیه‌ای در فوتبال را توجیه کند. همچنین از نظر ایدئولوژیکی متناسب است با کسی که با دو تا از مشهورترین رهبران سوسیالیست آمریکای لاتین، فیدل کاسترو و هوگو چاوس دوست بوده و عکس چهره انقلابی، چه‌گوارا را خالکوبی کرده.
مارادونا به رییس‌جمهوری جدید مکزیک، آندرس مانوئل لوپس اوبرادور تبریک گفت و در پیام خود به انتقاد شدید از امپریالیسم و به طور خاص آمریکا پرداخت. او در طول این سال‌ها تغییر زیادی نکرده اما اگر روند مربیگری‌اش پیشرفت خارق‌العاده‌ای نکند حضورش در مکزیک هم به دست فراموشی سپرده می‌شود و مثل قبل هنرنمایی‌اش در زمین به یاد آورده می‌شود نه ادا و اطوارش بیرون آن.
منبع: AFP
ترجمه: سید علی بلندنظر-ایران ورزشی
