بدعت ناخوشایندی که، مخصوصا در سال های اخیر، رواج بیش تری یافته، نگارش کلمه جلاله «الله» به صورت «ا. . . »است.
بسیاری از باب احترام به این نام مقدس و برای اینکه کسی بدون وضو به آن دست نزند یا در دست و پا نیفتد، در سال های اخیر به جای این نام زیبا و مقدس یک الف می نویسند و سه نقطه یا صفر در کنار آن قرار می دهند.
جالب این جاست که برخی مقدس مآب ها حتی هنگام نوشتن این نام در جاهای دور از دسترس، مثل دیوارنویسی در مکان های مرتفع هم کلمه الله را به همین صورت ناخوشایند می نویسند. از این ها باید پرسید مردم چگونه ممکن است بدون وضو نام الله را روی یک تابلو یا بیلبورد یا روی یک دیوار مثلا 20 متری لمس کنند تا مشکل شرعی برایشان پیش بیاید؟!
گاهی این شیوه نگارش لفظ جلاله حالت خنده داری هم ایجاد می کند؛ مثلا در جایی نوشته بودند: « یوم ا. . . 22 »بهمن مبارک باد» که می توانست خوانده شود: یوم دویست و بیست هزار و یک بهمن مبارک باد!
واقعیت این است که این رسم الخط هیچ ترجیح و توجیه شرعی و دینی و منطقی و عقلی و رسم الخطی ندارد. بر اساس موازین دینی هر علامت و نشانه ای که مفهوم الله را برساند؛ چه خود کلمه «الله» و چه یک الف و سه نقطه یا سه صفر و چه کلمه الله که با الفبای زبان های دیگر نوشته شده باشد و چه علایم گرافیکی که یادآور نام مقدس خداوند باشد، مثل آرم الله در پرچم جمهوری اسلامی ایران و. . . همگی به احتیاط واجب مثل کلمه جلاله الله دارای قداست هستند و هیچ یک از این کلمات و اشکال و صور را نباید بدون وضو لمس کرد یا مورد کم ترین بی احترامی قرار داد.
بر این اساس از لحاظ شرعی تفاوت زیادی میان «الله» و «ا. . . » وجود ندارد و نوشتن لفظ جلاله به صورت یک الف با سه نقطه هیچ مشکلی را حل نمی کند؛ البته نوشتن الله به صورت بی پشتوانه «ا. . . »این بدی را دارد که مطابق با رسم الخط و الفبای فارسی و عربی نیست و از این جهت یک خطای مسلّم است. اشکال دیگر این نگارش این است که چشم نوازی و زیبایی کلمه جلاله «الله» را ندارد و از لحاظ خوشنویسی و ارزش های هنری تجلی گاه این زیباترین نام آفرینش نیست و از این لحاظ، اگر اشکال نداشته باشد، دست کم این است که اوج بی ذوقی است!
